Het geheime wapen

Hard heb ik gelachen, de afgelopen weken, met alle analisten, journalisten, politieke wetenschappers, criticasters en ander verzameld gekwiestenbiebelte dat beweerde dat België op barsten stond, dat het land eerstdaags gesplitst zou worden, dat een Vlaams-Waalse echtscheiding onvermijdelijk was.

Zoals ik al tot in den treure toe heb herhaald: het was maar een kwestie van tijd. Onderschat nooit, nimmer, jamais het geniale zij lichtelijk kwaadaardige brein van de Scheve Palingvisser.

Herman Van Rompuy heeft het hem dus opnieuw gelapt en ik heb hem hierbij op mijn bescheiden manier assistentie geleverd. Laat mij één en ander uit de doeken doen.

Het bleek al vroeg in de onderhandelingen dat Joëlle Milquet en Didier Reynders behoorlijk taaie klanten waren. Van Rompuy probeerde hen initieel met een regime van water, brood en omertá te breken, maar resultaten bleven uit. Dan kreeg hij een briljant idee. Twee eigenlijk: verandering van gesprekspartners, en verandering van locatie.

Hij huurde namelijk het Big Brother huis van de VTM af - de pers kon er enkel naar gissen en had het over een 'onbekende locatie in de kuststreek' - en sloot de vier oranjeblauwe partijvoorzitters erin op. We zouden hen vervolgens het leven zodanig onmogelijk maken en niemand buitenlaten tot Brussel-Halle-Vilvoorde opgelost was.

Dat huis heeft allerhande interessante snufjes: overal camera's, microfoontjes, een mechanisme om gaten in het dak te openen zodat het binnenregent, de centrale verwarming, elektriciteit en verlichting die ge vanuit de regiekamer allerlei toeren kunt doen uithalen, en ga zo maar verder - een decor zelfs meer geschikt dan die tochtige kastelen om formatiegesprekken te dirigeren! Ikzelf vatte post achter de knoppen, terwijl Herman de kandidaten in het oog hield en af en toe toesprak.

U kan zich afvragen: waarom Bartje Somers en Jo Vandeurzen erbij sleuren - vooral aangezien iedereen weet dat die laatste niet meer is dan een waterdragende lakei? Wel, Jo - en in het bijzonder diens gevoelige spijsvertering - zou ons geheim wapen worden. Zijn legendarische winderigheid na consumptie van gezonde hoeveelheden sperziebonen, uiensoep of pruimen was immers alom gevreesd en gereputeerd op het CD&V partijhoofdkwartier - door velen wordt hij dan ook minzaam 'Jo VanNeusdicht' genoemd.

Een van de regels die we de toekomstige coalitiepartners oplegden, is dat ze zich tijdens de onderhandelingen enkel konden voeden met hetgeen de moestuin van het Big Brother huis hen opleverde. En u mag tweemaal raden welke gewassen Herman Van Rompuy in de tuin had laten aanbrengen. Juist: bonen, ajuinen en een uit de kluiten gewassen pruimenboom. U kan zich ons geschater in de regiekamer voorstellen bij de taferelen die volgden!

Verder was Bartje Somers zijn onuitstaanbare zelf: diens loutere aanwezigheid is voldoende om de sfeer te verpesten, in om het even welk gezelschap. Ikzelf deed ondertussen mijn best van achter de knoppen om iedereen in het huis grondig te coujonneren, door het op de meest onmogelijke momenten te laten binnenregenen of in het midden van de nacht een bandje met het stemgeluid van Margriet Hermans op een achtergrond van drilboren op volume 10 af te spelen.

Het heeft niet lang geduurd of Joëlle was voor de camera aan het krijsen dat ze nog liever in bed kruipt met Yves Leterme dan een kwartier langer in dat kot te moeten blijven zitten. Didier begon ondertussen te raaskallen dat hij zelfs zijn lidkaart van de Loge zou willen opvreten als dat hem maar uit het huis zou krijgen.

We lieten hierna snel één en ander op papier zetten en het was gebakken. Dát noem ik nu eens het smeden van een vertrouwensband!

Nodig eens een ex-premier uit

Hetgeen ik hier bijeentokkel lever ik geheel en al gratis af, voor uw genoegen en plezier.

Sommige gewezen premiers en ministers van staat pakken het enigszins anders aan en huren zo'n semi-professionele papierverprutser a la Hugo De Ridder in om hun memoires te boek te stellen. In de eerste plaats omdat ze zelf geen vijf woorden na elkaar het lezen waard uit hun toetsenbord kunnen schudden. Dat is niet zo erg, zolang ze als politicus maar iets betekenden. Het probleem is evenwel dat die journalisten of schrijvers het niet kunnen laten woorden te verwringen, verfraaiien, oppoetsen en omdraaien. In het diepst van hun gedachten voelen die zich namelijk allemaal een nieuwe James Joyce, die het gepeupel eens zal leren lezen - en de politieke memoires veranderen stilaan in een experimentele fictie-novelle, zij het van een doorgaans uitermate vervelend allooi.

Ik doe daar niet aan mee - politieke memoires zijn enkel interessant als ze rauw, echt, waarachtig, confronterend zijn! En uiteraard schrijf ik zelf stukken beter dan zo'n Filip Rogiers, Peter Vandermeersch of Marc Reynebau.

En daar kunt u hier dus de vruchten van plukken. Gratis en voor niets. Nu ik mij teruggetrokken heb uit de nationale en lokale politiek, hoor ik u zich afvragen of dat wel zo'n goed idee is, financieel gezien. Maak u echter geen zorgen: naast mijn hoogstpersoonlijke Zilverfonds dat ik indertijd ben beginnen aanleggen (en dat ik in mijn geval beter 'Kletskopfonds' had genoemd, maar soit), klus ik deze dagen ook wat bij.

Wist u namelijk dat u ook in levende lijve van mijn intrigerende en imposante persoonlijkheid kunt genieten? Ik stel mij immers ter beschikking voor het houden van spreekbeurten, voordrachten en avondlijke huiskamerbezoeken. Voor minder dan de kost van een huisdokterbezoek kom ik u een avond lang entertainen met sterke verhalen uit de politiek, markante anecdotes en nimmer voordien onthulde geheimen. U zal aan mijn vlezige lippen hangen van fascinatie of liggen schuddebuiken van het lachen wanneer u hoort over de practical jokes en kleine pesterijen die wij indertijd in de Weststaat uithaalden. Of geloofde u misschien dat Bert Anciaux voortdurend uit zichzelf begon te huilen?

En ondanks wat kwatongen beweren, is mijn prijs redelijk en bescheiden. Een pond kalfszwezerik van een goed beest, per uur. Als het in het Gentse te doen is, graag een gezonde portie zure zult of varkensrollade. Een kilo ossenworst doet het 'm doorgaans ook. Ons Celie kunt ge een plezier doen met waterzooi of paling in 't groen. Een ongepluimd kieken of haan is ook welkom - mijn vrouw houdt zich graag bezig met het pluimen en kuisen van die beesten.

Zoals u ziet, dit valt binnen eenieders budget. U hebt mijn e-mail adres. Nodig eens een ex-premier uit, u zal het zich niet betreuren!

Het Gentse Gastcollege van Herman Van Rompuy

Beste lezers, ik heb het groot genoegen u te melden dat Herman Van Rompuy mij zijn recente toespraak aan de Universiteit Gent heeft doorgemaild en mij toestemming heeft gegeven deze hier integraal te publiceren.

Hier gaan we dan, en dat ik niemand nog hoor twijfelen aan het genie van de Scheve Palingvisser:



Gastcollege 1e Kandidatuur Politieke en Sociale Wetenschappen, UGent, voorgedragen door Herman Van Rompuy, Minister van Staat en Koninklijk Verkenner

"Mijne damen en heren, beste studenten,

Wat is politiek? Men rolt erin. J'agis, puis je réfléchis.

(stilte, gevolgd door aanzwellend applaus)

Zo sprak de grote Achiel Van Acker, en gelijk had hij.
Het begint als een instinct, een drang, een onbewuste gedrevenheid. Maar voor een bestaan in de politiek, een leven dat politiek ademt, is talent vereist, en doorzettingsvermogen, en het is niet elkeen gegeven. Sommigen worden door de politiek overrompeld, verteerd, sommigen raken in paniek, sommigen worden overmoedig, hoogmoedig. De macht is een krachtig aphrodisiac. Ermee omgaan vereist grote omzichtigheid en kunde. With great Power comes great Responsibility. Als ik naar deze bomvolle aula kijk vandaag, weet ik dat misschien een handvol onder jullie een succesvolle politieke carrière gegeven is. Misschien ook niemand.

(stilte)

Maar dat mag absoluut geen belemmering vormen om trachten uit te vinden of het jullie gegeven is!

(applaus)

Immers, zoals de briljante Pericles al zei, die grote pionier van de democratie: 'Zelfs al bent U niet geinteresseerd in de politiek, de politiek zal zich interesseren voor U.'

(luid applaus)

U bent allen jong, vol belofte. U bent de toekomst. U zal mijn pensioen betalen. U gaat het land bestieren!

(donderend applaus)

Laat mij, getaand, verweerd en doorwinterd in de politiek, u dan ook enig advies geven. Vergooi uw energie en inspanningen niet aan kleine idealen en doelstellingen. Bestudeer daarentegen de grote levensbeschouwelijke vraagstukken, zoek de grote ideeën, de grote problemen op. Met andere woorden, vergooi uw talent niet door u te engageren in partijtjes als die van de Groenen, de Spiritisten of andere Lijsten De Decker.

(applaus, hier en daar onduidelijk geroep)

Vergeet verder de socialisten - zij zijn de partij van de goedmenenden en de incompetenten. Vergeet ook de liberalen - de partij van de middenstand en het opportunisme. Bezie hoe onze eerste minister zowat al zijn vroegere idealen heeft opgegeven in ruil voor de macht.

