Wildseizoen

De formatiegesprekken vorderen zo traag dat zelfs een eersteklas dossiervreter als Van Rompuy, die doorgaans maar anderhalf uur slaap per nacht nodig heeft, bijna in een winterslaap gesukkeld is. Ondertussen is het wildseizoen in volle gang zoals ik al vermeldde en ge krijgt dus een tijdje niet veel van mij te horen of zien, of het moesten afgekloven botjes van een goed gesauteerde hazerug zijn.

Niettemin blijf ik bij de prognose omtrent oranjeblauw die ik al weken lig te verkondigen en die u zal merken de juiste zal blijken te zijn, ongeacht wat de pers fantaseert.

Beknopte dienstnota's

• André Flahaut beweert dat het enorme financiële gat en de zogezegde onregelmatigheden op zijn kabinet te wijten zijn aan een verschillende berekeningswijze die gehanteerd werd:
  

  "Het is bijvoorbeeld algemeen bekend dat in niet-Euclidische meetkunde de som van de drie hoeken van een driehoek ook kan verschillen van 180 graden. Wat Riemann-geometrie betekende voor de natuurkunde, is de boekhouding van het Kabinet Defensie voor de Belgische begroting: het ziet er misschien vreemd uit, maar is wel correct!

• De liberale fractie reageert ondertussen verontrust: "Creatief boekhouden zou ons privilege moeten zijn, als nu ook socialisten zich hieraan beginnen bezondigen, is het eind zoek!"
  

• Armand De Decker verkondigt dan weer dat de crisis in België te wijten is aan het bestaan van het kartel CD&V/NVA en dat daar binnenkort wel een mouw aan gepast gaat worden. Hierop stelde hij dat zijn citaat niet alleen van de pot, maar ook uit zijn context gerukt werd.

• De Morgen schrijft vervolgens dat ik, als 'absoluut zwaargewicht' - het gaat dus wel degelijk over mijn persoon, geen vergissing mogelijk - binnenkort opnieuw een telefoontje van het Paleis mag verwachten. Waarop ik hetzelfde te zeggen heb als toen mij gevraagd werd een grondwet voor Europa ineen te flanzen: ik moet hier ook alles zelf doen, anders komt er niks van in huis. Spijtig alleen dat het Joenk blijkbaar ook van de partij zal zijn...
  

De Bocht van Bath

Mijn grootvader zaliger - schipper op de lange vaart - zei altijd: "de Bocht van Bath is een formidabele hindernis, maar één keer erdoor spreekt niemand er nog van. En er loopt veel water door."

De pers maakt een heel spektakel van de bocht van de CD&V maar eigenlijk wordt nu gewoon mijn nota van in juli uitgevoerd: een regering vormen met accent op het sociaal-economische, onder commando van de CD&V, en de communautaire knoeiboel ondertussen door Van Rompuy laten ontwarren.

Iedereen spreekt nu van gezichtsverlies voor onze partij - geloof me vrij, op de fraaie voorgevel van Inge Vervotte na is dat geen groot verlies - maar mijn punt is: binnen een half jaar is iedereen dat vergeten en ondertussen hebben we toch maar mooi de macht gegrepen.

Brussel-Halle-Vilvoorde is nu voor twee jaar op de lange baan geschoven door de alarmbelprocedure maar dat is geen enkel probleem: het is uiteindelijk nog steeds dezelfde Kamer die het wetsvoorstel zal goedkeuren nadat alle procedures hun gang zijn gegaan. Dit betekent dat we de regering binnen pakweg twee jaar kunnen laten vallen, de splitsing finaal kunnen laten bekrachtigen door het parlement, en we opnieuw naar de kiezer kunnen stappen met de gesplitste scalp van B-H-V als jachttrofee! Mits de nodige inkleding kunnen we dat vervolgens electoraal uitbuiten, waarna we weer vertrokken zijn.

Herman Van Rompuy zal ondertussen die stijfbesmoelde bourgeois van een Armand Dedecker en de rest van die onnozele 'Raad der Wijzen' in slaap wiegen met het debiteren van oeverloze Kantiaanse exposé's tot het ogenblik daar is. En geloof me vrij, daar gaat die een duivels genoegen in scheppen!

Enkel spijtig voor Bartje Blaaskaak en zijn gasten, met hun onhaalbare eisen - Bart De Wever is een sympathiek bazeken en ik apprecieer zijn inspanningen maar het is nu opnieuw tijd voor grote mensen-politiek. De cirkel is rond en ik kan slechts verwijzen naar mijn originele nota, "Quid NVA?" Wie weet, misschien zit er volgende keer wel een schoon kartel met die andere Dedecker in?

Beknopte dienstnota's

• Kersvers SP.A voorzitter Caroline Gennez vindt het hallucinant dat er nog steeds geen regeerakkoord is - bijna even hallucinant als de recente voorzittersverkiezingen in haar partij, naar verluidt.
  
  
• Ontsnappingskoning Benallal die zonet opnieuw gevat is, riskeert 15 tot 20 jaar extra cel. Het parket van Nijvel omschrijft de nieuwe feiten die hem ten laste gelegd gaan worden als "diefstal met geweld bij nacht in bende met wapenvertoon".
  
  
• André Flahaut maakt zich hierom ondertussen grote zorgen, aangezien hij vreest voor exact dezelfde feiten aangeklaagd te kunnen worden.
  
  
• Bij wijze van voorzorg, moest het ooit zover komen, overweegt hij als enige verzoek aan de rechtbank te vragen in dezelfde cel als Benallal gestopt te worden.
  
  
• Oranjeblauw maakt ondertussen goede vorderingen maar raakt het niet eens over twee punten: het betreft hier interimarbeid bij de overheidsdiensten, en de behandeling van langdurig werkzoekenden. Ik laat het als huiswerk aan de lezer over om deze twee dossiers te koppelen en er een gevatte ambtenarenwitz over te maken!
  

Geduld

Ze hebben mij nodig om Milquet te kalmeren en de staatshervorming eindelijk op de sporen te zetten, ik heb momenteel dan ook niet veel tijd om verder aan mijn memoires te werken.

Die zelf-opgelegde deadline van 15 november is er overigens op mijn aanraden gekomen - tegen dan is het wildseizoen namelijk in volle gang en ge ziet van hier dat ik dan nog steeds in een stoffig kasteel zit te onderhandelen.

Neen, dan ga ik mij volledig incommunicado maken, GSM en elektronisch agendabakske opzij kieperen en mij ergens in een herberg in de Walen verstoppen om mij te buiten te kunnen gaan aan everzwijn met selderpuree en gestoofde herterug!

Onder tsjeven

Sommige van mijn medebloggers op het Interweb vragen zich af waar het woord 'tsjeef' vandaan komt en hoe het gespeld wordt. Wat dat laatste betreft kan ik kort zijn: het is met name dus wel degelijk 'tsjeef', 'tsjeverij', 'tsjevenstreek', 'tsjeefachtig', 'tsjevendom' en wat weet ik nog al.

Waar het vandaan komt, dat is een ander paar mouwen.

Volgens Wikipedia is 'tsjeef' afgeleid van 'jozefisme', naar keizer Jozef II van het Heilig Roomse rijk, die er naar het schijnt nogal aparte opvattingen over de verhouding tussen kerk en staat op nahield.

Kijk, dit is nu eens een goed voorbeeld van het feit dat ge op het Internet de baarlijkste nonsens kunt aantreffen. Het is niet omdat het op Wikipedia staat dat het juist is. Elke halvegare met teveel vrije tijd kan daar wat op komen kliederen. In die zin is het Internet tot mijn spijt niet veel beter dan de gazet.

Laat mij in de plaats de ware toedracht even uit de doeken doen: het begrip 'tsjeef', mijne damen en heren, is inderdaad weliswaar afgeleid van 'Jozefisme', maar we spreken hier niet van Jozef II van het Heilig Roomse Rijk, maar daarentegen van Jos - Jozef - Chabert.

Jos Chabert is namelijk de ultieme tsjeef. Hij belichaamt de Vlaamse christendemocratie van de 20e eeuw (en die van de vroege 21e eeuw, als ge het aan hem vraagt).

Hij bezit een wereldrecord in het houden van het Belgisch ministerschap: 24 jaar lang was hij onafgebroken minister! Eerst als nationaal minister, daarna als minister in de Brusselse regering. Sterker nog, hij is de enige Vlaamse Christendemocraat die zonder zijn ministerportefeuille in te moeten leveren de Paarse Winterslaap heeft overleefd (althans van 1999 tot 2004). Een ware tour-de-force, waarvoor zelfs Herman Van Rompuy enige tekenen van bewondering vertoonde.

Zijn historische verwezenlijkingen zijn ontzagwekkend: samen met Pezenwever De Croo heeft hij het politieke dienstbetoon uitgevonden. Op elke Vlaamse pensenkermis stond hij paraat, met een goedlachse handdruk in de aanslag. Elke bouwaanvraag in het Brusselse passeerde door zijn vingers. Als meesterlijk snel-lezer wist hij duizenden dossiers te behandelen. En daarnaast heeft hij ook de autogordel verplicht gemaakt en zo ontelbare levens gered.

Jos Chabert excelleerde aldus in het veroveren en bestendigen van macht, in het beoefenen van het voluntaristisch clientelisme, dit alles tijdens het in acht nemen van strenge ethische principes.

Deze drie eigenschappen definiëren vrijwel perfect wat we nu begrijpen onder tsjevendom en het mag geen verrassing wezen dat het begrip indertijd naar Jos Chabert werd genoemd en populair werd.

En Jos Chabert zou overigens zichzelf niet geweest zijn - een schalkse tsjeef - moest hij niet na zijn pensionering als minister nog een mooi postje uit de brand hebben gesleept. Het zij hem hartelijk gegund!

Sweet Caroline

De sossen hebben eindelijk een nieuwe voorzitter, en het is hun gegund.

Caroline Gennez haalde het met twee derde van de stemmen tegen outsider Eric De Bruyn, die één derde van de stemmen voor zich kreeg. In elke andere partij zou dat als een billijk resultaat beschouwd worden, niet zo bij de SP.A, waar doorgaans stalinistische meerderheden in de 90% of meer gehoopt en verwacht worden. De sfeer is er momenteel dan ook erg gespannen.

Vooral het feit dat een kleinlinkse aspirant als De Bruyn meer dan 30% haalde zorgde voor onthutsing - in een recent verleden zou die zelfs nog bij de PvdA geweigerd geweest zijn wegens onvoldoende electoraal potentieel.

Ik heb altijd goede contacten met de socialisten onderhouden en ben dan ook op onderzoek uitgegaan, teneinde voor u het hoe en het waarom van deze zaak uit te vissen.

De verklaring is eigenlijk heel eenvoudig: de militanten waren Neil Diamond beu gehoord.

Laat mij u een en ander verduidelijken.

Om te beginnen is het zo dat de sossen al een hele tijd met een leidersprobleem opgescheept zitten: sommige voormannen spelen liever burgemeester (een sentiment waar ik wel enigszins kan inkomen), anderen zijn bij voorkeur met hun basketclub in de weer of prefereren de vetbetaalde parvenu uit te hangen.

