Bijzonder beknopte dienstnota

Wegens te weinig tijd door het eeuwigdurende gezever omtrent Dexia en andere InBev-bonussen heb ik nog steeds geen tijd om dit blog opnieuw op te vullen met verse hersenspinsels. Maar dat neemt niet weg dat ik heden weer bedrijvig ben op Tetter.

De Wereld, aan de voeten van de Scheve Palingvisser!

Kijk, ik had niet gedacht dat iemand ooit in staat zou zijn om dit weblog nog eens te laten opreutelen vanuit zijn ogenschijnlijk comateus-gefossilizeerde toestand. Ik heb tegenwoordig namelijk mijn tijd te besteden aan veel dringender zaken - ik denk aan het afkloven van botjes canard à la rouennaise waarmee ik zonet nog druk in de weer was.

Maar opnieuw, opnieuw, moet ik met scha en schande toegeven: een mens mag nooit ofte nimmer de Scheve Palingvisser onderschatten!

Zijn laatste tour de force is er inderdaad eentje voor de geschiedenisboeken. Ik kan daar weinig aan toevoegen, sterker nog, ik sta zowat sprakeloos. Ik probeer alleen uit te maken of ik nu meer verheugd ben omdat het Joenk deze ultieme Post definitief door zijn neus geboord ziet, dan wel om oprecht christelijke ingenomenheid en plaatsvervangende blijdschap voor Herman...

Beschouw de campagne als geopend!

Als politiek beest - van het genus trekpaard Brabantius - voel ik mij op mijn best als er verkiezingen staan aan te komen. Ik kan amper wachten tot juni! En om te laten zien dat ik wel degelijk mee ben met mijn tijd ga ik dit weblog gebruiken om mijn campagne op gang te trekken.

Bij wijze van primeur wens ik mijn trouwe lezers namelijk deelachtig te maken aan een uiterst belangrijk aspect van het campagne-voeren: de keuze van verkiezingsaffiche en slagzin. Vele collega's spenderen fortuinen aan allerhande reclamebureaus om met iets toonbaars op de proppen te komen - de liberalen bijvoorbeeld draaien er niet zelden hun persoonlijke voorraad zwart geld voor door. De sossen zijn niet veel beter: aangezien zij hun zwart geld lang geleden al in de fik hadden gestoken, werd reclamejongen Patrick Jansens indertijd in de plaats in natura beloond, met het voorzitterschap van de partij en later burgemeesterschap van Antwerpen, om toch maar iets productiefs uit zijn koker te persen.

Ik daarentegen pak het slimmer - en economischer - aan: ik gebruik mijn relaties. Voor deze campagne heb ik in het bijzonder mijn relaties in Washington DC gebruikt. Zoals ik eerder al suggereerde, hebben Bill en Hillary Clinton beloofd mij steun te verlenen voor mijn campagne. Bill heeft de koe direct bij de hoorns gevat, want hij bracht mij in contact met een grafische artiest die nog wat mooi werk voor zijn partij had gedaan. Die mens trok enthousiast aan de slag, en bij deze kan ik u dan ook de eerste proefdrukken van mijn verkiezingscampagne presenteren!



Dit heeft wel iets, al zeg ik het zelf. Aangezien ik een goed klankbord nodig had, en het partijhoofdkwartier hier doorgaans bevolkt wordt door een bende kleffe ja-knikkers waar een mens niks aan heeft, besloot ik maar naar het paleis te trekken om Berre naar zijn mening te vragen.
Alle respect voor onze Vorst, maar die brave mens begon te mekkeren dat de kleuren hem niet zinden: "die couleurs passen precies beter voor d'Ollanders, d'Americains of onze zuiderbuur, mijnen beste Jean-Luc", mocht ik horen.

Bon, terug naar start, en dit was de volgende poging:



Wat denkt ge? Goed genoeg waarschijnlijk, maar ik heb de artiest toch om nog een variatie verzocht:



Mijn persoonlijke favoriet, denk ik. Ik nodig u overigens gaarne uit om mij te laten weten dewelke u verkiest...

Terug uit Washington D.C.

Ja, mijn goede kameraad Bill had mij geinviteerd en dus ben ik er een weekje tussenuit geknepen. Klik op het fotootje hierboven om het te vergroten en misschien kunt ge mij in de menigte herkennen. De Amerikanen hebben nu hun eerste half-zwarte president en de ceremonie was werkelijk pakkend. Een stuk hartiger dan pakweg de inhuldiging van Van Rompuy I, maar soit.