(luid applaus)

Gooi u niet uit wanhoop in de armen van het nihilisme - bekijk met meewarig erbarmen hoe een niet onintelligent man als Gerolf Annemans veroordeeld is een carrière lang aan de zijlijn te blijven staan, als triest observator, onmachtig en impotent.

(applaus, instemmend geroep)

Focuseer uw aandacht en energie daar waar een verschil gemaakt kan worden - in het centrum van de macht - zonder aan de perfide verleidingen van die macht te bezwijken. Zoek het engagement op in die politieke formatie wiens geboorterecht het is het land te besturen - ik heb het uiteraard over de Vlaamse Christendemocratie!

(donderend applaus)

Macht, maar dan macht gecombineerd met en gecontroleerd door waarden. De CD&V is een machtspartij, maar één met waarden!

(applaus)

Denken we immers aan wat JFK zei: 'een gerust geweten is de enige beloning die een politicus kan hebben' - een slogan die ik eigenhandig in de beginselverklaring van onze partij heb laten opnemen.

De politiek kan zich in u als een bezetene vastbijten en u geheel in beslag nemen - zoals De Gaulle sprak 'Je suis un homme qui n'appartient à personne et qui appartient à tout le monde' - maar besef dat het tevens het nobelste ambt der ambten is.

(stilte)

Of om het met de onvergetelijke woorden van John Buchan te stellen: 'Public life is regarded as the crown of a career and to a young man it is the worthiest ambition. Politics is still the greatest and most honourable adventure' - en ik mag daaraan toevoegen: in het bijzonder bij de CD&V!

(luid applaus, gejuich, gestamp, geroffel)

Dank u, allen! Ga, vermenigvuldig u, engageer u en regeer! "

(staande ovatie)

Beknopte mededelingen van de dag

• Het is nooit te laat om bij te leren: Rik Daems gaat sinologie studeren naar aanleiding van zijn werkzaamheden in handelsmissies naar China. Spijtig alleen dat hij indertijd geen Toegepaste Economische Wetenschappen aan de K.U.Leuven heeft geblokt alvorens minister van Overheidsbedrijven en Middenstand te worden. Maar ik kan Riks initiatief alleen maar toejuichen. Als nu ook eens onze Waalse excellenties een voorbeeld aan hem zouden nemen en de tweede landstaal leren, Freya zich zou verdiepen in elementaire algebra en het trekken van vierkantswortels, André Flahaut zijn middelbaar zou afmaken en Jean-Marie De Decker de letters 'g' en 'h' correct zou leren uitspreken, dan zou het politiek discours in ons landje een heel stuk beschaafder en aangenamer worden!

• Over Rik Daems gesproken: als er één symbool is van de eenheid van België, dan moet het wel zijn love child met PS-kamerlid Sophie Pécriaux zijn! De liefdesvrucht van een Vlaamse liberaal en een Waalse socialiste, warempel een prachtige allegorie voor onze staat. Als Didier Reynders blijft aandringen en een symbool van Vlaanderen wil, dan stel ik hem voor een afspraakje met Freya te maken, om de gunst wederkerig te maken. Van Inge Vervotte moet hij weliswaar afblijven.

• André Flahaut wil er snelsnel nog wat politieke topbenoemingen doorduwen in het leger teneinde zijn politieke nalatenschap - het etaleren van ontstellende alsook licht-amusante incompetentie - veilig te stellen. Geinspireerd door Rik Daems is hij lessen karate en jiu-jitsu beginnen volgen om zijn punt kracht te kunnen bijzetten tijdens de ministerraad.
  

Pak De Poen

Toeval bestaat niet in de politiek.

In het najaar van 1987, net twintig jaar geleden, een paar maand voor de parlementsverkiezingen die in december zouden plaatsvinden legde ik de eerste steen van wat mijn levenswerk zou worden: de laatste regering Martens - gevormd na mijn fameuze Honderd Dagen - en de twee daaropvolgende legislaturen aangevoerd door uw dienaar zelve. Enfin, dus eigenlijk de drie regeringen die ik geleid heb.

En op datzelfde moment, twintig jaar geleden, deed Willy Claes - ofte de Rode Dirigent - een noodlottig optreden op de toenmalige BRT. Niet zomaar een optreden, in zomaar een BRT-programma. Neen, het betrof hier de meest legendarische uitzending in de annalen van het instituut: memorabeler dan de honderste uitzending van Schipper Naast Mathilde, onvergetelijker dan de fratsen van de geliefde Tony Corsari, beklijvender dan de verbijsterde blik van Tuur Van Wallendael toen die de Herald of Free Enterprise zag zinken, intenser dan de stuurse kop van Dirk Tieleman, komischer dan het beste van Uytterhoeven, Lenaerts of De Pauw samen. Ik heb het uiteraard over de Pak De Poen show, gepresenteerd door de gebroeders Verreth.

Een video-opname hiervan is onlangs opgedoken op het Internet en in dertien delen te bezichtigen op HangarTV en BoobTube of zoiets - Tom heeft mij hierop attent gemaakt (wat zou ik zonder onzen Tom zijn) - en dit bracht voor mij vele goede herinneringen naar boven. Laat mij u een en ander verklaren.

Zoals ik al zei: er bestaat geen toeval in de vaderlandse politiek. In de aanloop van de verkiezingen van 1987 worstelden wij met één groot probleem: de sossen waren aan een ongehoord sterke campagne bezig - hun oppositiekuur had hen zichtbaar deugd gedaan en ze beschikten met Tobback, Claes en Van Miert over sterke leidersfiguren die een veel ruimer publiek dan de traditionele socialistische achterban wisten te beroeren. De verkiezingsresultaten zouden er niet om liegen: de Vlaamse sossen zouden een historisch hoogtepunt bereiken.

Ik was reeds lang voor de verkiezingen aan een roomsrood kabinet aan het metselen - een meerderheid halen zou geen probleem zijn, zoveel was duidelijk, maar de moeilijkheid was dat de Vlaamse sossen wel eens het premierschap zouden kunnen opeisen als ze te sterk uit de verkiezingen zouden komen. Met Tobback en Van Miert kwam ik goed overeen en ik wist dat er met die twee wel te klappen zou vallen. Maar de Rode Dirigent, dat was andere koek. Willy Claes was toen een hyper-nerveus, over-ambitieus, ambetant ventje dat niet alleen gedurig Brylcreem door zijn haar lag te strijken maar u ook voortdurend aankeek alsof ge één van zijn leerling-muzikanten waart die hij met het dirigeerstokje in de hand wel eens naar zijn pijpen zou laten dansen. Als er één socialist lastig zou gaan doen over het premierschap, was hij het.

Ik ging te rade bij Herman Van Rompuy en die kwam prompt met zijn tweede meest geniale tsjevenstreek ooit op de proppen - na het Blok-boerenbedrog, dat uiteraard zijn magnum opus was. De verkiezingsresultaten zouden we misschien niet significant meer kunnen beinvloeden, maar we konden wel iets doen om de Rode Dirigent wat minder ministerabel te maken. Het idee kwam uit de koker van de Scheve Palingvisser, maar in de uitvoering zou ik hem naarstig bijstaan. De BRT had in samenwerking met de Nationale Loterij een grootse live-show gepland, en viavia was Van Rompuy te weten gekomen dat Claes zich daarvoor had laten uitnodigen - waarschijnlijk om net voor de verkiezingen nog wat de populaire Willy te kunnen uithangen. Deze dagen komt elk halfgaar gemeenteraadslid met een kwart pond ambitie misschien wel op de televisie, maar toen was dat eerder uitzonderlijk.

Het plan was eenvoudig: we zouden er alles aan doen om die show in het honderd te doen lopen en Claes belachelijk te maken. De rest is... jawel, dames en heren... geschiedenis!

Een paar uur voor de uitzending waren Van Rompuy en ikzelf naar de Reyerslaan afgezakt. Niemand keek vreemd op toen we het BRT-gebouw binnenstapten - wij kwamen toen dikwijls over de vloer voor interviews en dergelijke. We zochten de crew van de Pak De Poen show op en zoals we vermoedden zaten die mannen zwaar aan de koffie na een paar nachtjes hard doorgewerkt te hebben. Onze eerste actie was om stiekem een paar tabletten Rohypnol in de koffie van de geluids- en licht-technicus te doen. Vervolgens hetzelfde met de souffleurs - de gebroeders Verreth waren acteurs, geen presentators, en die werkten met spiekbriefjes en souffleurs.

Ik nam daarna de plaats in van de technicus achter de knoppen en Van Rompuy kende met zijn schriele gestalte geen probleem om zich vooraan in de orkestbak te verstoppen, klaar om er de rol van souffleur over te nemen.

Het vervolg laat zich raden. Die arme René en Manu Verreth waren willoze marionetten in de klauwen van Van Rompuy, die hen de meest baarlijke nonsens liet uitkramen. Ikzelf lag te prutsen met de zaallichten, de telefoonlijnen en die onnozele telegeleide autokes tot ik over de grond lag te rollen van het lachen, gieren en brullen.

De resultaten waren beter dan we ooit hadden durven verhopen: heel Vlaanderen sprak over de Pak de Poen farce. Iedereen die van dicht of ver bij de show betrokken was werd ineens onsterfelijk belachelijk. Willy Claes durfde zich vier maand lang niet meer in het openbaar te vertonen. Hij verloor in één slag alle kans op het premierschap.

Daar bleef het niet bij. René en Manu Verreth spraken met niemand een woord meer en trokken zich terug in een gehucht nabij het Mechelse - nadat ze evenwel op een nacht in een beschonken bui de originele opname van de uitzending uit de BRT-archieven hadden ontvreemd. Voor Eddy Annys ('Annies') en Ingrid Berghmans, die het in een lachwekkende 'praktische proef' hadden moeten opnemen tegen Willy Claes betekende de show het eind van hun sportieve carriere. Van Vlaamse zangeressen Marleen en Anja werd later niets meer vernomen - naar verluidt is één van hen het klooster ingestapt. Zelfs Percy... jawel... was naar het schijnt zo van zijn melk dat hij een boshut in Alabama introk om er twee jaar lang niet uit te komen. En gerechtsdeurwaarder Meester Jo Van Backlé hing zijn toga aan de haak en liet zich inlijven in het Vreemdelingenlegioen.