Caroline Gennez had ondertussen achter de coulissen reeds jarenlang hard labeur liggen verzetten. Na elke spaghetti-avond die de partij organizeerde om fondsen te werven was zij het die de afwas deed. Lange tijd fungeerde ze als persoonlijk chauffeur van de Teletubbies. Ettelijke malen ging zij interviews met de pers afleggen als Tobback of Vandelanotte weer eens geen zin hadden. Kortom, ze stak zonder morren voortdurend de handen uit de mouwen.

Caroline ontpopte zich zo als trouwe steun en toeverlaat van de verschillende socialistische kopstukken - en het was niet meer dan logisch dat nu deze laatsten het één voor één hadden laten afweten, het aan haar was de fakkel over te nemen.

Nadat Vandelanotte in de afloop van de laatste verkiezingen de handdoek in de ring had gegooid, begon ze zo haar campagne voor het voorzitterschap uit te tekenen, overlopend van het zelfvertrouwen. Ze besloot de hulp van Patrick Janssens in te roepen, een ervaringsdeskundige in reclame en marketing technieken.

Janssens ging gretig in op haar verzoek en zijn eerste suggestie was om de visuele media te bespelen: Janssens beweerde uit studies geleerd te hebben dat iemand sympathieker bevonden wordt als diens aangezicht op foto's of voor televisiecamera's licht schuin of in een kwart-profiel staat.

Gennez nam deze raad ter harte: zodra ze een camera opmerkte, begon ze spontaan het fotomodel uit te hangen en haar gezicht te draaien (zie de hier bijgevoegde fotoreeks). Nu, dat werkt misschien voor het brede publiek, maar de socialistische militanten, die gewend waren toegesproken te worden door lelijke oude mannen, reageerden onwennig en geirriteerd.

Janssens, zoals bekend een grote fan van Beerschot, supportert daarnaast ook in Engeland voor Arsenal. Af en toe zakt hij zelfs af naar het stadium van de Gunners, en daar is hij altijd onder indruk van de stadium-muziek, en de supporter-hymne die daar weerklinkt: jawel, Neil Diamond en 'Sweet Caroline... reut-teut-teut...'!

Dit bracht Patrick Janssens op het in zijn ogen lumineuze idee om elk socialistisch congres, iedere bijeenkomst van het partijbureau en elk officieel SP.A evenement voortaan te laten inluiden door 'Sweet Caroline'.

Alle mailings van de partij en briefhoofdingen liet hij afsluiten met de regels:

'Sweet Caroline
Good times never seemed so good
I've been inclined
To believe they never would'

Elke officiële e-mail die het partijbureau verliet kreeg hyperlinks mee naar de iTunes-store en YouTube-filmkes.

De militanten, die doorgaans zonder veel tegenpruttelen de kandidaat aanvaarden die hun voorgeschoteld wordt, kregen het nu echter helemaal op hun heupen. Neil Diamond is een goed zanger maar er zijn limieten aan wat een socialist kan verdragen.

De maat was compleet vol toen Janssens tijdens een campagne-avond van Gennez in het Antwerpse een gastoptreden maakte in glitterpakje en met aangeplakte bakkebaarden Neil Diamond's klassieker begon te lip-syncen: de hele partijafdeling in Antwerpen besloot van de weeromstuit Eric De Bruyn te steunen.

De wrevel verspreidde zich vervolgens over het ganse land en Caroline Gennez mag uiteindelijk nog heel tevreden zijn met haar 66%. Had ze een serieuze tegenkandidaat gehad, het had er misschien niet zo goed uitgezien. Maar eind goed al goed, en dit bericht kan ik slechts op één manier afsluiten:

Beknopte dienstnota's

• André Flahaut is op werkbezoek in Congo na een uitnodiging die hij ontvangen heeft van Joseph Kabila. Deze laatste was namelijk zeer geintereseerd in het zelfs naar Congolese normen verbluffend stukje creatieve boekhouding met de Belgische Thesaurie dat Flahaut de afgelopen jaren ten beste heeft gegeven.
  
  
• Schepen Leo Stevens uit Mechelen blijkt hierover niet te spreken te zijn en oppert verongelijkt: "Verduister honderdduizend Euro en je vliegt in de bak. Verduister 200 miljoen Euro en je mag de wereld rondreizen!"
  
  
• De Scheve Palingvisser en Bartje Blaaskaak hebben elkaar even diep in de ogen gekeken. De pers maakt daar onmiddellijk een heel spektakel van en spreekt van een boksmatch tussen een oude garde tsjeef en een communautair querulant - maar het betreft hier eigenlijk een aloud politiek-strategisch maneuver: onze twee voormannen proberen zich namelijk als 'good cop / bad cop' te profileren tegenover de Walen om zo meer gedaan te kunnen krijgen tijdens de onderhandelingen.
  
  
• Bart De Wever en ikzelf hebben overigens de recentste wedstrijd van de Rode Duivels bijgewoond en we werden danig geinspireerd door wat zich op het veld heeft afgespeeld. Na afloop zijn we een weddenschap aangegaan: als er binnen drie weken geen nieuwe regering is, zal ik het veld van Club Brugge opsprinten!
  
  
• Laurette Onkelinckx en haar Vlaamse zwammen: de pers en de bloggers kunnen er niet genoeg van krijgen. Ik zeg: mannekens toch, zijt niet zo snel op uw teen getrapt. Ik vat die zwammen op als een sympathieke Geuzennaam - ik ben overigens een grote liefhebber: tijdens mooie herfstdagen schuim ik graag samen met Celie het Zoniënwoud af, op zoek naar oesterzwammen, champignons, eekhoorntjesbrood en vooral: cantharellen. Kilo's dat ik daarvan kan opvreten!
  
  

Paling in't groen

Dat ik niet van journalisten moet weten, daarmee vertel ik u hier niks nieuws.

De zeldzame keren dat ik interviews afleg, doe ik dan ook weinig moeite om mij aan de feiten te houden - gegarandeerd rukt de journalist in kwestie later een en ander toch uit de context of verdraait hij mijn woorden; dan grijp ik liever pre-emptief in en lig zelf wat met de voeten van de interviewer te rammelen. Naar verluidt doet Bob Dylan dat ook altijd.

Enfin, dit maar om u te melden dat ik weken lang geambeteerd werd door een Hollander die mij per se wou interviewen, liefst bij mij thuis dan nog. Robert Roerei of zoiets, en hij wou mijn mening horen over de communautaire problematiek en de crisis in België. Om van zijn gezaag af te zijn heb ik uiteindelijk toegezegd, en heb mij vervolgens wat met hem liggen amuseren. Onzen Tom heeft een en ander opgenomen op video en gepost op Juutuub - naar het schijnt zou ik dat hier op mijn weblog ook moeten kunnen laten zien:

Beknopte dienstnota's

• Er zit een gat van anderhalf miljard Euro in de Paarse begroting. Minister van Begroting Freya Vandenbossche ontkent in drie talen dat er bij de begrotingsopmaak vierkantswortels aan te pas waren gekomen en wijst op de tekorten in het kabinet van Defensie en de overdreven optimistische inschatting van de voorafbetaling van bedrijven door Didier Reynders.
  

• André Flahaut en zijn kabinetchefs ontkennen dat er enig probleem is en beroepen zich op de bij Franstalige socialisten populaire Mathot-verdediging: "Als er al een tekort zou zijn, dan is het er vanzelf gekomen, en zal het ook vanzelf weggaan. Al de rest betreft technisch-boekhoudkundige details."
  

• Ook Didier Reynders ontwaart een lichtpuntje: hij wijst erop dat de voorafbetalingen dit derde kwartaal toch met 10% zijn gestegen - en stijgen is beter dan dalen! Dat de geanticipeerde stijging die een jaar geleden in de boeken werd ingeschreven 14% betrof, is een te overkomen technisch-boekhoudkundig detail.
  

• René Vandereycken kijkt dit spektakel ondertussen bewonderend toe vanaf de zijlijn en overweegt de drie Paarse excellenties als consultants in te huren om zijn resultaten met de Rode Duivels beter naar de buitenwereld toe te kunnen communiceren.
  

• Mij daarentegen ontlokt dit alles slechts bittere melancholie, en ik denk nostalgisch terug aan mijn tijd, waarin Herman Van Rompuy onze begroting opmaakte aan de hand van macro-economische modellen en ramingen bekwam door het analytisch oplossen van partiële differentiaalvergelijkingen.
  

Omtrent Dedecker

Jean-Marie Dedecker en ik, dat wordt nooit iets.

Dedecker is een BMW-chauffeur: brutaal, zelfzuchtig, denkt dat alles en iedereen voor hem opzij moet, en onbetrouwbaar. Ik daarentegen rijd Mercedes: competentie en klasse, met een cachet van respectabiliteit dat door een jarenlange staat van dienst wordt afgedwongen.

Mensen begrijpen dat niet en vragen mij dikwijls waarom het niet botert tussen ons: we zijn beiden zogezegd mannen van het volk die geen blad voor de mond nemen en een directe stijl hanteren, met politieke standpunten die weliswaar verschillen maar ook niet zo ver uit elkaar liggen.

Wel, dit is eigenlijk naast de kwestie. De waarheid is dat Dedecker geheel niet geintereseerd is in politiek. De politicus Jean-Marie Dedecker is niet meer dan een constructie uit papier maché die recht uit het atelier van Delphine Boël had kunnen komen. Het enige dat Dedecker beroepshalve iets kan schelen is zijn sjacherhandeltje in verzekeringen. Meer belangstelling heeft Elio Di Rupo voor het verzamelde werk van Hendrik Conscience dan Dedecker voor de Belgische of Vlaamse politiek.

Waarom dan zijn carriere bij de VLD, Cassandra, de episode met de N-VA tot de Lijst Dedecker en de hele rataplan? Simpel: pure, onversneden, ziedende rancune!

Laat mij dit even verduidelijken. Daarvoor moeten we teruggaan naar het midden van de jaren negentig. Ik was net begonnen aan mijn tweede legislatuur en had de teugels van het nationale politieke bestel strak in handen.

Club Brugge beleefde in die jaren triomfen onder Hugo Broos en ik had de trainer en het team ettelijke malen uitgenodigd voor een aantal recepties in mijn ambtswoning in de Wetstraat 16. Als vurig supporter en belangrijkste burger van het land was dat uiteraard mijn voorrecht.

Jean-Marie Dedecker was toen zoals algemeen bekend nationaal judocoach en lag met Ulla, Gella, Harry en consoorten een hoopje medailles bijeen te sprokkelen op de Olympische Spelen en allerhande Europese of Wereldkampioenschappen. Kijk, ik had daarvoor het volste respect, maar laat ons wel wezen en beschouwen hoeveel mensen op deze planeet aan judo doen: een hoop Japanners, wat Fransen, Belgen, Hollanders, enkele Oostblokkers en een paar verdwaalde Cubanen. Vergelijk dit met pakweg voetbal, een sport die een gigantisch aantal mensen en naties beroert en zelfs impact heeft op de mondiale politiek en u begrijpt dat judo zich hiertoe verhoudt als F.C. Denderwindeke tot A.C. Milaan.