Bill trachtte mij achteraf om een en ander te vieren deze keer op een echte rodeo-stier te laten kruipen. Maar ik vertelde hem dat het beter is Brabantse trekpaarden en stieren gescheiden te houden, net zoals dat het geval is met leeuwen en hanen: er zijn immers grenzen aan verzoening. Ik wou dat beest trouwens geen hernia aandoen.

Die van Bill heeft overigens een mooi postje versierd, en ik heb het echtpaar kunnen overtuigen om later op het jaar met mij campagne te komen voeren voor Europa... wordt vervolgd!

De Slimste Mens van de CD&V?

Bon, Bart De Wever is nu uitgeschakeld, en het is me dunkt dan ook hoog tijd voor hem om zich opnieuw met grotemensenzaken bezig te houden.

Zoals mijn trouwe lezers weten, heb ik een vette boon voor Bartje Blaaskaak, ondanks onze politiek-ideologische verschillen. Wij zijn Spitsbroeders in Bourgondische Zaken en houden er al een tijdje een levendige briefwisseling op na, waaraan ik jullie nu ook deelachtig wens te maken.

Mijn lieve Bart,

Ondanks alle verwachtingen van het tegendeel heeft heel Vlaanderen nu mogen aanschouwen hoe gij niet de Slimste Mens van de Wereld zijt geworden. Zelfs dat soort door een teletijdmachine gedraaide Jan Becaus van een Freek Braeckman blijkt uiteindelijk 'slimmer' dan uw imposante persoon. Wanhoop niet, echter. Ik heb een voorstel voor u.

Maar voor een goed begrip van zaken dien ik eerst even uit te weiden. We schrijven twintig jaar geleden. Gij zat uw korte broek te verslijten op de banken van de 6e Grieks-Latijnse op Olve-Edegem - geen jezuietencollege, maar soit, een gedegen alternatief en er liepen toch ook een hoop paters rond. Eén van die broeders was pater Peerlinck - de reizende pater - en wat weinigen weten is dat die toen fungeerde als een soort persoonlijke talentscout voor mij, en bij uitbreiding de toenmalige CVP.

Bartje, ik wens uw gezet ego niet meer te strelen dan strikt noodzakelijk is, maar ge moogt gerust zijn. Peerlinck hing indertijd gedurig bij mij aan de telefoon: het ging allemaal over De Wever hier, De Wever daar, hoe snugger dat dat bazeke met zijn overmaatse bretellen wel niet scheen; enfin, het kwam erop neer dat gij zowat het meest beloftevolle en intelligente politieke vlees waart dat hij in de katholieke kuip had gehad sinds Herman Van Rompuy.

Alleen, er was één probleempje: ge zoudt een rotkarakter hebben, en u niet bepaald katholiek gedragen - zo zoudt ge onder meer tijdens de les achter de rug van de pater met bordvegers liggen smijten naar uw klasgenootjes, in het bijzonder naar die met eerder belgiscistische overtuigingen. Ik hield mijn hart vast wat er van u zou geworden als ze u Rechten zouden laten studeren - aan een Slimste Klootzak ter Wereld had het land bepaald geen behoefte, er waren aspiranten genoeg daarvoor - en dus besloot ik persoonlijk in te grijpen; ik belde uw leraars op, uw ouders, de ouders van uw (weinige) vriendjes tot de directie van het PMS, liet hen eerst geheimhouding zweren en dan maande ik hen aan er alles aan te doen opdat ge iets zoudt studeren dat niet al te veel kwaad kon, zoals Geschiedenis bijvoorbeeld. Ge zoudt zo rustig kunnen rijpen tot de tijd daar was.

Wel, Bartje, de tijd is nu al een poosje daar, en ik bied u een ticket aan voor een trein die ge niet moogt missen! Lang genoeg heb ik met lede ogen moeten aanzien hoe ge uw dagen hebt liggen verprutsen in dat overspannen kleutercombo van een N-VA - wat is dat eigenlijk, een afsplitsing van een afsplitsing van iets dat zelfs in haar hoogdagen een pygmee-partijtje was? Verdoe toch geen tijd of energie meer aan die kaartersclub voor flaminganten met teveel vrije tijd wiens enige ambitie het is niet te struikelen over de kiesdrempel. Ik heb iets veel beters voor u in petto: ge moogt Slimste Mens van de CD&V komen spelen! Ik hou al een poos een zetel warm voor u; als premier heeft de Scheve Palingvisser niet al te veel tijd meer om Piet Pienter te komen spelen op onze partijvergaderingen - we kunnen verse inzichten en scherpzinnige opinies gebruiken, zelfs al komen ze van een slecht karakter en zullen we het niet altijd eens zijn.