Uw dienaar daarentegen kon zich eindelijk in alle rust toeleggen op de formatie van een nieuwe regering - met het premierschap voor de partij aan dewelke het toebehoort!

Gastrointestinale ongemakken

Ik dacht eerst dat het een verkeerde reactie was op de misselijkmakende mimiek van Bert Anciaux en diens prutsdecreet - geld voor participatie in sport zouden ze wat mij betreft beter besteden aan het uitbreiden van het Jan Breydel stadium - maar het bleek meer dan dat.

Vervolgens stak ik het op de ajuinensoep en bonenpuree die Celie eergisteren gemaakt had, maar zijzelf en onzen Tom hebben er ook van gegeten en schijnen tiptop in orde.

Neen, ik denk dat ik een slachtoffer ben van deze epidemie. Voorlopig enkel in de provincies Vlaams-Brabant en Antwerpen, maar als ik wat teveel rondhang in de Wetstraat zult ge het binnenkort overal zien opduiken! Hmm, misschien valt mijn huidige conditie wel aan te wenden als onderhandelingstechniek...

Beknopte nota's van de dag

• De Raad van Wijzen: ik wou hier het stilzwijgen over toedoen maar veronderstel dat ik niet anders kan dan er hier een paar woorden aan vuil maken, nu het overal breed uitgesmeerd wordt. De bedoeling was eigenlijk een excuus te creeëren om Charles-Ferdinand Nothomb uit zijn retraite in zijn beschimmeld kasteel in de Walen te krijgen - met de verwachting dat Milquet naar hem luistert aangezien die twee indertijd nog een soort Freudiaanse liefde-haat verstandhouding koesterden. Daarnaast werd ook geopperd dat het gezamenlijk gewicht van Louis Michel en mezelf meer op de formatiegesprekken zou kunnen wegen.

• Prins Laurent en ikzelf zijn het eindelijk roerend eens over iets: journalisten zouden beter fictie-schrijvers worden. Een eerste roman die zich opdringt en eerstdaags dient geschreven te worden is een burleske komedie over een milieubewuste Porsche Cayenne besturende lapzwans die onvergetelijke one-liners vol grand guignol rondstrooit, zoals bijvoorbeeld:
  

  "Ik heb toch al genoeg aangetoond dat ik bij die ecologische sector betrokken ben! We moeten afstand nemen van het cliché van de pikanteriëën. Ik zoek nooit de sensatie en zal er nooit aan toegeven."

  
  

België, modelstaat

Sommige lezers vertellen mij dat ik de anti-politiek hier in de hand werk met mijn weinig verhullend taalgebruik en forse uithalen links en rechts, en dat ik het blijkbaar niet erg hoog op heb met onze democratie.

Het tegendeel is waar! Ik ben de grootste en omvangrijkste fan van onze federale natie. Mensen mogen mijn directe, openlijke aanpak niet verwarren voor misprijzen. Ik ben recht voor de raap, niet schuin-rechts ervoor zoals dat stuk uitslover van een Jean-Marie Dedecker. Over onze nationale tatamiborstelaar binnenkort meer, maar eerst wil ik tot de kern van mijn betoog komen: in vergelijking met het buitenland is België namelijk een modeldemocratie, waar we allemaal trots op mogen zijn.

Laat ons bijvoorbeeld eens naar onze zuiderburen kijken: dat heeft een president die zich in magazines en kranten enkel laat afbeelden nadat zijn foto's met Photoshop zijn bijgewerkt. Fraai staaltje persvrijheid! Moet ik ook eens proberen, hoewel de chef fototrukage van de Staatsveiligheid mij komt zeggen dat zoiets voor hen de uitdaging van de eeuw zou betekenen.
Hun vorige president haalde indertijd streken en fratsen uit waarbij zelfs de meest buitensporige vlakkelandse tsjevenstreek zou verbleken. En de grootste oppositiepartij wordt geleid door een ruziemakend koppel dat naast om inboedel en meubilair, ook om het partijvoorzitterschap bikkelt, op leven en dood. Daar is Freya met haar buitenhuwelijkse kinderen en thesisperikelen maar klein bier tegen!

Onze noorderburen dan: waar politieke moorden blijkbaar schering en inslag zijn, en de politiek bestierd wordt door een bataljon droogstoppels vergeleken waarmee de gebroeders Van Rompuy als exuberante fuifnummers mogen beschouwd worden. Laat maar zitten.

De moffen, misschien? Tot voor kort werden die aangevoerd door een kanselier en minister van Buitenlandse Zaken die een rekenmachine nodig hadden om te tellen hoeveel ex-echtgenotes ze samen hebben opeengestapeld - Wilfried Martens, Johan Van Hecke en Pierre Chevalier zijn in vergelijking volslagen amateurs. En de huidige kanselier laat zich gaarne langs achteren masseren door George W. Bush. Laat ook maar zitten.

Verder naar het oosten, dan? Polen, geregeerd door een krankzinnige eeneiige tweeling; Rusland, Orwelliaans totalitair regime bevolkt door een radioactief polonium hanterend spionnenbestand dat zelfs door de producers van de laatste James Bond film als te ongeloofwaardig werd bevonden.

Over het Kanaal zal het mogelijk beter zijn? Toch maar niet: in het Verenigd Koninkrijk is de voornaamste doodsoorzaak van parlementsleden uit de hand gelopen wurgseks. Interacties met mannelijke prostituees en onregelmatigheden in de herentoiletten blijken voorts schering en inslag te zijn in de Angelsaksische politieke traditie, zowel aan deze als gene kant van de grote plas. En over de grootste wereldmacht gesproken: de VS hanteren in sommige districten nog steeds een soortement ponskaartengestamp om stemmen te tellen - het bebeitelen van kleitabletten wordt er blijkbaar als interessant alternatief achter de hand gehouden.

Neen, mijne dames en heren: in vergelijking met deze bananen-, appel- en peren-republieken zijn wij in België er nog niet zo slecht aan toe - crisis of geen crisis!

Beknopte dienstmededelingen voor vandaag

• De Koning herschikt zijn agenda wegens de politieke crisis en de aan de gang zijnde onderhandelingen. Onder meer het gezamenlijk concert van het Festival van Vlaanderen en het Festival de Wallonie in het paleis werden geschrapt. Wat den Berre aan de inktpissers hoogstwaarschijnlijk niet heeft medegedeeld, is het feit dat er geen sprake van is dat zijn weekje rondscheuren-met-de-moto in het zuiden van Frankrijk in gedrang komt - geen probleem, tegenwoordig kunt ge hands-free met microfoontjes ingebouwd in de helm en dergelijke rap een mobiele koninklijke tele-audiëntie ineengeflanst krijgen!

• De zaak Fientje Moerman is wat mij betreft de spreekwoordelijke opstoot van flatulentie in een fles: het bewijst eens te meer dat de liberalen echte amateurs zijn qua uithalen van tsjevenstreken - het origineel blijft beter dan de namaak! In onze tijd was het onregelmatig toekennen van een overheidscontractje hier en daar een soort ministerieel ontgroeningsritueel voor christendemocratische excellenties. Wie hier niet zonder zijn hand om te draaien in slaagde, diens competentie werd verdacht. Hoewel 'milieuramp' Kelchtermans indertijd misschien wel wat ver ging in al zijn ijver.

• De Vlaamse regering heeft ondertussen Rudy Aernoudt buiten gesmeten - dat moet de eerste ambtenaar in Brussel zijn deze eeuw die zijn job is kwijtgespeeld!
  

• Over ontslagen gesproken: prins Laurent heeft zijn Kint-topman zonet buitengeknikkerd. Die laatste had Laurent namelijk beschuldigd van financiële onregelmatigheden en naar goede nationale gewoonte was hijzelf het die het uiteindelijk moest aftrappen. Waarbij ik mij de vraag stel: waarom had het Kolderiek Instituut voor prinselijke Technofolie überhaupt een manager nodig? Laurent had behoefte aan iemand naar wie hij zijn bezigheidstherapie kon delegeren?
  

Miljaar

Ik ga het vandaag uitermate beknopt houden, want ik heb een rotweekend mogen meemaken:

• Club Brugge heeft in de laatste minuut twee punten laten liggen.
  
  
• De producenten van bedrukt visverpakpapier proberen zich te moeien met de onderhandelingen en hebben het zoals gewoonlijk bij het verkeerde eind, maar de schade is ondertussen gebeurd.
  

Het Belang heeft geen belang

U hebt er een tijdje op moeten wachten, maar ik ga het er nu eindelijk over hebben.

De opkomst van het Vlaams Blok, ofte het Vlaams Belang. De Grote Verzuring. De Zwarte Zondagen. Het failliet van de democratie zoals we ze kennen en liefhebben. De mars van de Mestkever-brigades. U hebt ze afgelopen weekend nog eens in al hun theatrale glorie kunnen bezigzien, overigens.

Voilà, het hoge woord is eruit. Veel mensen, in de Wetstraat alsook erbuiten, wrijven mij het Blok/Behang onder de neus en stellen dat het mijn grootste mislukking betreft, mijn belangrijkste falen, een donkere stempel op een anders zo briljante carrière. Immers, is het niet allemaal tijdens mijn legislaturen gebeurd, onder mijn eerste-ministeriële auspiciën, on my watch, zoals ze over de plas zouden zeggen?

Jarenlang heb ik gezwegen. Mijn goed in het vlees zittende lippen op elkaar klemmend. Het was zwaar, ik heb mijn olifantevel dat eigenlijk al niet aan de dunne kant was, nog serieus moeten aanspekken. Heb mij niet proberen verdedigen. Maar nu Karel Dillen de eeuwige klaagvelden is ingestapt, de CD&V de verkiezingen met overdonderend succes heeft gewonnen en Van Rompuy mij zijn fiat heeft gegeven, is het misschien het juiste ogenblik. Om alles naar buiten te brengen.