Dedecker was blijkbaar iemand die dat niet verstond en het moet een paar dagen na de slotceremonie van de Spelen in Atlanta in 1996 geweest zijn dat hij mij opbelde:

"Jean-Luc, wanneer nodigt ge mij en mijn troep uit op de 16?"

Kijk, als er iets is waar ik slecht van kan lopen, dan zijn het mensen die zichzelf uitnodigen (BMW-gedrag).

"Ge laat er die kortademige prutsers in hun blauwzwart jeanettenkostuum wel gedurig rondparaderen, waarom dan eens geen echte atleten vragen?"

En als ze mij echt humeurig willen krijgen, moeten ze iets denigrerends over Club Brugge of Club's spelers zeggen.

"Wat denkt ge van volgend weekend? Ik ga er ook wat fotografen en journalisten bij vragen, en we zouden best ook een persconferentie houden."

Fotografen, journalisten, pers? Trop was teveel op dat moment, ik liet mijn gebruikelijke tact vallen en repliceerde briesend:

"Dedecker, wat mij betreft duwt ge uw judoka's van het hellend vlak van Ronquières of hangt ge ze aan de bollen van het Atomium, maar laat mij gerust!"

Dedecker nam dat niet echt goed op maar ik hield voet bij stuk. Een jaar later, na de Europese judokampioenschappen in Oostende - een recordaantal medailles voor Belgie - probeerde hij het opnieuw. Ik ontving weer telefoontjes:

"Dehaene, wat moeten we godverdomme nog meer doen om de erkenning te krijgen die ons toekomt?"

Dit begon een vrijwel dagelijks ritueel te worden en ik kreeg het danig op mijn heupen, tot ik een idee kreeg. Ik belde zelf Dedecker op:

"Jean-Marie, ge moogt samen met uw ploeg bij mij over de vloer, op één voorwaarde: ge moet mij eerst in een rechtstreeks duel, man tegen man, op de tatami weten te vloeren!"

"Ha! Jean-Luc, ge zijt misschien een dikke kloot, maar ge toont dat ge er ook twee hebt! Dat is taal naar mijn hart. Ik verwacht u eerstdaags in Oostende."

Zo gezegd, zo gedaan, en spoedig bevond ik mij, gehuld in een op maat gemaakte kimono en vergezeld door een aantal verontruste kabinetchefs, op de tatami in Dedeckers trainingscentrum. Aan de overzijde stond Dedecker mij breedgrijnzend toe te staren, hij kon zijn geluk blijkbaar niet geloven.

Wat hij echter niet besefte, is dat ik, naast de politiek en mijn familieleven, één andere passie bezat: sumo-worstelen. Daarmee was ik begonnen eind jaren tachtig, tijdens een staatsbezoek in Japan; een Japanse onderminister had mij toen op een bepaald moment toegefluisterd: "Ik denken u talent hebben voor sumo - u eens willen proberen?" Hij bleek gelijk te hebben, ik beschikte over enige aanleg, kreeg de smaak te pakken en spendeerde voortaan een behoorlijk aantal uurtjes van mijn vrije tijd aan deze edele gevechtssport.

Dedecker mocht dat snel ondervinden: hij begon vruchteloos op mij in te beuken, paste al zijn judogrepen toe, brieste, steunde en wrong wat hij kon, maar kreeg mij geen millimeter verroerd.

Sumo is een zaak van karakter, taaiheid en geduld. Ik wachtte rustig af, tot Dedeckers kop hoogrood was opgelopen en de stoom uit zijn oren steeg; ik had mijn buikspieren helemaal opgespannen toen hij een zoveelste maal op mij afstevende, en net voor impact relaxeerde ik ze: Dedecker ketste op mij af als een biljartbal op de band, verloor zijn evenwicht, en ik liet mij met mijn volle gewicht op hem vallen: driedubbel overgehaalde ippon, en de kamp was beslecht!

Jean-Marie toonde zich een slecht verliezer en schreeuwde mij toe: "Mijn beurt zal nog komen! Wraak! Ik zal u samen met uw tsjeven ook eens op eigen terrein komen kloppen! Wacht maar af!"

En zo schreef hij zich in 1999 in bij de VLD, met als enige ambitie ooit zijn gram te kunnen halen op mij en mijn partij. Dat verklaarde zijn keuze voor de VLD, indertijd de anti-CVP partij bij uitstek. Nadat hij zich daar onmogelijk had gemaakt, probeerde hij het van binnenuit, via onze kartelpartner. Gelukkig had Bart De Wever hem tijdig doorzien.

En nu is er dus Lijst Dedecker. Of moeten we zeggen, de F.C. Denderwindeke van de nationale politiek?

Beknopte mededelingen voor vandaag

• Hugo Claus heeft verdorie alweer achter het net gevist wat betreft de Nobelprijs literatuur. Geen nood, want het mens dat hem nu gekregen heeft, een feministische ex-communiste die science-fiction schrijft - hoe komen ze erbij daar in Stockholm? - is ruim tien jaar ouder dan Hugo. Het is dus blijkbaar een kwestie van geduld oefenen. Wat velen overigens niet weten is dat ik een vurig bewonderaar van Hugo ben: ik heb indertijd Celie weten te versieren door 's nachts buiten onder haar slaapkamer de Oostakkerse Gedichten staan bloemlezen.
  

• Mijn mening over de afloop van de affaire Fientje Moerman? Een storm in een glas water, zoals ik eerder al stelde. Greet Op De Beeck rekende het kabinet Moerman een factuur aan met een nulletje teveel erin, een lapsus die vervolgens een eigen leven zou gaan leiden. Ik ben ervan overtuigd dat het geen kwaad opzet betrof. Ten huize Dewael/Op De Beeck wordt het papierwerk namelijk ingevuld door Patrick Dewael. En het is een publiek geheim dat zowat alle Paarse excellenties volslagen onbenullen zijn wat betreft elementaire wiskunde. Ik ben geen psycholoog maar het moet zijn dat er sprake is van een soort collectief trauma - onderdrukte herinneringen uit de kindertijd aan sadistische wiskundeleraars misschien? Optellen en aftrekken, bij voorkeur in de aanwezigheid van een telraam, dat is het zowat. Die factuur was ongetwijfeld slechts een ongelukje.

• Over Paars en wiskunde gesproken: het kabinet Flahaut werd onlangs onder curatele gesteld door Freya Vandenbossche wegens onjuistheden in de boekhouding. Opmerkelijk: ervan beschuldigd worden niet correct te kunnen rekenen door een vierkantsworteltrek-onkundige. André Flahaut roept ondertussen verzachtende omstandigheden in: een lichte vorm van het Asperger-syndroom zou hem naar verluidt hinderen bij het maken van staartdelingen.
  

Belgometer

Ha, De Standaard komt af met een Belgometer-test! Heb dat snel even ingevuld:

De Troonsopvolging

Een tijdje geleden werd ik ontboden op het Paleis.

Toen de portier mij binnenleidde in de Koninklijke Salon en ik aldaar de gelaatstrekken van Herman Van Rompuy en Mark Eyskens ontwaarde, wist ik meteen hoe laat het was. Maar ik zou onze Vorst eerst zijn zegje laten doen. Na enige ogenblikken schreed Albert II plechtig de Salon binnen en nam het woord.



"Mijne Heren, Waarde Ministers van Staat,
Het is mij een werkelijk genoegen u te kunnen mede delen
dat de Koningin, alsook de Secretaris van de Koning,
zijnde Jacques van Yperstrele de Strihou,
er vanavond helaas niet kunnen bijzijn.
U begrijpt wat dit betekent."

"Kleurenwies!!", schreeuwden wij als uit één keel.
De Koning staat er namelijk om bekend graag kaartavonden te organizeren als hij het kot voor zich heeft. Blijkbaar had Paola al weken liggen zagen om eens een avond naar de opera te gaan, maar Berre moet naar eigen zeggen niet van dat varkensgekeel weten en had François-Xavier de Donnéa gevraagd haar nog eens mee uit te nemen. Van Ypersmeersel de Spirou had hij ondertussen een paar dagen op congé gestuurd.

Opgepast, die spelletjes kaart vinden plaats op het scherp van de snee: Eyskens bijvoorbeeld kan absoluut niet tegen zijn verlies en zal zonodig vals spelen om zijn gelijk te halen. Van Rompuy dan weer memoriseert quasi-perfect welke kaarten er al of nog niet gevallen zijn en past uit het hoofd Monte-Carlo analyse toe om zijn kansen te berekenen. En de Koning moogt ge zoals bekend geen vragen stellen, wat behoorlijk lastig kan zijn tijdens het wiezen.

Er worden naar gewoonte natura ingezet. Eyskens, die geniepigaard, zet meestal zijn schilderijen in - die zijn natuurlijk geen fluit waard maar de Vorst begrijpt dat niet. Als ge uw leven lang een dotatie ontvangt, hebt ge geen besef van de waarde der dingen. Ik neem doorgaans een paar kilo koteletten van een goed in het vlees zittend kalf mee maar Van Rompuy had die avond zijn eerste druk van Teilhard de Chardin's "Le Phénomène Humain" ingezet. Daardoor werden zijn zenuwen danig op de proef gesteld en al spoedig gingen de poppen aan het dansen - na een slecht afgelopen troel beschuldigde Van Rompuy Eyskens ervan in zijn kaarten gegluurd te hebben en de twee begonnen luid te bekvechten. Berre deed een teken naar mij en we zonderden ons stilletjes af richting Koninklijke Veranda.

"Waarde Jean-Luc, laat ons van deze onderbreking gebruik maken
om als twee oude kameraden
een paar woorden te wisselen.
Er moet mij namelijk iets van het hart."

"Zeg het maar, o gewaardeerde Vorst, ge weet, mij kunt ge vertrouwen!" (Akkoord, het is misschien niet schoon dat ik onze conversatie hier nu lig na te vertellen, maar mijn bedoelingen zijn goed, ge zult zien.)

"Ik zit met die aloude existentiële vraag:
Hoe moet het met mijn opvolging?
Wie zal er mijn nalatenschap - onze fiere natie -
in ere houden?"

"Wel, hoogedel staatshoofd, me dunkt dat ge kinderen genoeg gemaakt hebt!"

"Zwijg stil, Jean-Luc! De ene, die kan het niet. Die andere heeft het te druk met haar klein mannen of hangt de sloor uit voor haar tirannieke Habsburger. De derde zou ik nog geeneens vertrouwen als boswachter in het Zoniënwoud, laat staan als staatshoofd.
Ons Delphineke zou waarschijnlijk nog de meest bekwame zijn van al, maar die wil dan weer niet, en kan mij niet meer rieken of zien. Bij de Hollanders en de Engelsen schijnen ze vooral problemen te hebben met de schoondochters, maar daar kan ik niet van klagen. Integendeel, het is mijn eigen bloed dat mij in de steek laat!"

"En dat schoon kind daar in de Matonge-wijk..."

"Parbleu, Jean-Luc!
Laat ons serieus blijven, een troonsbestijger moet op zijn minst integraal blauw bloed hebben, wij van Saksen-Coburgs accepteren geen half-half. Geef mij alstublieft deftig advies."

"Misschien zijn we te streng voor Filip en moeten we hem toch een kans geven..."