Wie weet, misschien zit er ooit wel een mooi mandaat in - Binnenlandse Zaken denk ik zo. Al zal ik de Walenkoppen dan wel serieus over de brug moeten sleuren; maar ik krijg wel iets gearrangeerd.

Mijn bolle vriend, dit is uw kans. Aan u om ze te grijpen!

Zoals steeds, met ontiegelijk genoegen,
Uw JL

Platbroek Dewael

Ik vertel u niks nieuws als ik u zeg dat het tussen de liberalen en mij nooit echt geboterd heeft. Er hangt een sfeer van wederzijdse viscerale antipathie rond ons.

Maar dit onbehagen betreft niks persoonlijks, het is simpelweg zo dat wij er diepe politieke meningsverschillen op nahouden. Voor die schele uilensmoel-met-slagtanden bijvoorbeeld koester ik geen persoonlijke grieven, en vice versa (ook niet omwille van dat gedoe met Houthuys); als ik de kans schoon zie spring ik soms zelfs eens binnen in zijn kot te Toscane om van de Chianti te komen zuipen. Verder word ik wel eens aan dezelfde tafel in de Comme Chez Soi aangetroffen als de Pezenwever - Herman De Croo; wij zijn beiden ook paardenliefhebbers - de nestor van de VLD pleegt deze edele dieren gaarne te berijden in zijn schaarse vrije tijd, ikzelf prefereer ze als filet pur a la Rossini op mijn bord.

Ik ga dus doorgaans joviaal om met mijn collegae-politici, zelfs al zijn het politieke tegenstanders. Er zijn natuurlijk enkele uitzonderingen, en de grootste is misschien wel Patrick - Platbroek - Dewael. Die is nu met die belachelijke zaak Koekelberg reeds de zoveelste keer in het nieuws met een onverkwikkelijke affaire.

Dewael heeft mij voor het eerst geergerd in '85 toen hij in zijn hoedanigheid van Vlaams minister van Cultuur de weiden van Torhout en Werchter begon af te dweilen in een gescheurde jeansbroek, om daar tijdens de popconcerten zo'n beetje de populaire Harry uit te hangen. Keer op keer kwam hij gehuld in vodden met zijn verslenste sanseveriakop op TV en in het nieuws. Bon, ik sprak hem hierom in het parlement consequent aan als 'Platbroek' Dewael, en in plaats van dit met een kwinkslag af te doen, nam die dat bepaald slecht op. Ik had hem eigenlijk 'Zurige Platbroek' moeten noemen.

Voorts dient u te begrijpen dat hij indertijd in het parlement en aan zijn Vlaamse ministerportefeuille is geraakt om slechts twee redenen, en geen ervan heeft iets te maken met enige indicatie van competentie die in zijn persoon zou huizen. Het betreffen hier namelijk: Herman Vanderpoorten en Limburg.

Als neefje van een vooraanstaande liberaal gingen alle deuren in de Wetstraat en omstreken natuurlijk direct voor hem open; combineer dit met zijn hoedanigheid als Limburger en u begrijpt hoe hij omhoog gekatapulteerd werd als een van de jongste Vlaams ministers ooit. Kijk, ik tel een hoop Limburgers onder mijn beste vrienden, dus geen kwaad woord over deze mooie provincie die ik overigens op regelmatige basis bezoek om de voorraad Filliers in mijn kelder op peil te houden, maar het moet eerlijk gezegd worden: Limburg is zo'n beetje het Oostkanton van Vlaanderen: een prutsminderheid in zowel bevolkingsaantal als bijdrage tot het GDP, en dus als provincie op belachelijke wijze oververtegenwoordigd in het politieke bestel.

Laat ik hierover nu geen boek opendoen - misschien voer voor een volgend artikel - maar simpelweg stellen dat om als Limburger een politiek mandaat op te kunnen nemen, zij het op deelstaat- of federaal niveau, het doorgaans volstaat om te beschikken over een partijkaart, een half-presentabel smoelwerk, een goed gevoel voor timing en de kunde om drie samenhangende zinnen uit te stamelen zonder over te komen als ongeneeslijk lijder aan het Asperger-syndroom.