Mijne dames en heren, het Blok is niet wat u denkt dat het was of is. De opkomst van het Blok is namelijk misschien wel de meest geniale tsjevenstreek ooit in de rijke traditie die de Vlaamse christendemocratie in deze discipline heeft opgebouwd; een magistrale, zij het licht uit de hand gelopen tour de force in politiek-strategisch inzicht: een tot in de grootste details uitgekiende machinatie ontsproten aan de briljante geest van Herman Van Rompuy, ofte de Scheve Palingvisser.

Of dacht u dat die Blokkers of Belangers of hoe moet ik dat stelletje half-analfabete troglodieten heden benoemen hun succes zelf hadden afgedwongen? Hebt u die wazige kalfsblik in de ogen van zo'n De Winter al eens van dichtbij mogen meemaken? De grootste intellectuele prestatie die dat stuk mentaal-andersvalide publieksopwarmer met zijn fors bewenkbrauwde trekpaardsmoel ooit heeft afgeleverd was het bijna-correct invullen van zijn belastingsbrief.

Heeft u misschien al eens in die schrille varkensoogjes van zo'n Van Hecke gekeken, gesitueerd net boven de pseudo-verongelijkte mondtrek die op de voorkant van zijn kop gebeiteld lijkt? Een ijle zombie-staar is uw deel wanneer ge woorden met meer dan drie lettergrepen tegen de man probeert uit te spreken.

Robotten zijn het, marionetten. Een hoop lompe spier- en vetmassa dat niet in staat is een enkele neuronensynaps onafhankelijk af te vuren. Bekijk hun partijstructuur, bestaande uit een serie voorzitters-voor-het-leven met daaronder een kudde neandertalers als voetvolk dat met de zweep in de rij wordt gehouden. Totdat de voorzitter uit ouderdomsdementie vergeet dat hij voorzitter is en zijn luidruchtigste akoliet hem van de troon duwt. Goed meegenomen, want het trachten organizeren van interne verkiezingen zou inhouden dat men de partijbasis eerst zou moeten alfabetizeren.

Neen, neem dan Van Rompuy: tijdens zijn middagpauzes in het Warandepark zit die de geschriften van Plinius de Oudere te vertalen naar vijf verschillende talen, gewoon voor zijn plezier. Hij kent het gehele œuvre van Marcel Proust uit het hoofd en kan door een paar gevatte citaten of one-liners uit zijn hoed te schudden eenieder die zelfs maar overweegt om zich een intellectueel te laten noemen terplekke vernederen. En hij heeft het Vlaams Blok uitgevonden.

Laat mij dit verduidelijken. Hiervoor moeten we ons even terug in de tijd begeven, het eind van de jaren tachtig, begin jaren negentig: de CVP zat veertig jaar onafgebroken in de regering, en we wilden er met plezier nog eens veertig bijdoen. Er waren echter kapers op de kust: zowel aan de linkerzijde - de sossen hadden met Louis Tobback, Karel Van Miert en Willy Claes sterke, inspirerende figuren aan het bewind (dat is nu wat anders!) - als aan de rechterzijde: ik had er net hoogstpersoonlijk voor gezorgd dat hij-waarover-ik-niet-kan-spreken, ge weet wel, samen met heel zijn partij in de oppositie gesukkeld was. Maar het Joenk was ondertussen in zijn Toscaanse wijngaard als een bezetene op wraak beginnen broeden en was van plan een salonrevolutie binnen de PVV door te voeren. Zijn electoraal gewicht was niet te onderschatten, en er begon wat ongerustheid in onze partij rond te waren.

Op een vergadering van het CVP-partijbestuur deed Herman Van Rompuy toen zijn briljante idee uit de doeken. Het Vlaams Blok was op dat moment het woord prutspartijke nog geeneens waard: ze zaten in dezelfde speeltuin als die irrelevante sukkelaars van de PVDA of RAL. De Scheve Palingvisser stelde voor een monster te creëeren, een Frankenpartij die stemmen aan zowel de linker- als rechterzijde zou weggraaien, voor de neus van hongerige sossen en liberalen, teneinde deze beiden electoraal impotent te maken. Mits goede executie van dit plan zou de CVP zowat voor eeuwig kunnen regeren!

Een cocktail van wat flamingantisme, xenofobie en een Robin Hood complex leek het ideale electorale recept, en Van Rompuy ging in alle discretie aan de slag; hij zat aan tafel met Karel Dillen, het verongelijkte ex-Volksunie-lid en samen met Gerolf Annemans de enige binnen het prille Blok die kon lezen en schrijven. Hij lepelde deze beiden een heel arsenaal aan politieke truuks in, kauwde hen technieken voor om de media te bespelen en ga zo maar door. De deal was simpel: de partijleiding zou doen wat wij hen vertelden en erover zwijgen, in ruil kon Dillen zich de geschiedenisboekskens in laten bombarderen en kreeg hij en zowat heel zijn familie allerhande vette postjes.

Enkel Van Rompuy, ikzelf (als toenmalig premier), Dillen en Annemans waren op de hoogte van de verdere details, maar de uitkomst kent u: een serie Zwarte Zondagen en ongelooflijke electorale successen voor het Blok. Veel mensen denken overigens dat de VLD is opgericht als reactie op de eerste Zwarte Zondag van 24 november '91, maar het is in feite omgekeerd: de opkomst van het Blok was een pre-emptive strike van ons tegen de liberalen! Het succes van Van Rompuys plan was overdonderend en de introductie van het cordon sanitaire deed de rest: de toekomst van de CVP was veilig; de Paarse Winterslaap was zoals gezegd weliswaar een spijtig accident de parcours (de schuld van Sjarel Pinksteren en zijn gifkiekens) maar alles zit nu terug snor.

Ik hoor u verzuchten: maar is dat dan niet danig uit de hand gelopen, hebt ge de controle over het monster niet verloren? En daarop antwoord ik u: het Vlaams Belang heeft geen belang.

Laat ons wel wezen. Dat heeft nu pakweg 20% van de stemmen aan Vlaamse kant. Zelfs als ze 30% of 40% halen - wat nooit zal gebeuren - is er nog altijd zonder probleem een tripartite aan Vlaamse kant mogelijk. En zelfs als ze 50% zouden halen kunnen ze België nog niet gesplitst krijgen (althans niet zonder het inschakelen van een paar tankbrigades): gegeven dat ze geen stemmen bij de Walen halen of aldaar een significante tegenhanger hebben moeten ze al meer dan driekwart van de stemmen in Vlaanderen hebben om een absolute meerderheid in het parlement te halen - en ge zult mij eerder op een dieet van knolselder, tofu en plat water zien gaan vooraleer dat erin zit.

Kortom, wij trekken ons geen zak aan van het Vlaams Belang. Als de camera's op mij gericht staan en het onderwerp komt ter sprake, doe ik misschien wel mijn best om een zuur gezicht te trekken, maar achter de schermen lig ik te bulderen van het lachen.

Tenslotte, u kan zich afvragen waarom ik dit alles nu in de openbaarheid breng, gaat dat het hele plan niet in gevaar brengen?

Niet echt, het electoraat van het Belang is namelijk zo stompzinnig dat die ene helft die kan lezen wat hier staat, het toch niet gaat geloven. De toekomst van de CD&V is verzekerd!

Beknopte nota's vanop mijn bureau

• Blij te zien - maar niet verrast - dat de Belgische zakenwereld aandacht besteed aan mijn Internet-schrijfsels. Tegen mijn principes in, uit een soort nieuwsgierigheid voor wat de competitie doet, heb ik mij vervolgens laten verleiden om een aantal weblogs van collega-politici te bezichtigen, met als enig resultaat een forse opstoot van ranzig maagzuur in mijn slokdarm:
  
  
  • Bert Bibber probeert zich te ontpoppen als de hipste van de klas: naast zijn weblog vol niet ter zake doend geëmmer over Congoleze muziekgroepen of ordinaire achterklap over die verdwenen kleine in Portugal onderhoudt hij een videolog alsook een Flikker-account waarop ge zijn arsenaal aan postmodernistisch-geëmotioneerde gelaatsuitdrukkingen in hun volle glorie kunt bewonderen. Ge kunt nergens commentaar op zijn schrijfsels achterlaten of zelfs geeneens een permalink naar zijn artikels aantreffen, ha nee, als een mens die 'politiek vanuit het hart' bedrijft zoudt ge zijn delicate gevoelens wel eens kunnen kwetsen! Eén ding moet ik hem aangeven: dit valt geeneens meer te parodiëren, hij maait eigenhandig het gras weg voor elke poging daartoe.
    
    
  • Voor het geval ge uw najaarsdepressie prematuur zoudt willen aanzwengelen, één adres: Jurgen Verstrepen! U kan er levensmoe worden na visie van de afgrijselijk lelijke logo's en banners in de sidebars (Johan Weyts is er niks tegen), of er proberen een eind aan te maken nadat u het kleuterproza vol schreeuwerige vetgedrukte hoofdletters hebt trachten degusteren - woordenpuree afgescheiden door een flauw excuus van een auteur die met moeite tot artikeltjes van tien min-of-meer samenhangende regels komt. Of u kan het gewoon aftrappen natuurlijk, iets wat ik u en uw gezondheid van harte aanraad!
    
    
  • Als u daarentegen moeite hebt om 's avonds de slaap te vatten: vat zonder dralen post achter uw computer en surf terstond naar SP.A blogt! Een hoopje sossen opeengegooid dat zich aan het bloggen zet blijkt namelijk hetzelfde effect op de fysiek te hebben als de inname van een driedubbele dosis Rohypnol in een onversneden oplossing van Hasseltse graanjenever: uw partner zal u 's ochtends wel voorzichtig met uw hoofd van een mogelijk ingedeukt toetsenbord moeten afwentelen.
    