"Va't en, Jean-Luc!
Eerder nog zal André Flahaut het Groot Dictee der Nederlandse Taal winnen, dan dat Filip drie samenhangende zinnen na elkaar uitspreekt - in het Nederlands of Frans, maakt niet uit.
Kunt ge u al voorstellen in wat voor affronten we gaan vallen tijdens kersttoespraken of 21 juli-vieringen?"

"Heu, misschien dan één van de klein mannen van Filip - een beetje zoals ze bij de Engelsen van plan zijn..."

"Ik moet zeggen, ons Gabrieleke ziet er mij een snugger ventje uit.
De genen die het intellect bestieren hebben blijkbaar een generatie overgeslagen. Maar het bazeken is begot nog maar vier jaar oud."

"Ze zijn nooit te jong, Sire."

"Mais non, Jean-Luc! Hoe gaat dat nu?
En ik betwijfel of ik lang genoeg ga leven om dat ventje meerderjarig te zien worden. Ik kan mijn glazen Calvados opzeggen en vitamine-pillen beginnen slikken à la docteur Le Compte maar wie zegt dat dat gaat helpen?"

"Hooggewaardeerd Vorst, dat bedoel ik niet. Denk aan uw broer. Het is al eerder gedaan."

"... génial, Jean-Luc!
Een voogd! Een Prins-Regent! Zoals Karel indertijd, maar dan bij voorkeur een niet-geschifte variant. Maar wie dan heeft voldoende wijsheid, ervaring, kennis en politieke bedrevenheid om zo'n functie op te kunnen nemen - en bovenal, wie kan ik vertrouwen?"

"..."

"Mais oui, natuurlijk...!
Toekomstig Prins-Regent Dehaene, bij deze feliciteer ik u alvast.
Ik wist dat ik op uw advies zou kunnen rekenen!"

Nadat ik zo mijn aanvullend pensioen veilig had gesteld, hervatten we ons kaartspel. De twee kemphanen waren ondertussen gekalmeerd. Ik voelde me opgelucht en onklopbaar, alsof ik net zegevierend een formatieberaad had afgesloten. U mag twee keer raden wie met Eyskens' gekladder en Van Rompuys boekje aan de haal ging.

Beknopte nota's van vandaag

• Karel De Gucht weet volstrekt niet waarover hij het heeft wanneer hij beweert 'dat de N-VA plat op de buik zal moeten liggen om onder de lat door te kunnen' wat betreft Brussel-Halle-Vilvoorde. Ik kan iedereen met grote zekerheid verzekeren dat noch de N-VA noch de CD&V zal buigen - of dacht u misschien dat Bart De Wever en ikzelf überhaupt onder die lat doorkonden, zelfs al lagen we op onze respectieve buiken?
  

• De SP.A zit nog steeds diep in de penarie wat betreft haar voorzittersverkiezingen. Alles wordt in het werk gezet om een open debat tussen de kandidaten te vermijden. Naar verluidt werd zelfs Frank Van Hecke van het Belang als consultant ingehuurd om de sossen de beginselen van een doe-het-zelf autocratisch partijbewind bij te brengen.
  

• Er duiken weer berichten op over de vervaarlijke en afzichtelijke Waaslandwolf. Nu is er zelfs al een heel weblog aan gewijd. Waarom kunnen ze Freddy Willockx verdorie niet gerust laten wanneer hij zijn avondlijke buurtwandelingen maakt?
  

Verzoening

Vele lange jaren zit ik al in de politiek, maar toch raak ik nog steeds hevig ontroerd wanneer ik iets mag meemaken als wat er nu in Korea aan het gebeuren is: zo'n verzoening tussen oude vijanden, werkelijk schoon en pakkend is dat.

Presidenten Roh Moo-Hyun uit het zuiden en Kim Jong-Il uit het noorden die handje schudden (zie foto), wie had dat ooit durven denken!



Dat deze triomf van diplomatiek topoverleg ook onze nationale onderhandelaars moge inspireren! Wat in Pyongyang kan, moet immers ook in Brussel mogelijk zijn.

De Sfinks van de Reyerslaan

Louis Van Dievel meent zich te moeten vrolijk maken over de escapades van Dirk Tieleman in een schaatsprogramma op de VTM. Het optreden van de gepensioneerde voormalige eminence grise van de VRT in een zilver apepakje op ijs vindt geen genade in de ogen van Tielemans voormalige collega, die meent dat zoiets een gereputeerd ex-journalist onwaardig is.

Laat mij eerst even afstand nemen van het feit dat ik Louis Van Dievel maar een wormstekige baliekluiver met een zurige pissebeddensmoel vind, en mij concentreren op de feiten. Het is namelijk niet de eerste keer dat Van Dievel zich in de belangstelling probeert te werken door het lanceren van smalende opmerkingen: herinner u die keer in Amerika, met een mechanische rodeo-stier en de gevleugelde woorden 'let the beast go'? Juist, dat was zogezegd een premier totaal onwaardig!

Nu is Dirk Tieleman dus onderhevig aan de toorn van Van Dievel. Doorgaans heb ik de gepekelde maling aan journalisten en hun reputatie, maar in het geval van de Sfinks van de Reyerslaan moet ik een uitzondering maken. Laat mij even verklaren waarom.

We schrijven eind jaren tachtig. Tieleman stond bij de BRT bekend als een doorwinterd Rusland-expert - eigenlijk moet ik zeggen Sovjetunie-expert. Ik was ondertussen minister van Sociale Zaken en Institutionele Hervormingen en was toen al gereputeerd als de meest geslepen onderhandelaar ten oosten van het Kanaal. Ik was daarom ook een graag geziene gast op het hoofdkwartier van de NATO in Evere alwaar men mijn mening omtrent allerhande internationale aangelegenheden steeds op prijs stelde. In die tijden betekende dat vooral: kwesties betreffende de Koude Oorlog, het al dan niet plaatsen van kernraketten en dies meer. Ronald Reagan had een paar topontmoetingen gehad met Mikhail Gorbatsjov maar van een doorbraak was nog geen sprake, integendeel, de gesprekken leken zeer moeizaam te vorderen.

Tijdens een vergadering in Evere vroeg de Amerikaanse delegatie mij om raad - mijn ontmijning van de Voerkwestie had namelijk een bijzondere indruk nagelaten op Henry Kissinger en co. Ik had een eenvoudig advies klaar: zorg voor een topontmoeting in Moskou - de Russen op hun eigen turf confronteren en te woord staan zal hun respect afdwingen en de kansen op succes verhogen; bij voorkeur een one-on-one tussen Reagan zelve en Gorbatsjov.

Gemakkelijker gezegd dan gedaan - uitgenodigd worden door de Russen was toen nog moeilijker dan een reservatie vastkrijgen in de Comme Chez Soi - naast hun 'Njet' zou zelfs Joëlle Milquets 'Non' verbleken. De Amerikanen stelden vervolgens voor dat ik op diplomatieke missie naar Moskou zou reizen om het Baltische ijs trachten te breken, als een soort Verkenner avant-la-lettre. En zo begon ik een delegatie samen te stellen - mijn oog viel logischerwijs ook op Tieleman, ik meende dat die zich wel nuttig zou kunnen maken als tolk en secretaris tijdens vergaderingen.

Wat heb ik die mens onderschat! Nu twintig jaar na datum mag ik wel stellen dat het grotendeels aan Dirk Tieleman te danken is dat dat de Berlijnse Muur is gevallen. Laat mij dit verduidelijken.

De gesprekken vlotten in het begin helemaal niet - die Russische onderhandelaars hadden een speciaal soort machismo over zich. Met die gasten viel enkel te praten als het over vodka, weddenschappen of vrouwen ging. Wij waren uiteraard geen partij voor hen, totdat Tieleman zich ermee moeide: de belezen topjournalist sprak niet enkel vloeiend Russisch maar had tevens een ijzeren gestel, waarmee hij menigeen onder tafel kon drinken - zelfs Ivan Sonck moest indertijd de duimen leggen voor hem. Hij deed een simpel, maar achteraf bekeken briljant, voorstel: een weddenschap! Met als inzet een uitnodiging voor Reagan in Moskou.

De Russen lachten ons vierkant uit want niemand geloofde dat Tieleman ook maar enige kans had de weddenschap - die zou bestaan uit drie proeven - te winnen.

De eerste proef bestond erin om het snelst drie flessen vodka achterover te slaan. De Russen voerden hun sterkste drinker op en de strijd was spannend, maar tegen het tempo waaraan Tieleman de vodka door zijn keelgat spoot zou zelfs het debiet van de Wolga niet opgewassen zijn, en hij sloot de test uiteindelijk zegevierend af.

Vlak hierop werd de tweede proef aangevat: beide kandidaten kregen een moto ter beschikking - een paar gammele Urals uit 1963 - en moesten in hun verregaand beschonken toestand om het eerst het toenmalige Leningrad - nu St. Petersburg - zien te bereiken. Wat de Russen niet wisten was dat Tieleman jaren daarvoor heel Afrika had doorkruist per moto. De bultige asfaltwegen in Rusland waren klein bier vergeleken met de steppes, woestijnen en krankzinnige verkeerssituaties die hij daar op twee wielen had getrotseerd. Zelfs de kraaiepoten die de Russen hadden klaargelegd konden Tieleman niet uit zijn concentratie halen en triomfantelijk scheurde hij als eerste Leningrad binnen!

Als derde proef moesten de twee elkaars vrouw trachten te versieren. Ook hier hadden de Russen onze reporter lelijk onderschat: Tieleman is namelijk een volleerd latin lover - hij schudt probleemloos elk Zuidamerikaans danspasje uit zijn broekspijpen, kent elke lijn uit de liefdespoëzie van Pablo Neruda uit het hoofd en is zich persoonlijk in Indië gaan verdiepen in tantrische erotiek. Geen enkel getrouwd man op de VRT-nieuwsdienst en omstreken nodigde Tieleman indertijd uit op privé-feestjes, uit angst dat hun wederhelft met hem in de koffer zou duiken! Het bleek voor hem dan ook een koud kunstje die Slavische schoonheid opgewarmd te krijgen, en de weddenschap was binnen.

Meteen was ook de topontmoeting tussen de twee wereldleiders geregeld - de Russische onderhandelaars waren mannen van hun woord - en de rest van het verhaal kent u.

Aan dit avontuur heb ik dan ook het allerhoogste respect voor Dirk Tieleman overgehouden. Wat heeft die beschimmelde treurwilg van een Louis Van Dievel daarentegen zoal gepresteerd? Een hoop schunnige flutromans afgescheiden - me dunkt flauwen truut vergeleken met het beëindigen van de Koude Oorlog.

Het geheime wapen

Hard heb ik gelachen, de afgelopen weken, met alle analisten, journalisten, politieke wetenschappers, criticasters en ander verzameld gekwiestenbiebelte dat beweerde dat België op barsten stond, dat het land eerstdaags gesplitst zou worden, dat een Vlaams-Waalse echtscheiding onvermijdelijk was.

Zoals ik al tot in den treure toe heb herhaald: het was maar een kwestie van tijd. Onderschat nooit, nimmer, jamais het geniale zij lichtelijk kwaadaardige brein van de Scheve Palingvisser.