Dossierkennis en competentie zijn in principe mooie extraatjes, maar worden zelden of nooit vereist. Dit fenomeen overschrijdt trouwens alle partijgrenzen, ook wij maken er ons schuldig aan. Zie 'Milieuramp' Kelchtermans, zie Sjarel Pinksteren, zie nu ook dat dutske van een Veerle Heeren, hoewel ik haar nog het voordeel van de twijfel wil gunnen.

Maar zie dus in het bijzonder Platbroek Dewael, die dit ongelukkig verschijnsel nu tot ongekende hoogten heeft opgevoerd: het voorzitterschap van de Kamer! En dat ondanks alle schandalen en schandaaltjes, blunders, malversaties en andere streken die hij door de jaren heen heeft uitgehaald.

Zoals ik eerder stelde: ik maakte mijn mening hieromtrent te kennen aan Dewael al heel vroeg in diens carriere; maar ondanks mijn joviale en goedmoedige stijl van communiceren heeft die dat dus nooit op gezonde en volwassen wijze kunnen opvatten. Integendeel, als fractieleider van de VLD ontpopte hij zich tot een van mijn meest fervente, grimmige en malcontente tegenstanders tijdens de twee termijnen die ik als premier heb uitgezeten. Begrijpe wie kan!

Coup de Foudre

Neen, ik ben mijn tong niet verloren. Ge zult misschien denken, dien Dikken heeft zoveel praat niet meer nu Vervotte het afgetrapt is.

De waarheid is, ik ben nu pas eindelijk van achter onze rijk opgesmukte feestdis geraakt. Ik zat daar de afgelopen feestdagen aan vastgekluisterd als een van Saksen-Coburg aan zijn dotatie; ge weet, eerst vieren met vrienden en partijgenoten - zelfs Van Rompuy maakte even tijd om binnen te springen maar dat was misschien voornamelijk omwille van Célie's verrukkelijke paling in 't groen met gestoofde kweepeer - dan komen de kinderen op bezoek, zeggen de kleinkinderen hun nieuwjaarsbrief op en ga zo maar door.

Terzake nu! Mijn eerste advies aan Inge Vervotte was: weiger het vice-premierschap en stap uit de regering. Dit lijkt misschien nogal diametraal tegengesteld aan wat ik hier eerder vertelde, maar dat is het niet.

Het essentiële is namelijk het feit dat Vervotte verwacht en gevraagd werd, dat ze een evidentie was. Maar de snelste manier om ergens te geraken loopt dikwijls niet via een rechte lijn, vraag dat maar aan Georg Friedrich Bernhard Riemann, die volgens mijn achterneefje dat iets van meetkunde kent het kon weten. De tentakels van de macht en vele kronkels van de politiek, die wil ik Inge duidelijk maken en leren kennen op dit moment: het is soms beter een paar jaar langs de zijlijn op de bank van een praatbarak te zitten, dan u al te snel te verbranden.

Zeg nu zelf, in dat bijeengeraapt noodkabinet met de ambitie van een Luikse derdegeneratie-dopper kan zij geen eer rapen, zal ze gedoemd zijn te ontgoochelen en hoogstens kunnen uitblinken door al te grove fouten te vermijden. En ik zeg dat met alle sympathie voor de Scheve Palingvisser, dit blijft tenslotte een CD&V-regering en ik sta daar met mijn volle pens achter.

Maar Vervotte is voorbestemd tot een hogere missie. Om te vermijden dat ze in de pers, dat boosaardig maar symbiotisch kankergezwel op de democratie, zou afgeschilderd worden als een pretentieuze trut die hard-to-get speelt - die sukkels zijn nog niet gewoon aan vrouwen met macht - raadde ik haar verder aan een Bert Anciaux te steken: schrijf een emotioneel briefke, doe een paar bleiterige verklaringen, pink enkele traantjes weg op tv en ge hebt ze in uw saccoche! Na een paar jaar koppig in de woestijn verbleven te hebben, zullen ze met heimwee aan u terugdenken, zal het politieke bestel om uw terugkeer roepen, zullen de mensen vanuit de beslotenheid van hun kieshokje uw premierschap eisen!

Inge, gij zijt de Hilary Clinton van de Lage Landen, maar dan met Jean-Luc in plaats van Bill achter u.

Ik hoor mijn lezers nu verzuchten hoe ikzelf mij ga kunnen laten gelden in het huidige kabinet, iets wat ik eerder aanduidde via Inge te willen bewerkstelligen. Mijn antwoord: maak u geen zorgen, die Steven Vanackere zit al jaren in mijn binnenzak!