    
  • Neen, dan is slechts het weblog ontsproten aan de briljante geest van de Scheve Palingvisser het lezen waard (naast het mijne, uiteraard). Helaas hanteert die laatste daarop bijwijlen dezelfde strategie als tijdens zijn onderhandelingen: oorverdovende stilte. Het laatste artikel dateert reeds van meer dan een maand geleden.
    


• Yves heeft voorts alle Walenkoppen-met-een-perskaart op hun achterste poten gekregen door wat flauwe praat liggen verkopen in het Ketnet-programma Karrewiet. Dat was natuurlijk een schalks idee van mij, ik wou ook de gazettevullers van onder de taalgrens eens goed bij hun zizi vasthebben! De ironie - het feit dat we eens op hun kleuterniveau beginnen te communiceren - ontgaat hen vast. Ge moet daar verder niks achter zoeken, de onderhandelingen gaan ondertussen rustig door.
  

Klein Pierken

We schrijven begin jaren zeventig.

Jan De Crem, de toenmalige sterke man van de CVP in Aalter en omstreken, hield toen in de zomer memorabele tuinfeesten - zo noemden wij barbecues vroeger - voor vrienden en kennissen. Celie en ikzelf waren in die tijd jonge ouders en goed bevriend met Jan en familie, aldus gaven wij steevast acte de présence.

Naast kilo's varkensribkarbonade en -spiering namen wij toen ook altijd onze klein mannen mee, die dan samen konden ravotten met de kinderen van de andere genodigden. Die gasten beleefden toen onvergetelijke zomers! Jan had ook een zoon, Pieter, door iedereen Klein Pierken genoemd. Pas op, dat is nu natuurlijk een boom van een vent, maar toen had die zijn groeischeut nog niet gekregen en indertijd was dat een klein, tenger manneken. Klein en tenger misschien, maar dan enkel qua fysiek.

Klein Pierken was een beetje speciaal. Dat ventje dacht toen al, om het met Urbanus te zeggen, dat de nulmeridiaan door zijn gat liep. Als de kinderen tikkerke speelden, verstopperke of katteke op den hoge (zeer populair toen, we moesten de gasten voortdurend van onze welgevulde feestdis afduwen) moest Klein Pierken altijd winnen - en hij had een arsenaal aan geniepige truuks om zijn gelijk te halen. Onzen Tom kloeg dat Pierken hem gedurig pietste, neep of beet, iets dat normaal enkel zijn oudere zus toen deed.

En tijdens de legendarisch hete zomer van 1976 - het huidige broeikasfenomeen is er niks tegen in vergelijking - leidde hij een aantal vriendjes naar een verdampte vijver in Knesselare, alwaar hij ze lag te commanderen, een kamp voor hem liet bouwen, wapende met stokken en stenen en ze allerlei kattekwaad liet uithalen - pas op, niks ergs, maar het was duidelijk dat het Klein Pierken gemeend was. Eén van de streken die de Bende van Klein Pierken toen uithaalde, was het met een vuistdikke laag modder besmeuren van de Mercedes van Johan Weyts - de lelijkste parlementariër die de CVP ooit heeft afgeleverd (en dat wil wat zeggen) - die mens vertrok zijn smoel toen in een plooi nog afzichtelijker dan normaal, die de dames aan de feestdis bleek liet wegtrekken. Ge mocht die zomer om water te sparen uw wagen niet schoonmaken, namelijk.

Wij waren het er allemaal roerend over eens: Klein Pierken was een grootse carrière in de politiek voorbestemd!

Op school deed hij het redelijk, maar de meester maakte dikwijls aantekeningen in zijn rapport a la "Pieter kan veel beter dan wat hij nu laat zien". Jan De Crem maakte er zich niet al te veel zorgen over, en stak het op het rotkaraktertje van de kleine. Met de jaren zou dat allemaal wel gladgestreken worden.

En zo passeerde de tijd - we stuurden onze kinderen naar het middelbaar, de hogeschool, of de unief en waren al te druk bezig met onze eigen beslommeringen. De Aalterse tuinfeesten stierven een zachte, stille dood. Ik zag onzen Tom zich ontpoppen tot een verdienstelijk politicus alsook amateur-coureur. Jan De Crem daarentegen zag het ietwat ruimer: zijn zoon was geboren om leiding te geven, en werd klaargestoomd voor grootsheid.

Kabinetsattaché, gemeenteraadslid, burgemeester, kamerlid, fractieleider, kandidaat-partijvoorzitter: Klein Pierken leek het perfecte parcours af te leggen, de kortste lijn naar het premierschap en de geschiedenisboekskens. Maar hij kon zijn toxische persoonlijkheid niet omfloeren - hij werd als kleine gast al met een vurige passie gehaat door zijn slachtofferkes, en later werd het er niet beter op.

Yves Leterme moest bijvoorbeeld niet al te veel hebben van Klein Pierken. Als licentiaat Romaanse filologie kon die laatste namelijk niet nalaten Yves publiekelijk belachelijk te maken als die weer eens gebrekkig Frans begon te bazelen of de Marseillaise en de Brabançonne aan het verwarren was. Yves heeft een groot rechtvaardigheidsgevoel en een paardengeheugen, en had de éminence grise van de partij achter zich.

Zo is Pierken dus een paar stappen te ver gegaan en heeft hij de verkeerde mens tegen de schenen gestampt. Yves stuurde zijn acoliet (den Deurzen) in het veld, wendde al zijn invloed en macht aan en de rest van het verhaal kent u.

In plaats van de nieuwe Tindemans, is Klein Pierken hoogstens een soort Eric Van Rompuy van de vroege 21e eeuw geworden.

Na al die jaren is er dus nog niks veranderd: Klein Pierken, ge kunt veel beter!

Beknopte dienstnota's van de dag

• Ben het afgetrapt in Vilvoorde. Markske en Mietje nemen over. Om eerlijk te zijn, ik was het burgemeesterschap reeds lang beu. Ik heb het indertijd ook maar opgenomen om de plaatselijke CVP-afdeling een plezier te doen. Maar u kunt zich ongetwijfeld voorstellen dat na een carrière waarin ik jarenlang met de groten der aarde aan tafel heb gezeten, het me een beetje moeilijk viel mij te concentreren op gemeentelijke besluiten omtrent het plaatsen van nieuwe bloembakken of het verordenen van afvalscheidingsmaatregelen. Sossen zijn daar blijkbaar beter in, zich bezighouden met kleinschalig gelummel, want ik zie Louis en die Patrick Janssens wel plezier hebben in hun respectieve burgemeestersjobs. Voor u lezers, is dit overigens heel goed nieuws: ik ga namelijk meer tijd besteden aan het schrijven van mijn memoires - en veel artikels op dit weblog zijn in feite uittreksels hieruit.

• De Scheve Palingvisser boekt vooruitgang. Na meer dan een week zwijgend aan een tafeltje tegenover Joelle en Didier gezeten te hebben in Hertoginnedal, zijn die laatste twee al ettelijke kilo's vermagerd. En ook al is Joelle geen twintig meer, de groeven in haar gezicht beginnen er nu uit te zien als de buidelzakrimpels van een Tasmaanse boskangoeroe. Het is echt maar een kwestie van tijd.

• Over Louis en Patrick Janssens gesproken: het zit er blijkbaar bovenarms op tussen die twee. Sossen, denk aan mijn advies: laat Janssens opnieuw verkiezingsaffiches ontwerpen en maak Louis bijvoorbeeld voorzitter. En laat Caroline Gennez nog maar een paar jaar spaghetti-avonden organizeren.

• Ben gisteren in slaap gevallen tijdens het bekijken van de Zeverende Dag (en ik was anders nog maar net uit mijn bed gekropen). De formule - trommel wat politici op, laat ze elk een paar van hun voorgekauwde soundbites debiteren, doe een pseudo-cultureel strikje om het geheel en schakel voor het presenteerwerk een ervaren ouwe vos in met een jong schoon poepke ernaast - is niet geheel onverdienstelijk maar het programma was indertijd stukken beter met mij erin. Ik veronderstel dat het nu wat (omvangrijke) substantie mist.
  

Hij wiens naam ik niet over mijn lippen krijg

Over de huidige premier hoort ge mij bijna nooit spreken. Niet op dit blog, en elders ook niet. Beschouw dit artikel als een uitzondering; ter verheldering als het ware. Zijn regering is er nu nog slechts één van lopende zaken, maar ook tijdens zijn twee legislaturen de voorbije acht jaar heb ik amper mijn mond opengedaan over de Eerste Minister.

Sterker nog, zijn naam komt nooit over mijn lippen. In de plaats heb ik het wel eens over het Blauw Konijn, Da Joenk, de Toscaanse Vogelschrik, de Spleet, het Bokalleke, de Paarse Rattenvanger, enzovoort.

En daar is allemaal een goede reden voor.

Ik heb het namelijk moeten beloven aan Jef Houthuys, terwijl hij zijn laatste adem aan het uitblazen was. Onder Jef heb ik mijn carrière gemaakt in het ACV - dat was in een tijd waarin verslenste zemeltrezen a la Luc Cortebeeck nog niet de dienst uitmaakten. Zoals Jef maken ze ze niet meer en ik heb indertijd dan ook dag en nacht de wacht gehouden op zijn sterfbed - het besturen van de natie kon wel even wachten. Wat Jef mij toen tussen twee koortsige rochelbuien in allemaal heeft toegeijld, dat kunt ge u niet voorstellen!

De mensen herinneren zich misschien nog dat hij dan heeft gesproken over die histories in Poupehan, maar Jef wist zoveel meer. Hij was twintig jaar lang op elke vergadering aanwezig geweest die ook maar een spat staatsbelang had. Elk politiek akkoord in die tijd is door zijn vingers gegaan alvorens het getekend werd. Hij kende alle politici van het land bij naam en voornaam, ook die van hun wederhelft, nakomelingen, minnaars en minnaressen.