Herman Van Rompuy heeft het hem dus opnieuw gelapt en ik heb hem hierbij op mijn bescheiden manier assistentie geleverd. Laat mij één en ander uit de doeken doen.

Het bleek al vroeg in de onderhandelingen dat Joëlle Milquet en Didier Reynders behoorlijk taaie klanten waren. Van Rompuy probeerde hen initieel met een regime van water, brood en omertá te breken, maar resultaten bleven uit. Dan kreeg hij een briljant idee. Twee eigenlijk: verandering van gesprekspartners, en verandering van locatie.

Hij huurde namelijk het Big Brother huis van de VTM af - de pers kon er enkel naar gissen en had het over een 'onbekende locatie in de kuststreek' - en sloot de vier oranjeblauwe partijvoorzitters erin op. We zouden hen vervolgens het leven zodanig onmogelijk maken en niemand buitenlaten tot Brussel-Halle-Vilvoorde opgelost was.

Dat huis heeft allerhande interessante snufjes: overal camera's, microfoontjes, een mechanisme om gaten in het dak te openen zodat het binnenregent, de centrale verwarming, elektriciteit en verlichting die ge vanuit de regiekamer allerlei toeren kunt doen uithalen, en ga zo maar verder - een decor zelfs meer geschikt dan die tochtige kastelen om formatiegesprekken te dirigeren! Ikzelf vatte post achter de knoppen, terwijl Herman de kandidaten in het oog hield en af en toe toesprak.

U kan zich afvragen: waarom Bartje Somers en Jo Vandeurzen erbij sleuren - vooral aangezien iedereen weet dat die laatste niet meer is dan een waterdragende lakei? Wel, Jo - en in het bijzonder diens gevoelige spijsvertering - zou ons geheim wapen worden. Zijn legendarische winderigheid na consumptie van gezonde hoeveelheden sperziebonen, uiensoep of pruimen was immers alom gevreesd en gereputeerd op het CD&V partijhoofdkwartier - door velen wordt hij dan ook minzaam 'Jo VanNeusdicht' genoemd.

Een van de regels die we de toekomstige coalitiepartners oplegden, is dat ze zich tijdens de onderhandelingen enkel konden voeden met hetgeen de moestuin van het Big Brother huis hen opleverde. En u mag tweemaal raden welke gewassen Herman Van Rompuy in de tuin had laten aanbrengen. Juist: bonen, ajuinen en een uit de kluiten gewassen pruimenboom. U kan zich ons geschater in de regiekamer voorstellen bij de taferelen die volgden!

Verder was Bartje Somers zijn onuitstaanbare zelf: diens loutere aanwezigheid is voldoende om de sfeer te verpesten, in om het even welk gezelschap. Ikzelf deed ondertussen mijn best van achter de knoppen om iedereen in het huis grondig te coujonneren, door het op de meest onmogelijke momenten te laten binnenregenen of in het midden van de nacht een bandje met het stemgeluid van Margriet Hermans op een achtergrond van drilboren op volume 10 af te spelen.

Het heeft niet lang geduurd of Joëlle was voor de camera aan het krijsen dat ze nog liever in bed kruipt met Yves Leterme dan een kwartier langer in dat kot te moeten blijven zitten. Didier begon ondertussen te raaskallen dat hij zelfs zijn lidkaart van de Loge zou willen opvreten als dat hem maar uit het huis zou krijgen.

We lieten hierna snel één en ander op papier zetten en het was gebakken. Dát noem ik nu eens het smeden van een vertrouwensband!

Nodig eens een ex-premier uit

Hetgeen ik hier bijeentokkel lever ik geheel en al gratis af, voor uw genoegen en plezier.

Sommige gewezen premiers en ministers van staat pakken het enigszins anders aan en huren zo'n semi-professionele papierverprutser a la Hugo De Ridder in om hun memoires te boek te stellen. In de eerste plaats omdat ze zelf geen vijf woorden na elkaar het lezen waard uit hun toetsenbord kunnen schudden. Dat is niet zo erg, zolang ze als politicus maar iets betekenden. Het probleem is evenwel dat die journalisten of schrijvers het niet kunnen laten woorden te verwringen, verfraaiien, oppoetsen en omdraaien. In het diepst van hun gedachten voelen die zich namelijk allemaal een nieuwe James Joyce, die het gepeupel eens zal leren lezen - en de politieke memoires veranderen stilaan in een experimentele fictie-novelle, zij het van een doorgaans uitermate vervelend allooi.

Ik doe daar niet aan mee - politieke memoires zijn enkel interessant als ze rauw, echt, waarachtig, confronterend zijn! En uiteraard schrijf ik zelf stukken beter dan zo'n Filip Rogiers, Peter Vandermeersch of Marc Reynebau.

En daar kunt u hier dus de vruchten van plukken. Gratis en voor niets. Nu ik mij teruggetrokken heb uit de nationale en lokale politiek, hoor ik u zich afvragen of dat wel zo'n goed idee is, financieel gezien. Maak u echter geen zorgen: naast mijn hoogstpersoonlijke Zilverfonds dat ik indertijd ben beginnen aanleggen (en dat ik in mijn geval beter 'Kletskopfonds' had genoemd, maar soit), klus ik deze dagen ook wat bij.

Wist u namelijk dat u ook in levende lijve van mijn intrigerende en imposante persoonlijkheid kunt genieten? Ik stel mij immers ter beschikking voor het houden van spreekbeurten, voordrachten en avondlijke huiskamerbezoeken. Voor minder dan de kost van een huisdokterbezoek kom ik u een avond lang entertainen met sterke verhalen uit de politiek, markante anecdotes en nimmer voordien onthulde geheimen. U zal aan mijn vlezige lippen hangen van fascinatie of liggen schuddebuiken van het lachen wanneer u hoort over de practical jokes en kleine pesterijen die wij indertijd in de Weststaat uithaalden. Of geloofde u misschien dat Bert Anciaux voortdurend uit zichzelf begon te huilen?

En ondanks wat kwatongen beweren, is mijn prijs redelijk en bescheiden. Een pond kalfszwezerik van een goed beest, per uur. Als het in het Gentse te doen is, graag een gezonde portie zure zult of varkensrollade. Een kilo ossenworst doet het 'm doorgaans ook. Ons Celie kunt ge een plezier doen met waterzooi of paling in 't groen. Een ongepluimd kieken of haan is ook welkom - mijn vrouw houdt zich graag bezig met het pluimen en kuisen van die beesten.

Zoals u ziet, dit valt binnen eenieders budget. U hebt mijn e-mail adres. Nodig eens een ex-premier uit, u zal het zich niet betreuren!

Het Gentse Gastcollege van Herman Van Rompuy

Beste lezers, ik heb het groot genoegen u te melden dat Herman Van Rompuy mij zijn recente toespraak aan de Universiteit Gent heeft doorgemaild en mij toestemming heeft gegeven deze hier integraal te publiceren.

Hier gaan we dan, en dat ik niemand nog hoor twijfelen aan het genie van de Scheve Palingvisser:



Gastcollege 1e Kandidatuur Politieke en Sociale Wetenschappen, UGent, voorgedragen door Herman Van Rompuy, Minister van Staat en Koninklijk Verkenner

"Mijne damen en heren, beste studenten,

Wat is politiek? Men rolt erin. J'agis, puis je réfléchis.

(stilte, gevolgd door aanzwellend applaus)

Zo sprak de grote Achiel Van Acker, en gelijk had hij.
Het begint als een instinct, een drang, een onbewuste gedrevenheid. Maar voor een bestaan in de politiek, een leven dat politiek ademt, is talent vereist, en doorzettingsvermogen, en het is niet elkeen gegeven. Sommigen worden door de politiek overrompeld, verteerd, sommigen raken in paniek, sommigen worden overmoedig, hoogmoedig. De macht is een krachtig aphrodisiac. Ermee omgaan vereist grote omzichtigheid en kunde. With great Power comes great Responsibility. Als ik naar deze bomvolle aula kijk vandaag, weet ik dat misschien een handvol onder jullie een succesvolle politieke carrière gegeven is. Misschien ook niemand.

(stilte)

Maar dat mag absoluut geen belemmering vormen om trachten uit te vinden of het jullie gegeven is!

(applaus)

Immers, zoals de briljante Pericles al zei, die grote pionier van de democratie: 'Zelfs al bent U niet geinteresseerd in de politiek, de politiek zal zich interesseren voor U.'

(luid applaus)

U bent allen jong, vol belofte. U bent de toekomst. U zal mijn pensioen betalen. U gaat het land bestieren!

(donderend applaus)

Laat mij, getaand, verweerd en doorwinterd in de politiek, u dan ook enig advies geven. Vergooi uw energie en inspanningen niet aan kleine idealen en doelstellingen. Bestudeer daarentegen de grote levensbeschouwelijke vraagstukken, zoek de grote ideeën, de grote problemen op. Met andere woorden, vergooi uw talent niet door u te engageren in partijtjes als die van de Groenen, de Spiritisten of andere Lijsten De Decker.

(applaus, hier en daar onduidelijk geroep)

Vergeet verder de socialisten - zij zijn de partij van de goedmenenden en de incompetenten. Vergeet ook de liberalen - de partij van de middenstand en het opportunisme. Bezie hoe onze eerste minister zowat al zijn vroegere idealen heeft opgegeven in ruil voor de macht.

(luid applaus)

Gooi u niet uit wanhoop in de armen van het nihilisme - bekijk met meewarig erbarmen hoe een niet onintelligent man als Gerolf Annemans veroordeeld is een carrière lang aan de zijlijn te blijven staan, als triest observator, onmachtig en impotent.

(applaus, instemmend geroep)

Focuseer uw aandacht en energie daar waar een verschil gemaakt kan worden - in het centrum van de macht - zonder aan de perfide verleidingen van die macht te bezwijken. Zoek het engagement op in die politieke formatie wiens geboorterecht het is het land te besturen - ik heb het uiteraard over de Vlaamse Christendemocratie!

(donderend applaus)

Macht, maar dan macht gecombineerd met en gecontroleerd door waarden. De CD&V is een machtspartij, maar één met waarden!

(applaus)

Denken we immers aan wat JFK zei: 'een gerust geweten is de enige beloning die een politicus kan hebben' - een slogan die ik eigenhandig in de beginselverklaring van onze partij heb laten opnemen.

De politiek kan zich in u als een bezetene vastbijten en u geheel in beslag nemen - zoals De Gaulle sprak 'Je suis un homme qui n'appartient à personne et qui appartient à tout le monde' - maar besef dat het tevens het nobelste ambt der ambten is.

(stilte)

Of om het met de onvergetelijke woorden van John Buchan te stellen: 'Public life is regarded as the crown of a career and to a young man it is the worthiest ambition. Politics is still the greatest and most honourable adventure' - en ik mag daaraan toevoegen: in het bijzonder bij de CD&V!