En terwijl ik hem zo de laatste zorgen aan het toedienen was, wat lag te morrelen met zijn morfine of zijn kussen verlegde, siste hij me op een bepaald moment zachtjes toe: "Jean-Luc, ik ga u eens wat vertellen, maar ge moet mij één ding beloven: ga nooit aan dezelfde tafel zitten als Da Joenk. Spreek nooit zijn naam uit. Doe nooit affaires met hem. Schud nooit zijn hand. Supporter niet voor zijn favoriete ploeg..." en zo ging hij nog een tijdje door. Ik beloofde het hem allemaal, en een paar reutels later vertrouwde hij mij alles toe - alles wat hij wist, over de Belgische politiek, de politici, hun geheimen, schandalen, dubieuze affaires, alles! En zo beschikte ik ineens over een heel arsenaal aan overtuigende argumenten om toekomstige onderhandelingen naar mijn hand te zetten.

Maar ik ben mijn belofte nagekomen. Heb gezwegen over onze huidige premier. Heb hem angstvallig vermeden. Ontweek hem zoveel ik kon. En eigenlijk moet ik toegeven dat mij dat niet eens zo moeilijk viel.

Hoewel wij vóór die historie met Houthuys wel eens met mekaar klapten, hebben we namelijk vrij tegengestelde persoonlijkheden. We zijn eigenlijk elkaars antipoden in de Vlaamse politiek, zowel qua inhoud als stijl. Hij zaagt gedurig over de invloed van vakbonden en andere belangenverenigingen, terwijl ik zowat een éénmansdrukkingsgroep op mijn eigen ben. Hij spendeert zijn vakanties altijd in Italië, terwijl ik het niet zo hoog op heb met die uiteengerekte deegballen-met-saus-op die ze daar laten doorgaan voor avondeten. Hij verplaatst zich bij voorkeur per velo, ik per Mercedes. Hij is de beste maatjes met Tony Blair, terwijl ik dat uitgelopen stuk poedelbakkes niet kan rieken of zien. En ga zo maar door.

Guy - bij hoge uitzondering spreek ik uw voornaam hier nu uit - laat ons geen woord tegen elkaar blijven zeggen. Steek de straat over, moest ge mij dreigen te kruisen. Neem het niet persoonlijk op, maar we zijn gewoon niet voor mekaar gemaakt.

Beknopte dienstnota's

• Onze nationale inktpissers, ik kan er niet van over. Om hun dagelijks verschijnend stuk papierverspilling gevuld te krijgen, wringen ze zich tegenwoordig ofwel in de raarste bochten, ofwel pikken ze gewoon wat elders al eerder - en beter - is gezegd geweest: sossenvod De Morgen en crypto-tjsevenblad De Standaard publiceren wollig proza over de Rompuy, diens discrete onderhandelingsstijl en zijn vorderingen in het formatieberaad - dit terwijl ge hetzelfde maar dan een stuk kernachtiger dagen geleden al op dit eigenste weblog hebt kunnen lezen.

• Wilfried beaamt in zijn manier van spreken wat ik eergisteren hier ook al heb trachten aanbrengen: Yves is een toffe gast, maar niet bepaald het Genie van de Lage Landen.

• Net zoals iedereen ben ik zwaar het hart in van het heengaan van Luciano. Ik ben nooit geheel vertrouwd geweest met zijn muzikaal œuvre, maar ik heb menige gezonde varkenskotelet met hem gedeeld tijdens allerhande officiële staatsbanketten. Een joviale typ met een ijzersterke fysiek - zo dacht ik toch - hij deed mij wat aan mezelf denken.
  

Elio et moi

Gisteren werd ik opgebeld door Elio di Rupo:

"Hein Jean-Luc, comment ça va? On doit parler."

- Bon, Elio, keskesé?

"Ik ga probeer in de Vlaams te klap, om te oefen."

- Très bien, alors moi je reste parler en Français, pour la balance du pouvoir, nespa?

"Ik denk oplossink te hebben voor crisis van de politiek"

- Bon, j'écoute.

"Ik oewil de MR en sukkels van Ecolo graak in volgende regerink, gaat choet zijn voor PS in volgende verkiezink - dat enig twee partijen zijn die stemmen afpak van ons en ik denk coalitie asymmetriek hen duur te staan gaat kom. Vlaamse groen en sos moet in oppositie blijf, Joelle en CDH kan mij niet skeel want is prutsparti. Is maar 1 probleem: Ecolo ziet NVA niet graak. Ik, beetje geniep, heb Ecolo beloof met CD&V te bemiddel om NVA eruit te gooi."

- Mais enfin Elio, ce sont notre partenaires de cartel, ça ne va pas comme ça hein!

"Allez Jean-Luc, laat ons spreek. Het zou al choet zijn moest ge blaaskaak alleen buitensmijt. Dat geste symboliek kan den Ecolo al overtuich denk ik."

- ... ah, tu veux dire notre tête de bébé, Bart De Wever?

"Ja,ja! Als ge die buitensmijt, ik beloof als tegenprestatie Flahaut eruit te gooi."

- mmmh...

"Beloof Flahaut nooit meer minister! Zelfs geen chef van kabinet!"

- Tu demandes trôp beaucoup, Elio, Bart est un homme important avec un poids énorme dans le procès des décisions dans notre cartel et il est aussi un peu un canon electoral, hein!

"Alors, ik gooi ook Daerden bij, die zatlap nooit meer goede post krijg!"

- Mais j'aime bien ce type, en effet!

"Jean-Luc! Gij moeilijke onderhandelaar zijt! Alors, doe eens een effort!"

- On ne m'appelle pas le Bulldozeur pour rien, hein!

"Kom, zeg nu eindelijk wat ge wil, dan we kunnen spreek opnieuw. Er moet iets zijn dat we kunnen regel. Ik heb niet alle tijd van wereld!"

- Mhh, donc, keske tu dis de ceci: tu te débarasse de Laurette. Je dis Bart de fermer sa gueule et après ça, on est égal.

"..."

- Elio, t'es encore là?

"..."

- Bon, je suis chemin.

Beauty and the Beast

Gazettevullers, neem akte.

Wat ik u nu ga vertellen, gaat ge hier voor het eerst gelezen hebben. En zeg later niet dat ik het u niet voorspeld heb.

In 2011, ten laatste 2015, heeft België zijn eerste vrouwelijke premier. Ik zeg België, want aangezien het meer dan twintig jaar duurt om iets simpels als een kieskring op te splitsen, zal het land zelf ongetwijfeld nog niet direct uiteenvallen - toch niet deze eeuw.

Ik heb het natuurlijk over Inge Vervotte. Inge heeft een grootse politieke carrière in haar genen. En het zit er dik in dat ze na pakweg twee legislaturen als premier vervolgens gaat voorgedragen worden voor de post van Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties. Onbegrensde mogelijkheden heeft Inge. Ik kan het weten, want ik heb haar al jaren onder mijn hoede.

Om een en ander te verduidelijken wil ik even teruggaan in de tijd. Theo Lefèvre. Leo Tindemans. Wilfried Martens. Als de CVP één historisch pijnpunt heeft, dan is het wel haar Oedipuscomplex. De vadermoord. Ikzelf ben het op tijd afgetrapt en heb de eer aan mezelf kunnen houden, hoewel mij geheel niks te verwijten viel (iets wat van die onbespoten paljas van een Sjarel Pinksteren niet bepaald gezegd kon worden). Zelfs bij mindere goden trad het fenomeen op: Johan Van Hecke, dat stuk wannabe Wilfried Martens, prematuur geëlimineerd. Stefaan De Clerck - ofte Klef Stefke - net iets te laat uit zijn lijden verlost. En over Van Peel wil ik het geeneens hebben want ik heb die geconfijte ringbaardsmoel indertijd zelf nog buitengesmeten.

En nu staat Yves dus aan het roer. Ik wens hem alle succes toe en denk dat hij misschien geen onaardig premier gaat worden, maar laat ons wel wezen: in het rijtje Gaston Eyskens - Tindemans - Martens - Dehaene gaat geen Leterme bijgezet worden. Hij bedoelt het goed, maar of hij het ook kan?

Ons Oedipuscomplex kan als een soort middel tot natuurlijke selectie beschouwd worden en in die zin ongevaarlijk, ja misschien zelfs nuttig, maar het probleem voor een machtspartij als de CVP, nu CD&V, is dat het tevens de continuïteit van de partijleiding en het bestuur van het land in gedrang brengt. Moest ik bijvoorbeeld nog aan het roer hebben gestaan, ik had de verkiezingen van 2003 niet verloren. Maar ja, we hadden in de plaats Klef Stefke, die het presteerde om een vier jaar durende oppositiekuur om te zetten in een klinkende nederlaag en de partij opsolferde met nog eens vier jaar Paarse winterslaap - nooit gezien!

En dus zit ik al jaren te broeden om iets te doen aan die corrosieve vader-zoon relaties die de opvolging van onze leidersfiguren zo bemoeilijkt. Mijn conclusie is dat wij mannen altijd de grootste willen hebben, en dat er maar plaats is voor één grootste. De oplossing bleek dan ook ineens heel simpel: probeer de Y chromosomen eens uit de vergelijking te gooien; stoom een sterke vrouw klaar, en misschien kan zij de partijzeden opfrissen, in alle sereniteit vele jaren lang leiding geven en tegelijk een gezonde lange termijn visie uitdragen. Zo'n lange termijn visie moet er uiteraard in bestaan de CVP... pardon CD&V zolang mogelijk aan het bewind te houden!

En zo viel mijn oog - toen nog ietsje minder lodderig dan heden - bijna een decennium geleden op Inge. Het talent droop toen al van haar bevallige verschijning. Ze had het perfecte CV: jarenlang actief bij de Chiro, net afgestudeerd als sociaal assistent optie syndicaal werk en ophef makend binnen het ACV. Ik voelde mij direct gepakt door een overweldigend warm vadergevoel. Goed, ze was nog pril, een ongepolijste diamant, maar haar genie was net beginnen te ontluiken - de patroons bij Sabena zouden het snel voelen. Ik besloot haar terstond te adopteren - zij en niemand anders zou mijn politieke erfgenaam worden!

Onzen Tom is een slimme gast en ik zie hem graag, maar laat ons wel wezen, hij is niet bepaald het politieke beest dat een partij als de onze in het gareel kan houden. Zonder veel ophef te maken nam ik dus zo Inge onder mijn hoede - zoals de Romeinse keizers indertijd hun adoptiefzonen en -dochters klaarstoomden voor een publiek leven in de hoogste cenakels van de macht. Tijdens de Grote Paarse Winterslaap had ik tijd genoeg om die ruwe diamant langzaam maar zeker te beginnen laten schitteren. En ge hebt nog maar het tipje van haar ijsberg aan capaciteiten gezien. Wacht nog een paar jaar.

Let the Beauty and the Beast go!

De stilte van Van Rompuy

Hoe minder de Scheve Palingvisser, ofte de Rompuy zegt, hoe meer hij gedaan krijgt. Zijn stijl van onderhandelen is radikaal verschillend van die van mij, maar ik beschouw hem als complementair - wij vormen twee zijden van één christendemocratische medaille, en vallen onze gesprekspartner van twee verschillende kanten aan. In de zeldzame gevallen dat mijn gebulldozer niet werkt, probeert hij de tegenstand te bevriezen, totdat hij barst.

Hij heeft die ijselijke, priemende blik die een mens zowat kan wegbliksemen. Aan de unief hield hij jarenlang het record recht-in-de-ogen-kijken-zonder-knipperen bij het KVHV. Nu nog kan hij zonder een woord te zeggen iemand zolang in het gezicht staren tot diens maag zich letterlijk binnenste buiten draait.

Moest u enigszins verbaasd zijn over de huidige medialuwte in het formatieberaad, wees dan gerust: de Rompuy is hard aan het werk. Hij zit momenteel op Hertoginnedal aan een tafeltje, met Joelle en Didier recht tegenover hem. Er wordt al dagen geen woord gezegd. Af en toe komt een secondant wat water en brood aanvoeren.

Een geheel verschillende stijl dan de mijne, zoals ik al heb gemeld. Maar daarom niet ineffectief. Ik sta op stand-by om de klus volledig af te maken, in het geval iemand barsten zou beginnen vertonen. De Scheve Palingvisser zou zijn naam niet waard zijn moest hij niet nog een paar geniepige truuks uit zijn mouw geschud hebben. Zo heeft hij de vergaderzaal zonder dat iemand het in de mot had uitgerust met webcams, en zitten wij hier in het CD&V hoofdkwartier op de 26 alles op de voet te volgen. Ik heb Didier al een traan zien wegpinken. Het is een kwestie van tijd. Hebt geduld. Ik heb ondertussen niet al te veel om handen - behalve een koppel smakelijke schapenkoteletten - maar ben mij daarom niet minder aan het amuseren.

Beknopte mededelingen

• De sossen hebben drie maanden, uren gepalaver en 45 bladzijden drukwerk nodig gehad om uit te vissen waarom ze de verkiezingen hebben verloren - iets dat ik hen piekfijn op vijf minuten tijd tussen de soep en de patatten had kunnen uitleggen, gratis en voor niets:
  
  
  • Het 'nieuwe progressieve project' sloeg zogezegd niet aan, het kiespubliek is 'te heterogeen'. Jean-Luc zegt: wat wilt ge, er zitten geen echte sossen meer in de partijleiding, met Jef Sleeckx en Louis Tobback is het licht (bijna) uitgedaan.
  
  
  • 'Vandelanotte als kandidaat-premier was een tactisch juiste maar strategisch foute zet.' Kijk, dat is zoiets als zeggen dat Freya half zwanger is. Het is juist of het is niet juist. Als een partij zo doorwrocht moet liggen mediteren over iets simpels als leiderschap en het premierschap is het duidelijk dat ze dat niet waard is: hoe gaat zo'n premier ooit beslissingen kunnen nemen?
  
  
  • De lachwekkende campagne. 'Ja!'... Ja, wat? Ja, we gaan met alle plezier Brussel-Halle-Vilvoorde splitsen? Ja, we zijn er nog niet helemaal uit of de Lanotte premier moet worden? Ja, wij zijn sos maar die Spiritisten eigenlijk ook een beetje liberaal? Ja, wij rammelen graag met uw voeten? Ik bespaar u verder de bloemlezing aan infantiele verkiezingsslogans gebruikt tijdens de campagne, die zijn op bladzijde 19 van voornoemd rapport te bewonderen.
    
  
  Aangezien ik het niet slecht voor heb met de sossen - ik heb indertijd toch twee coalities met hen gesmeed - zal ik hen hier graag kort mijn advies geven: smijt de reclamejongens/meisjes en onafgestofte academici die momenteel de dienst uitmaken in het partijbestuur buiten en vervang hen door echte sossen - die moeten toch nog ergens rondlopen. Laat de genoemde reclamemensen vervolgens doen waar ze goed in zouden moeten zijn, namelijk het verzinnen van verkiezingsslogans en uittekenen van een campagne. Die zouden dat een stuk beter moeten kunnen dan de mentaal-andersvaliden uit wiens koker de vorige scheen gekomen te zijn. Een win-win!


• Over Brussel-Halle-Vilvoorde gesproken: uit hoofde van mijn Vilvoords burgemeesterschap ben ik zondag acte de presence gaan geven op de Gordel. Ik heb speciaal mijn Ardens weekend onderbroken om wat op mijn velo te kunnen poseren. Let wel, na honderd meter rijden ben ik terug in mijn Mercedes gestapt - die fiets ligt al een paar jaar quasi-ongebruikt te roesten in mijn kelder en ik wil mijn fragiele rug niet riskeren door doorheen het kader te zakken. Het is het gebaar dat telt. En trouwens, als het dit jaar niet lukt via politieke weg mets ik zonodig eigenhandig een scheidingsmuur in mijn gemeente, teneinde de kieskringen te splitsen.


• De Rompuy is tussentijds verslag aan het uitbrengen bij den Berre. Ik wenste dat ik ze alletwee op sterk water zou kunnen zetten, later. De laatste tijd kan ik namelijk beter en beter overweg met de Rompuy. Interessant is dat de verstandhouding tussen ons beiden over de jaren zowat het omgekeerde parcours als die tussen Wilfried en mij heeft gevolgd: in het begin konden we elkaar niet rieken, maar nu zijn we trouwe confidantes. En de huidige Koning en ik zijn natuurlijk altijd de beste kameraden geweest. Moest die Van Ypersmeersel de Spirou zo geen onuitstaanbare vijg zijn konden we met ons gevieren een deftig potje kaarten tijdens de dode momenten te Laken.
  
  

Quo vadis, Wilfried?

Hebt enkel spijt als ge met een varken vrijt, zegt de volksmond, en er is inderdaad bar weinig dat ik in mijn professionele en persoonlijke leven betreur. Een van de zeldzame zaken echter, die ik graag anders had zien aflopen, is mijn relatie met Wilfried.

Wilfried Martens en ik gaan decennia terug - wij waren jarenlang een goedgesmeerd 'ossenspan' avant la lettre: twee handen op een uit de kluiten gewassen buik, het yin en yang van de Vlaamse christendemocratie, een onvervaard duo staatshervormers, goed in het vlees zittende partners in crime, oranje bloedbroeders!

Al die jaren was Wilfried een rots, de onversaagde kapitein van het op drift geslagen galjoen België, de ene politieke tour de force na de andere uit zijn mouw schuddend om het schip terug op de juiste koers te zetten. Mijn twee kinnebakken stonden toen permanent wijd open van verbazing en bewondering om zoveel politieke bravoure en inzicht. Hoe hij met zijn afgestreken zeemvellensmoel als een onaantastbare sfinks stormen van kritiek en ontij wist te pareren... du jamais vu!

Als er één iemand was die de Sociale Zekerheid heeft gered was hij het wel - zeker geen sos, neen zelfs gij niet, Louis - door op tijd de nodige budgettaire ingrepen en besparingen te plegen en onze toekomst veilig te stellen. Het licht aan het einde van de tunnel, herinnert u zich wel.

Wilfried was een klassieke held, de Hercules of Achilles van het Belgische politiek bestel.
Maar net als die laatste en zijn pees had ook hij jammer genoeg een zwak punt.

Vrouwenzaken. Wilfried was en is een wijvenmagneet. Hij moet een soort dierlijke uitstraling naar de andere sekse toe bezitten, ik kan daar zelf moeilijk over oordelen, maar dat laat ik mij vertellen door zij die het kunnen weten. Pas op, hij heeft daar nooit misbruik van willen maken, ge kunt u niet voorstellen hoeveel meiskens ik toen ik nog kabinetschef van hem was aan de voorpoort van het kabinet heb liggen afschepen. Maar Wilfried was uiteindelijk niet de halfgod waarvoor wij hem zagen, hij bleef een mens, errare humanum est, en er zijn een paar dingen gebeurd.

Ik spreek nu niet in de eerste plaats over die periode met Miet, neen, dat stelde allemaal niet veel voor. Wilfried was toen getrouwd met Lieve, en dat was ondanks een bluts hier en daar een redelijk geslaagd en gelukkig huwelijk, dacht ik zo. Lieve was een sympathiek dutske, maar, en ik ga mij uiterst voorzichtig proberen uitdrukken, van hun relatie sprongen niet bepaald de erotische vonken af die ge pakweg bij een Jef Geeraerts en zijn negerinnen in de Congo kon zien. Het was veronderstel ik slechts een kwestie van tijd dat het in het honderd zou lopen, ik had dat toen moeten inzien.

Maar uitgerekend toen ik mijn eigen moment de gloire aan het bewerken was - ik had aan de Koning net mijn honderd dagen gevraagd - viel Wilfried door zijn rol en was aan een serieuze affaire met zijn Ilse begonnen. Ik wist dat in het bijzonder de Scheve Palingvisser heel moeilijk met dit soort zaken overweg kon. Die was toen net voorzitter van de CVP geworden en ik besefte dat het hele formatieberaad in duigen zou vallen als de Rompuy ambetant zou beginnen lopen.