(luid applaus, gejuich, gestamp, geroffel)

Dank u, allen! Ga, vermenigvuldig u, engageer u en regeer! "

(staande ovatie)

Beknopte mededelingen van de dag

• Het is nooit te laat om bij te leren: Rik Daems gaat sinologie studeren naar aanleiding van zijn werkzaamheden in handelsmissies naar China. Spijtig alleen dat hij indertijd geen Toegepaste Economische Wetenschappen aan de K.U.Leuven heeft geblokt alvorens minister van Overheidsbedrijven en Middenstand te worden. Maar ik kan Riks initiatief alleen maar toejuichen. Als nu ook eens onze Waalse excellenties een voorbeeld aan hem zouden nemen en de tweede landstaal leren, Freya zich zou verdiepen in elementaire algebra en het trekken van vierkantswortels, André Flahaut zijn middelbaar zou afmaken en Jean-Marie De Decker de letters 'g' en 'h' correct zou leren uitspreken, dan zou het politiek discours in ons landje een heel stuk beschaafder en aangenamer worden!

• Over Rik Daems gesproken: als er één symbool is van de eenheid van België, dan moet het wel zijn love child met PS-kamerlid Sophie Pécriaux zijn! De liefdesvrucht van een Vlaamse liberaal en een Waalse socialiste, warempel een prachtige allegorie voor onze staat. Als Didier Reynders blijft aandringen en een symbool van Vlaanderen wil, dan stel ik hem voor een afspraakje met Freya te maken, om de gunst wederkerig te maken. Van Inge Vervotte moet hij weliswaar afblijven.

• André Flahaut wil er snelsnel nog wat politieke topbenoemingen doorduwen in het leger teneinde zijn politieke nalatenschap - het etaleren van ontstellende alsook licht-amusante incompetentie - veilig te stellen. Geinspireerd door Rik Daems is hij lessen karate en jiu-jitsu beginnen volgen om zijn punt kracht te kunnen bijzetten tijdens de ministerraad.
  

Pak De Poen

Toeval bestaat niet in de politiek.

In het najaar van 1987, net twintig jaar geleden, een paar maand voor de parlementsverkiezingen die in december zouden plaatsvinden legde ik de eerste steen van wat mijn levenswerk zou worden: de laatste regering Martens - gevormd na mijn fameuze Honderd Dagen - en de twee daaropvolgende legislaturen aangevoerd door uw dienaar zelve. Enfin, dus eigenlijk de drie regeringen die ik geleid heb.

En op datzelfde moment, twintig jaar geleden, deed Willy Claes - ofte de Rode Dirigent - een noodlottig optreden op de toenmalige BRT. Niet zomaar een optreden, in zomaar een BRT-programma. Neen, het betrof hier de meest legendarische uitzending in de annalen van het instituut: memorabeler dan de honderste uitzending van Schipper Naast Mathilde, onvergetelijker dan de fratsen van de geliefde Tony Corsari, beklijvender dan de verbijsterde blik van Tuur Van Wallendael toen die de Herald of Free Enterprise zag zinken, intenser dan de stuurse kop van Dirk Tieleman, komischer dan het beste van Uytterhoeven, Lenaerts of De Pauw samen. Ik heb het uiteraard over de Pak De Poen show, gepresenteerd door de gebroeders Verreth.

Een video-opname hiervan is onlangs opgedoken op het Internet en in dertien delen te bezichtigen op HangarTV en BoobTube of zoiets - Tom heeft mij hierop attent gemaakt (wat zou ik zonder onzen Tom zijn) - en dit bracht voor mij vele goede herinneringen naar boven. Laat mij u een en ander verklaren.

Zoals ik al zei: er bestaat geen toeval in de vaderlandse politiek. In de aanloop van de verkiezingen van 1987 worstelden wij met één groot probleem: de sossen waren aan een ongehoord sterke campagne bezig - hun oppositiekuur had hen zichtbaar deugd gedaan en ze beschikten met Tobback, Claes en Van Miert over sterke leidersfiguren die een veel ruimer publiek dan de traditionele socialistische achterban wisten te beroeren. De verkiezingsresultaten zouden er niet om liegen: de Vlaamse sossen zouden een historisch hoogtepunt bereiken.

Ik was reeds lang voor de verkiezingen aan een roomsrood kabinet aan het metselen - een meerderheid halen zou geen probleem zijn, zoveel was duidelijk, maar de moeilijkheid was dat de Vlaamse sossen wel eens het premierschap zouden kunnen opeisen als ze te sterk uit de verkiezingen zouden komen. Met Tobback en Van Miert kwam ik goed overeen en ik wist dat er met die twee wel te klappen zou vallen. Maar de Rode Dirigent, dat was andere koek. Willy Claes was toen een hyper-nerveus, over-ambitieus, ambetant ventje dat niet alleen gedurig Brylcreem door zijn haar lag te strijken maar u ook voortdurend aankeek alsof ge één van zijn leerling-muzikanten waart die hij met het dirigeerstokje in de hand wel eens naar zijn pijpen zou laten dansen. Als er één socialist lastig zou gaan doen over het premierschap, was hij het.

Ik ging te rade bij Herman Van Rompuy en die kwam prompt met zijn tweede meest geniale tsjevenstreek ooit op de proppen - na het Blok-boerenbedrog, dat uiteraard zijn magnum opus was. De verkiezingsresultaten zouden we misschien niet significant meer kunnen beinvloeden, maar we konden wel iets doen om de Rode Dirigent wat minder ministerabel te maken. Het idee kwam uit de koker van de Scheve Palingvisser, maar in de uitvoering zou ik hem naarstig bijstaan. De BRT had in samenwerking met de Nationale Loterij een grootse live-show gepland, en viavia was Van Rompuy te weten gekomen dat Claes zich daarvoor had laten uitnodigen - waarschijnlijk om net voor de verkiezingen nog wat de populaire Willy te kunnen uithangen. Deze dagen komt elk halfgaar gemeenteraadslid met een kwart pond ambitie misschien wel op de televisie, maar toen was dat eerder uitzonderlijk.

Het plan was eenvoudig: we zouden er alles aan doen om die show in het honderd te doen lopen en Claes belachelijk te maken. De rest is... jawel, dames en heren... geschiedenis!

Een paar uur voor de uitzending waren Van Rompuy en ikzelf naar de Reyerslaan afgezakt. Niemand keek vreemd op toen we het BRT-gebouw binnenstapten - wij kwamen toen dikwijls over de vloer voor interviews en dergelijke. We zochten de crew van de Pak De Poen show op en zoals we vermoedden zaten die mannen zwaar aan de koffie na een paar nachtjes hard doorgewerkt te hebben. Onze eerste actie was om stiekem een paar tabletten Rohypnol in de koffie van de geluids- en licht-technicus te doen. Vervolgens hetzelfde met de souffleurs - de gebroeders Verreth waren acteurs, geen presentators, en die werkten met spiekbriefjes en souffleurs.

Ik nam daarna de plaats in van de technicus achter de knoppen en Van Rompuy kende met zijn schriele gestalte geen probleem om zich vooraan in de orkestbak te verstoppen, klaar om er de rol van souffleur over te nemen.

Het vervolg laat zich raden. Die arme René en Manu Verreth waren willoze marionetten in de klauwen van Van Rompuy, die hen de meest baarlijke nonsens liet uitkramen. Ikzelf lag te prutsen met de zaallichten, de telefoonlijnen en die onnozele telegeleide autokes tot ik over de grond lag te rollen van het lachen, gieren en brullen.

De resultaten waren beter dan we ooit hadden durven verhopen: heel Vlaanderen sprak over de Pak de Poen farce. Iedereen die van dicht of ver bij de show betrokken was werd ineens onsterfelijk belachelijk. Willy Claes durfde zich vier maand lang niet meer in het openbaar te vertonen. Hij verloor in één slag alle kans op het premierschap.

Daar bleef het niet bij. René en Manu Verreth spraken met niemand een woord meer en trokken zich terug in een gehucht nabij het Mechelse - nadat ze evenwel op een nacht in een beschonken bui de originele opname van de uitzending uit de BRT-archieven hadden ontvreemd. Voor Eddy Annys ('Annies') en Ingrid Berghmans, die het in een lachwekkende 'praktische proef' hadden moeten opnemen tegen Willy Claes betekende de show het eind van hun sportieve carriere. Van Vlaamse zangeressen Marleen en Anja werd later niets meer vernomen - naar verluidt is één van hen het klooster ingestapt. Zelfs Percy... jawel... was naar het schijnt zo van zijn melk dat hij een boshut in Alabama introk om er twee jaar lang niet uit te komen. En gerechtsdeurwaarder Meester Jo Van Backlé hing zijn toga aan de haak en liet zich inlijven in het Vreemdelingenlegioen.

Uw dienaar daarentegen kon zich eindelijk in alle rust toeleggen op de formatie van een nieuwe regering - met het premierschap voor de partij aan dewelke het toebehoort!

Gastrointestinale ongemakken

Ik dacht eerst dat het een verkeerde reactie was op de misselijkmakende mimiek van Bert Anciaux en diens prutsdecreet - geld voor participatie in sport zouden ze wat mij betreft beter besteden aan het uitbreiden van het Jan Breydel stadium - maar het bleek meer dan dat.

Vervolgens stak ik het op de ajuinensoep en bonenpuree die Celie eergisteren gemaakt had, maar zijzelf en onzen Tom hebben er ook van gegeten en schijnen tiptop in orde.

Neen, ik denk dat ik een slachtoffer ben van deze epidemie. Voorlopig enkel in de provincies Vlaams-Brabant en Antwerpen, maar als ik wat teveel rondhang in de Wetstraat zult ge het binnenkort overal zien opduiken! Hmm, misschien valt mijn huidige conditie wel aan te wenden als onderhandelingstechniek...

Beknopte nota's van de dag

• De Raad van Wijzen: ik wou hier het stilzwijgen over toedoen maar veronderstel dat ik niet anders kan dan er hier een paar woorden aan vuil maken, nu het overal breed uitgesmeerd wordt. De bedoeling was eigenlijk een excuus te creeëren om Charles-Ferdinand Nothomb uit zijn retraite in zijn beschimmeld kasteel in de Walen te krijgen - met de verwachting dat Milquet naar hem luistert aangezien die twee indertijd nog een soort Freudiaanse liefde-haat verstandhouding koesterden. Daarnaast werd ook geopperd dat het gezamenlijk gewicht van Louis Michel en mezelf meer op de formatiegesprekken zou kunnen wegen.

• Prins Laurent en ikzelf zijn het eindelijk roerend eens over iets: journalisten zouden beter fictie-schrijvers worden. Een eerste roman die zich opdringt en eerstdaags dient geschreven te worden is een burleske komedie over een milieubewuste Porsche Cayenne besturende lapzwans die onvergetelijke one-liners vol grand guignol rondstrooit, zoals bijvoorbeeld:
  

  "Ik heb toch al genoeg aangetoond dat ik bij die ecologische sector betrokken ben! We moeten afstand nemen van het cliché van de pikanteriëën. Ik zoek nooit de sensatie en zal er nooit aan toegeven."

  
  

België, modelstaat

Sommige lezers vertellen mij dat ik de anti-politiek hier in de hand werk met mijn weinig verhullend taalgebruik en forse uithalen links en rechts, en dat ik het blijkbaar niet erg hoog op heb met onze democratie.

Het tegendeel is waar! Ik ben de grootste en omvangrijkste fan van onze federale natie. Mensen mogen mijn directe, openlijke aanpak niet verwarren voor misprijzen. Ik ben recht voor de raap, niet schuin-rechts ervoor zoals dat stuk uitslover van een Jean-Marie Dedecker. Over onze nationale tatamiborstelaar binnenkort meer, maar eerst wil ik tot de kern van mijn betoog komen: in vergelijking met het buitenland is België namelijk een modeldemocratie, waar we allemaal trots op mogen zijn.

Laat ons bijvoorbeeld eens naar onze zuiderburen kijken: dat heeft een president die zich in magazines en kranten enkel laat afbeelden nadat zijn foto's met Photoshop zijn bijgewerkt. Fraai staaltje persvrijheid! Moet ik ook eens proberen, hoewel de chef fototrukage van de Staatsveiligheid mij komt zeggen dat zoiets voor hen de uitdaging van de eeuw zou betekenen.
Hun vorige president haalde indertijd streken en fratsen uit waarbij zelfs de meest buitensporige vlakkelandse tsjevenstreek zou verbleken. En de grootste oppositiepartij wordt geleid door een ruziemakend koppel dat naast om inboedel en meubilair, ook om het partijvoorzitterschap bikkelt, op leven en dood. Daar is Freya met haar buitenhuwelijkse kinderen en thesisperikelen maar klein bier tegen!

Onze noorderburen dan: waar politieke moorden blijkbaar schering en inslag zijn, en de politiek bestierd wordt door een bataljon droogstoppels vergeleken waarmee de gebroeders Van Rompuy als exuberante fuifnummers mogen beschouwd worden. Laat maar zitten.

De moffen, misschien? Tot voor kort werden die aangevoerd door een kanselier en minister van Buitenlandse Zaken die een rekenmachine nodig hadden om te tellen hoeveel ex-echtgenotes ze samen hebben opeengestapeld - Wilfried Martens, Johan Van Hecke en Pierre Chevalier zijn in vergelijking volslagen amateurs. En de huidige kanselier laat zich gaarne langs achteren masseren door George W. Bush. Laat ook maar zitten.

Verder naar het oosten, dan? Polen, geregeerd door een krankzinnige eeneiige tweeling; Rusland, Orwelliaans totalitair regime bevolkt door een radioactief polonium hanterend spionnenbestand dat zelfs door de producers van de laatste James Bond film als te ongeloofwaardig werd bevonden.

Over het Kanaal zal het mogelijk beter zijn? Toch maar niet: in het Verenigd Koninkrijk is de voornaamste doodsoorzaak van parlementsleden uit de hand gelopen wurgseks. Interacties met mannelijke prostituees en onregelmatigheden in de herentoiletten blijken voorts schering en inslag te zijn in de Angelsaksische politieke traditie, zowel aan deze als gene kant van de grote plas. En over de grootste wereldmacht gesproken: de VS hanteren in sommige districten nog steeds een soortement ponskaartengestamp om stemmen te tellen - het bebeitelen van kleitabletten wordt er blijkbaar als interessant alternatief achter de hand gehouden.

Neen, mijne dames en heren: in vergelijking met deze bananen-, appel- en peren-republieken zijn wij in België er nog niet zo slecht aan toe - crisis of geen crisis!

Beknopte dienstmededelingen voor vandaag

• De Koning herschikt zijn agenda wegens de politieke crisis en de aan de gang zijnde onderhandelingen. Onder meer het gezamenlijk concert van het Festival van Vlaanderen en het Festival de Wallonie in het paleis werden geschrapt. Wat den Berre aan de inktpissers hoogstwaarschijnlijk niet heeft medegedeeld, is het feit dat er geen sprake van is dat zijn weekje rondscheuren-met-de-moto in het zuiden van Frankrijk in gedrang komt - geen probleem, tegenwoordig kunt ge hands-free met microfoontjes ingebouwd in de helm en dergelijke rap een mobiele koninklijke tele-audiëntie ineengeflanst krijgen!

• De zaak Fientje Moerman is wat mij betreft de spreekwoordelijke opstoot van flatulentie in een fles: het bewijst eens te meer dat de liberalen echte amateurs zijn qua uithalen van tsjevenstreken - het origineel blijft beter dan de namaak! In onze tijd was het onregelmatig toekennen van een overheidscontractje hier en daar een soort ministerieel ontgroeningsritueel voor christendemocratische excellenties. Wie hier niet zonder zijn hand om te draaien in slaagde, diens competentie werd verdacht. Hoewel 'milieuramp' Kelchtermans indertijd misschien wel wat ver ging in al zijn ijver.

• De Vlaamse regering heeft ondertussen Rudy Aernoudt buiten gesmeten - dat moet de eerste ambtenaar in Brussel zijn deze eeuw die zijn job is kwijtgespeeld!
  

• Over ontslagen gesproken: prins Laurent heeft zijn Kint-topman zonet buitengeknikkerd. Die laatste had Laurent namelijk beschuldigd van financiële onregelmatigheden en naar goede nationale gewoonte was hijzelf het die het uiteindelijk moest aftrappen. Waarbij ik mij de vraag stel: waarom had het Kolderiek Instituut voor prinselijke Technofolie überhaupt een manager nodig? Laurent had behoefte aan iemand naar wie hij zijn bezigheidstherapie kon delegeren?
  

Miljaar

Ik ga het vandaag uitermate beknopt houden, want ik heb een rotweekend mogen meemaken:

• Club Brugge heeft in de laatste minuut twee punten laten liggen.
  
  
• De producenten van bedrukt visverpakpapier proberen zich te moeien met de onderhandelingen en hebben het zoals gewoonlijk bij het verkeerde eind, maar de schade is ondertussen gebeurd.
  

Het Belang heeft geen belang

U hebt er een tijdje op moeten wachten, maar ik ga het er nu eindelijk over hebben.

De opkomst van het Vlaams Blok, ofte het Vlaams Belang. De Grote Verzuring. De Zwarte Zondagen. Het failliet van de democratie zoals we ze kennen en liefhebben. De mars van de Mestkever-brigades. U hebt ze afgelopen weekend nog eens in al hun theatrale glorie kunnen bezigzien, overigens.

Voilà, het hoge woord is eruit. Veel mensen, in de Wetstraat alsook erbuiten, wrijven mij het Blok/Behang onder de neus en stellen dat het mijn grootste mislukking betreft, mijn belangrijkste falen, een donkere stempel op een anders zo briljante carrière. Immers, is het niet allemaal tijdens mijn legislaturen gebeurd, onder mijn eerste-ministeriële auspiciën, on my watch, zoals ze over de plas zouden zeggen?

Jarenlang heb ik gezwegen. Mijn goed in het vlees zittende lippen op elkaar klemmend. Het was zwaar, ik heb mijn olifantevel dat eigenlijk al niet aan de dunne kant was, nog serieus moeten aanspekken. Heb mij niet proberen verdedigen. Maar nu Karel Dillen de eeuwige klaagvelden is ingestapt, de CD&V de verkiezingen met overdonderend succes heeft gewonnen en Van Rompuy mij zijn fiat heeft gegeven, is het misschien het juiste ogenblik. Om alles naar buiten te brengen.

Mijne dames en heren, het Blok is niet wat u denkt dat het was of is. De opkomst van het Blok is namelijk misschien wel de meest geniale tsjevenstreek ooit in de rijke traditie die de Vlaamse christendemocratie in deze discipline heeft opgebouwd; een magistrale, zij het licht uit de hand gelopen tour de force in politiek-strategisch inzicht: een tot in de grootste details uitgekiende machinatie ontsproten aan de briljante geest van Herman Van Rompuy, ofte de Scheve Palingvisser.

Of dacht u dat die Blokkers of Belangers of hoe moet ik dat stelletje half-analfabete troglodieten heden benoemen hun succes zelf hadden afgedwongen? Hebt u die wazige kalfsblik in de ogen van zo'n De Winter al eens van dichtbij mogen meemaken? De grootste intellectuele prestatie die dat stuk mentaal-andersvalide publieksopwarmer met zijn fors bewenkbrauwde trekpaardsmoel ooit heeft afgeleverd was het bijna-correct invullen van zijn belastingsbrief.

Heeft u misschien al eens in die schrille varkensoogjes van zo'n Van Hecke gekeken, gesitueerd net boven de pseudo-verongelijkte mondtrek die op de voorkant van zijn kop gebeiteld lijkt? Een ijle zombie-staar is uw deel wanneer ge woorden met meer dan drie lettergrepen tegen de man probeert uit te spreken.

Robotten zijn het, marionetten. Een hoop lompe spier- en vetmassa dat niet in staat is een enkele neuronensynaps onafhankelijk af te vuren. Bekijk hun partijstructuur, bestaande uit een serie voorzitters-voor-het-leven met daaronder een kudde neandertalers als voetvolk dat met de zweep in de rij wordt gehouden. Totdat de voorzitter uit ouderdomsdementie vergeet dat hij voorzitter is en zijn luidruchtigste akoliet hem van de troon duwt. Goed meegenomen, want het trachten organizeren van interne verkiezingen zou inhouden dat men de partijbasis eerst zou moeten alfabetizeren.

Neen, neem dan Van Rompuy: tijdens zijn middagpauzes in het Warandepark zit die de geschriften van Plinius de Oudere te vertalen naar vijf verschillende talen, gewoon voor zijn plezier. Hij kent het gehele œuvre van Marcel Proust uit het hoofd en kan door een paar gevatte citaten of one-liners uit zijn hoed te schudden eenieder die zelfs maar overweegt om zich een intellectueel te laten noemen terplekke vernederen. En hij heeft het Vlaams Blok uitgevonden.

Laat mij dit verduidelijken. Hiervoor moeten we ons even terug in de tijd begeven, het eind van de jaren tachtig, begin jaren negentig: de CVP zat veertig jaar onafgebroken in de regering, en we wilden er met plezier nog eens veertig bijdoen. Er waren echter kapers op de kust: zowel aan de linkerzijde - de sossen hadden met Louis Tobback, Karel Van Miert en Willy Claes sterke, inspirerende figuren aan het bewind (dat is nu wat anders!) - als aan de rechterzijde: ik had er net hoogstpersoonlijk voor gezorgd dat hij-waarover-ik-niet-kan-spreken, ge weet wel, samen met heel zijn partij in de oppositie gesukkeld was. Maar het Joenk was ondertussen in zijn Toscaanse wijngaard als een bezetene op wraak beginnen broeden en was van plan een salonrevolutie binnen de PVV door te voeren. Zijn electoraal gewicht was niet te onderschatten, en er begon wat ongerustheid in onze partij rond te waren.

Op een vergadering van het CVP-partijbestuur deed Herman Van Rompuy toen zijn briljante idee uit de doeken. Het Vlaams Blok was op dat moment het woord prutspartijke nog geeneens waard: ze zaten in dezelfde speeltuin als die irrelevante sukkelaars van de PVDA of RAL. De Scheve Palingvisser stelde voor een monster te creëeren, een Frankenpartij die stemmen aan zowel de linker- als rechterzijde zou weggraaien, voor de neus van hongerige sossen en liberalen, teneinde deze beiden electoraal impotent te maken. Mits goede executie van dit plan zou de CVP zowat voor eeuwig kunnen regeren!