Ik heb mij toen in honderd bochten moeten wringen om alles geheim te houden en Wilfried te beschermen. Hij werd uiteindelijk nog premier van de regering die ik met bloed, zweet en tranen wist te vormen. Maar er was iets gebroken tussen ons. En dat verbeterde er niet op toen ik de jaren daarop met lede ogen moest aanzien hoe Wilfried meer tijd begon te spenderen aan romantische rendez-vous dan aan het besturen van het land, toen ik allerlei excuzes voor zijn afwezigheid moest verzinnen terwijl hij met zijn jong grietje in het Warandepark lag te ravotten, en ga zo maar door.

Toen heb ik dat enige ding gedaan dat ik nu betreur. Ik heb op een bepaald moment een vergadering belegd met de Scheve Palingvisser en andere eminenties van de partij, ik geloof dat we zelfs Tindemans nog hebben opgetrommeld, en ik heb alles uit de doeken gedaan. Daarop volgde dan Wilfrieds roemruchte defenestratie en zijn exit uit de Belgische politiek. We hebben nog snelsnel een postje bij de EVP gecreëerd om hem daar te kunnen parachuteren - ik had toen amper de tijd om een serieus gesprek met Wilfried te voeren omdat ik werd gevraagd de leiding van een nieuwe regering op te nemen. De rest is geschiedenis, zoals men zegt.

En er is sindsdien enkel ijselijke stilte geweest tussen ons. Daarom wil ik nu van de gelegenheid - de oranjeblauwe formatie - gebruik maken om hier openlijk mijn verontschuldigingen voor die hele historie aan te bieden. Vergeef het mij alstublieft, Wilfried.

Luctor et emergo, zegt ge, wel dan is het nu tijd om te emergeren. Laat ons opnieuw praten. Ik zou u zelfs graag willen betrekken bij de formatiegesprekken. Het land kan iemand van uw kaliber meer dan ooit gebruiken. Probeer alleen met uw pollen van Inge Vervotte af te blijven.

GeTetter

Tiens, ze hebben hier Internetsverbinding in Poupehan - die Walenkoppen zijn minder van eergisteren dan ik dacht.

Ik wil hier even een kort berichtje plegen om te melden dat ik toch gezegend ben met een fantastische zoon - in tijden van crisis is een goede familie hebben waarop ge kunt terugvallen met niks te vergelijken. Onzen Tom heeft mij namelijk net attent gemaakt op een nieuw technologisch webdinges waarmee ge uw achterban van uw recente doen en laten op de hoogte kunt houden - Tetter, of zoiets, heet het.

Enfin, ikzelf ben voor mijn leeftijd eigenlijk nog redelijk adroit met die computernieuwlichterij, dus ben ik het tijdens de dooie momenten hier even aan het uitproberen. Ge kunt een en ander volgen via mijn GeTetter.

Beknopte dienstnota's van de dag

• Miet Smet vertelt mij dat ik hier soms overkom als een seksistisch varken. Laat mij wel wezen, ik lach Miet al eens graag uit, maar wij komen geweldig overeen. We kennen elkaar nog goed uit de jaren tachtig - enfin, zij kende vooral Wilfried heel goed. Ik wil verder duidelijk stellen dat ik, net zoals onze koning, voor vrouwen het grootste respect koester, ons Celie kan getuigen. Ik zeg alleen de dingen graag zoals ze zijn en noem een kalf een kalf, dat is mijn natuur. Ik werk trouwens aan een artikel waarin de prominentste rol voor een dame is weggelegd, wordt vervolgd dus.

• Onzen Tom zegt mij dat het gisteren Blog Dag of zoiets was en dat ik dan verondersteld word wat links te posten naar rommel die ik graag lees op de interwebs. Een beetje laat, maar hier gaan we dan. Politiekers die zich aan het schrijven zetten zijn meestal nog slaapverwekkender dan een glas water vol Temesta's, dus meestal pas ik liever ook voor hun on-line verzinsels. Behalve dan voor Leo en bij de Walenkoppen dat half-Italiaans niet-te-onderschatten opdonderke. Ik weet verder graag wat er omgaat bij het gewone volk, dus lees ik - soms met lange tanden - plebs dat zo'n beetje de tsjeven, sossen en liberalen vertegenwoordigt (zie ook de kolom met links hiernaast), ja zelfs Blokbeesten en onbeslisten (enfin, min of meer onbeslisten blijkbaar, zie de commentaar hieronder). Als ge wilt weten waarom ik geen groenen lees overigens, probeer dan maar eens wijs te geraken uit dit beslagen geneuzel. De internationale politiek, in het bijzonder de Amerikaanse, volg ik verder op de voet via deze schrijvelaar en van de wereldeconomie blijf ik op de hoogte door de ideeën van een vooraanstaande bedrijfsleider te bestuderen - hoewel die laatste recentelijk wat van zijn pluimen heeft verloren.

• De advokaten op ons partijbestuur - ge weet wel, dat soort mannen dat de klein letterkens heeft uitgevonden - drukken mij overigens op het hart dat ik mijn lezers moet verwijzen naar de voetnoten helemaal onderaan de hoofdpagina, zeker alvorens ze van hun tak willen beginnen maken in de commentaren. Bij deze hebt ge't dus geweten.

• Ik vertrek morgen voorts richting Poupehan om een dagje of twee te kunnen genieten van de nazomer, dus ik zal misschien even incommunicado wezen. Wees gerust, dat zal maar tijdelijk zijn. En rara wat daar nog allemaal op het programma staat!
  

Een nieuwe fond-de-teint voor België

Paars was een vergissing van de natuur. Een anomalie, een aberratie. De blinde vlek op het netvlies. Een zwevende rib.

Zonder dat anderhalve pond dioxinekieken en het gepruts van Sjarel Pinksteren was er zelfs nooit sprake geweest van Paars. Of Paars-groen. Of welke mottige schakering die zelfs Van Beirendonck niet zou opnemen in zijn nieuwste lijn ze ook maar wisten verzinnen om het stelletje afgebleekte parvenus dat ging regeren te omschrijven.

We hebben Sjarel indertijd dan maar terug naar Limburg gestuurd, waar hij geen kwaad kon. Ze moeten daar blijkbaar een soort reservaat voor fin-de-mislukte-carrieres openhouden, want de Velthoven Senior, de Gabriels en Steve Stevaar zitten daar ook ergens weg te teren.

Pak nu zo'n Stevaar, dat was zogezegd het grote stemmenkanon van de SP - de Rode Ridder die de armen, wezen, weduwen en bij uitbreiding de ganse Sociale Zekerheid ging redden alsook uit de klauwen houden van de liberalen. De Opper-Teletubbie. En ziet nu wat er van de sossen is geworden: een ineengeschrimpeld prutspartijke met als enige troost het besef dat ze nog steeds groter zijn dan de groenen; met als enige resterende politieke strategie het vanachter de coulissen sleuren van een paar schoon poepkens, die voor de schijnwerpers duwen en hopen dat dat de volgende keer meer stemmen gaat opleveren. Al goed dat Stevaar het nog geen tien jaar heeft weten uithouden, wie weet hoe groot de schade anders was geweest. Indertijd onder de Kop van Eynde of onder Louis was het allemaal geen waar geweest.

Met de Vlaamse liberalen hetzelfde liedje trouwens: dat houdt zich maar ledig met onophoudelijk intern gekrakeel en het defenestreren van de helft van het eigen ledenbestand, zijn ondertussen welhaast nog linkser van het centrum geschuifeld dan die onnozele Spiritisten, en zelfs na het bijeenharken van die amateurs van Vivant en het overlevende deel van het Liberaal Appel slagen ze er nog amper in de derde partij van Vlaanderen te worden. Dat ze dat dan vervolgens durven presenteren als een verkiezingsoverwinning, daar neem ik weliswaar mijn hoed voor af.

Het moge duidelijk zijn dat Paars enkel verliezers heeft opgeleverd.

Net als individuele personen moeten politieke partijen eerst zichzelf leren kennen en aanvaarden, alvorens ze kans maken een partner te vinden waarmee ze gelukkig kunnen worden. En sossen en liberalen zijn alletwee nu eenmaal voortbestemd om tweede viool te spelen. Ze hebben niet voldoende postuur om het volle gewicht van een regering op hun frele schouders te torsen.

Het besturen van het land zit daarentegen in ons DNA ingebakken. Met ons bedoel ik natuurlijk de christendemocratie - de CVP, pardon CD&V. Wij zijn klaar voor de volgende vijftig jaar. Ons zult ge geen doorwrocht proza horen debiteren over de gravitas van de macht. Wij zijn voortbestemd om te regeren en we doen dat graag en goed.

Paars zal de geschiedenis ingaan als een voetnoot, een eigenaardig interludium rond de eeuwwisseling, een politiek curiosium geinstigeerd door een misplaatst existentieel fin-de-siecle sentiment.

Ik heb dat allemaal van in het begin voorspeld, maar ik geloof dat de mensen toen even niet meer naar mij wilden luisteren indertijd, ze konden enkel aan die giftige kalkoenen en hormonenkoeien denken en het feit dat vetsmelter Verkest en familie als CVP-stemmer geboekstaafd stond.

Nu de kiezer gesproken heeft en er opnieuw schot is gekomen in de regeringsvorming, is het mij allemaal klaar. Het is definitief gedaan met die vloekende kleurencombinaties. Het land snakt naar een nieuwe, sobere en degelijke fond-de-teint: oranje-blauw is onafwendbaar!

Zo dacht ik toch, en mijn weekend was fantastisch begonnen, tot dat geniepig smeerlapke van een Elio mij gisteren opbelde. Hij zei mij dat oranje-blauw eigenlijk hetzelfde is als paars-geel.

Miljaar.