Een cocktail van wat flamingantisme, xenofobie en een Robin Hood complex leek het ideale electorale recept, en Van Rompuy ging in alle discretie aan de slag; hij zat aan tafel met Karel Dillen, het verongelijkte ex-Volksunie-lid en samen met Gerolf Annemans de enige binnen het prille Blok die kon lezen en schrijven. Hij lepelde deze beiden een heel arsenaal aan politieke truuks in, kauwde hen technieken voor om de media te bespelen en ga zo maar door. De deal was simpel: de partijleiding zou doen wat wij hen vertelden en erover zwijgen, in ruil kon Dillen zich de geschiedenisboekskens in laten bombarderen en kreeg hij en zowat heel zijn familie allerhande vette postjes.

Enkel Van Rompuy, ikzelf (als toenmalig premier), Dillen en Annemans waren op de hoogte van de verdere details, maar de uitkomst kent u: een serie Zwarte Zondagen en ongelooflijke electorale successen voor het Blok. Veel mensen denken overigens dat de VLD is opgericht als reactie op de eerste Zwarte Zondag van 24 november '91, maar het is in feite omgekeerd: de opkomst van het Blok was een pre-emptive strike van ons tegen de liberalen! Het succes van Van Rompuys plan was overdonderend en de introductie van het cordon sanitaire deed de rest: de toekomst van de CVP was veilig; de Paarse Winterslaap was zoals gezegd weliswaar een spijtig accident de parcours (de schuld van Sjarel Pinksteren en zijn gifkiekens) maar alles zit nu terug snor.

Ik hoor u verzuchten: maar is dat dan niet danig uit de hand gelopen, hebt ge de controle over het monster niet verloren? En daarop antwoord ik u: het Vlaams Belang heeft geen belang.

Laat ons wel wezen. Dat heeft nu pakweg 20% van de stemmen aan Vlaamse kant. Zelfs als ze 30% of 40% halen - wat nooit zal gebeuren - is er nog altijd zonder probleem een tripartite aan Vlaamse kant mogelijk. En zelfs als ze 50% zouden halen kunnen ze België nog niet gesplitst krijgen (althans niet zonder het inschakelen van een paar tankbrigades): gegeven dat ze geen stemmen bij de Walen halen of aldaar een significante tegenhanger hebben moeten ze al meer dan driekwart van de stemmen in Vlaanderen hebben om een absolute meerderheid in het parlement te halen - en ge zult mij eerder op een dieet van knolselder, tofu en plat water zien gaan vooraleer dat erin zit.

Kortom, wij trekken ons geen zak aan van het Vlaams Belang. Als de camera's op mij gericht staan en het onderwerp komt ter sprake, doe ik misschien wel mijn best om een zuur gezicht te trekken, maar achter de schermen lig ik te bulderen van het lachen.

Tenslotte, u kan zich afvragen waarom ik dit alles nu in de openbaarheid breng, gaat dat het hele plan niet in gevaar brengen?

Niet echt, het electoraat van het Belang is namelijk zo stompzinnig dat die ene helft die kan lezen wat hier staat, het toch niet gaat geloven. De toekomst van de CD&V is verzekerd!

Beknopte nota's vanop mijn bureau

• Blij te zien - maar niet verrast - dat de Belgische zakenwereld aandacht besteed aan mijn Internet-schrijfsels. Tegen mijn principes in, uit een soort nieuwsgierigheid voor wat de competitie doet, heb ik mij vervolgens laten verleiden om een aantal weblogs van collega-politici te bezichtigen, met als enig resultaat een forse opstoot van ranzig maagzuur in mijn slokdarm:
  
  
  • Bert Bibber probeert zich te ontpoppen als de hipste van de klas: naast zijn weblog vol niet ter zake doend geëmmer over Congoleze muziekgroepen of ordinaire achterklap over die verdwenen kleine in Portugal onderhoudt hij een videolog alsook een Flikker-account waarop ge zijn arsenaal aan postmodernistisch-geëmotioneerde gelaatsuitdrukkingen in hun volle glorie kunt bewonderen. Ge kunt nergens commentaar op zijn schrijfsels achterlaten of zelfs geeneens een permalink naar zijn artikels aantreffen, ha nee, als een mens die 'politiek vanuit het hart' bedrijft zoudt ge zijn delicate gevoelens wel eens kunnen kwetsen! Eén ding moet ik hem aangeven: dit valt geeneens meer te parodiëren, hij maait eigenhandig het gras weg voor elke poging daartoe.
    
    
  • Voor het geval ge uw najaarsdepressie prematuur zoudt willen aanzwengelen, één adres: Jurgen Verstrepen! U kan er levensmoe worden na visie van de afgrijselijk lelijke logo's en banners in de sidebars (Johan Weyts is er niks tegen), of er proberen een eind aan te maken nadat u het kleuterproza vol schreeuwerige vetgedrukte hoofdletters hebt trachten degusteren - woordenpuree afgescheiden door een flauw excuus van een auteur die met moeite tot artikeltjes van tien min-of-meer samenhangende regels komt. Of u kan het gewoon aftrappen natuurlijk, iets wat ik u en uw gezondheid van harte aanraad!
    
    
  • Als u daarentegen moeite hebt om 's avonds de slaap te vatten: vat zonder dralen post achter uw computer en surf terstond naar SP.A blogt! Een hoopje sossen opeengegooid dat zich aan het bloggen zet blijkt namelijk hetzelfde effect op de fysiek te hebben als de inname van een driedubbele dosis Rohypnol in een onversneden oplossing van Hasseltse graanjenever: uw partner zal u 's ochtends wel voorzichtig met uw hoofd van een mogelijk ingedeukt toetsenbord moeten afwentelen.
    
    
  • Neen, dan is slechts het weblog ontsproten aan de briljante geest van de Scheve Palingvisser het lezen waard (naast het mijne, uiteraard). Helaas hanteert die laatste daarop bijwijlen dezelfde strategie als tijdens zijn onderhandelingen: oorverdovende stilte. Het laatste artikel dateert reeds van meer dan een maand geleden.
    


• Yves heeft voorts alle Walenkoppen-met-een-perskaart op hun achterste poten gekregen door wat flauwe praat liggen verkopen in het Ketnet-programma Karrewiet. Dat was natuurlijk een schalks idee van mij, ik wou ook de gazettevullers van onder de taalgrens eens goed bij hun zizi vasthebben! De ironie - het feit dat we eens op hun kleuterniveau beginnen te communiceren - ontgaat hen vast. Ge moet daar verder niks achter zoeken, de onderhandelingen gaan ondertussen rustig door.
  

Klein Pierken

We schrijven begin jaren zeventig.

Jan De Crem, de toenmalige sterke man van de CVP in Aalter en omstreken, hield toen in de zomer memorabele tuinfeesten - zo noemden wij barbecues vroeger - voor vrienden en kennissen. Celie en ikzelf waren in die tijd jonge ouders en goed bevriend met Jan en familie, aldus gaven wij steevast acte de présence.

Naast kilo's varkensribkarbonade en -spiering namen wij toen ook altijd onze klein mannen mee, die dan samen konden ravotten met de kinderen van de andere genodigden. Die gasten beleefden toen onvergetelijke zomers! Jan had ook een zoon, Pieter, door iedereen Klein Pierken genoemd. Pas op, dat is nu natuurlijk een boom van een vent, maar toen had die zijn groeischeut nog niet gekregen en indertijd was dat een klein, tenger manneken. Klein en tenger misschien, maar dan enkel qua fysiek.

Klein Pierken was een beetje speciaal. Dat ventje dacht toen al, om het met Urbanus te zeggen, dat de nulmeridiaan door zijn gat liep. Als de kinderen tikkerke speelden, verstopperke of katteke op den hoge (zeer populair toen, we moesten de gasten voortdurend van onze welgevulde feestdis afduwen) moest Klein Pierken altijd winnen - en hij had een arsenaal aan geniepige truuks om zijn gelijk te halen. Onzen Tom kloeg dat Pierken hem gedurig pietste, neep of beet, iets dat normaal enkel zijn oudere zus toen deed.

En tijdens de legendarisch hete zomer van 1976 - het huidige broeikasfenomeen is er niks tegen in vergelijking - leidde hij een aantal vriendjes naar een verdampte vijver in Knesselare, alwaar hij ze lag te commanderen, een kamp voor hem liet bouwen, wapende met stokken en stenen en ze allerlei kattekwaad liet uithalen - pas op, niks ergs, maar het was duidelijk dat het Klein Pierken gemeend was. Eén van de streken die de Bende van Klein Pierken toen uithaalde, was het met een vuistdikke laag modder besmeuren van de Mercedes van Johan Weyts - de lelijkste parlementariër die de CVP ooit heeft afgeleverd (en dat wil wat zeggen) - die mens vertrok zijn smoel toen in een plooi nog afzichtelijker dan normaal, die de dames aan de feestdis bleek liet wegtrekken. Ge mocht die zomer om water te sparen uw wagen niet schoonmaken, namelijk.

Wij waren het er allemaal roerend over eens: Klein Pierken was een grootse carrière in de politiek voorbestemd!

Op school deed hij het redelijk, maar de meester maakte dikwijls aantekeningen in zijn rapport a la "Pieter kan veel beter dan wat hij nu laat zien". Jan De Crem maakte er zich niet al te veel zorgen over, en stak het op het rotkaraktertje van de kleine. Met de jaren zou dat allemaal wel gladgestreken worden.

En zo passeerde de tijd - we stuurden onze kinderen naar het middelbaar, de hogeschool, of de unief en waren al te druk bezig met onze eigen beslommeringen. De Aalterse tuinfeesten stierven een zachte, stille dood. Ik zag onzen Tom zich ontpoppen tot een verdienstelijk politicus alsook amateur-coureur. Jan De Crem daarentegen zag het ietwat ruimer: zijn zoon was geboren om leiding te geven, en werd klaargestoomd voor grootsheid.

Kabinetsattaché, gemeenteraadslid, burgemeester, kamerlid, fractieleider, kandidaat-partijvoorzitter: Klein Pierken leek het perfecte parcours af te leggen, de kortste lijn naar het premierschap en de geschiedenisboekskens. Maar hij kon zijn toxische persoonlijkheid niet omfloeren - hij werd als kleine gast al met een vurige passie gehaat door zijn slachtofferkes, en later werd het er niet beter op.

Yves Leterme moest bijvoorbeeld niet al te veel hebben van Klein Pierken. Als licentiaat Romaanse filologie kon die laatste namelijk niet nalaten Yves publiekelijk belachelijk te maken als die weer eens gebrekkig Frans begon te bazelen of de Marseillaise en de Brabançonne aan het verwarren was. Yves heeft een groot rechtvaardigheidsgevoel en een paardengeheugen, en had de éminence grise van de partij achter zich.

Zo is Pierken dus een paar stappen te ver gegaan en heeft hij de verkeerde mens tegen de schenen gestampt. Yves stuurde zijn acoliet (den Deurzen) in het veld, wendde al zijn invloed en macht aan en de rest van het verhaal kent u.

In plaats van de nieuwe Tindemans, is Klein Pierken hoogstens een soort Eric Van Rompuy van de vroege 21e eeuw geworden.

Na al die jaren is er dus nog niks veranderd: Klein Pierken, ge kunt veel beter!