Coup de Théâtre

Miljaar. Dit had ik niet voorzien, ik zal daar volstrekt eerlijk in zijn. De Scheve Palingvisser formateur en premier. 

Célie heeft mij gisteren van achter mijn toetsenbord moeten sleuren, want ik was hier begonnen met het intokkelen van een vlammende tirade. Toen ik het nieuws mocht vernemen - op tv nota bene! - was ik al in een colere geschoten, had als volleerd discuswerper het televisietoestel door de living gezwierd en begonnen de varkenskoteletten die ik voor onbijt had binnengespeeld naar boven te komen (gelukkig bleef het uiteindelijk bij een paar zurige oprispingen).

Let wel! Het kan mij geen geconfijte eendepoot schelen dat ik niet opnieuw premier ga worden - ik ben daar de voorbije dagen en jaren zeer duidelijk in geweest, dat zou zelfs iets zijn dat ik dik tegen mijn goesting zou doen. Waar ik evenwel niet tegenkon en -kan, is het feit dat er serieus met mijn voeten gerammeld werd, dat er mij blaaskens werden wijsgemaakt. Ik rook direct een maneuver van de liberalen, in het bijzonder ontwaarde ik hier de hand van die met stro behangen konijnekop, het Joenk, vandaar mijn ongestelde maag.

De nacht - alsook Célie's ree-ragoût met halve peren in siroop en gratin dauphinois - bracht gelukkig raad.

's Ochtends vroeg hing ik met Van Rompuy aan de telefoon, en hij wist mij snel gerust te stellen. Onderschat nooit ofte nimmer het diabolische genie van de Scheve Palingvisser!

"Jean-Luc, ge weet, ik heb evenveel zin om premier te worden als prins Laurent heeft om een dag voltijds te werken."

"Hewel ja, dat dacht ik dus ook."

"Precies! En met Martens weiger ik zelfs maar te klappen."

"Dat zat ik een paar dagen geleden al te verkondigen op mijn weblog."

"Bon. Via mijn contacten bij de liberalen wist ik dat ze u daar nooit zouden accepteren als eerste minister."

"Zwijg stil! Dat Toscaans knaagdier en die zwendelende hoedendandy van een De Gucht hebben mij nooit kunnen rieken of zien."

"We moeten verder ten alle prijze vermijden dat het premierschap onze partij ontsnapt - we zijn tenslotte CVP... pardon CD&Vers en dat is ons geboorterecht, notre droit de naissance! Zodus besloot ik pro-actief op te treden en mijn bescheiden persoon op te offeren. Ik stuurde Martens een paar SMSkens, trok naar het Paleis en het was in kannen en kruiken."

"Schoon dat. En ik ondertussen van toeten of blazen weten."

"Jean-Luc, we hebben ook aan u gedacht. De liberalen gaan nog vloeken!"

Van Rompuy doelde op het toekomstig vice-premierschap van Inge Vervotte. 

Célie moet het mij vergeven, maar Inge, dat is eigenlijk zo'n beetje mijn onwettige dochter, mijn trouwe poulain, zowel bij het ACV als in de partij. Zoals mijn vaste lezers weten voorspelde ik reeds lang geleden dat zij, de kroonprinses van de Vlaamse christendemocratie, in 2011, ten laatste 2015, de eerste vrouwelijke premier van het land gaat worden. 

De Scheve Palingvisser manoevreert haar nu, als vice-premier van de grootste politieke partij van het land, effectief in pole-position voor 2011 - incontournable gaat ze zijn! En beter nog: hij heeft mij gevraagd te fungeren als Inge's persoonlijke coach en adviseur - wat eigenlijk betekent dat ik in deze regering achter de schermen een niet gering deel van de lakens zal uitdelen!

En zo komt alles dus toch nog goed.

Luctor et emergo en de wijven

Een dik jaar geleden deed ik op deze pagina's een emotionele oproep aan Wilfried Martens. 

Ondanks de dubbele visbokaal die hij voor zijn oogkassen pleegt mee te zeulen blijkt mijn gewezen spitsbroeder nog uitstekend te kunnen lezen want hij heeft mijn woorden niet links naast zich neergelegd. Een paar weken nadat het artikel gepubliceerd was belde hij me op en we spraken af, om eens wat bij te babbelen onder het genot van een gemarineerde hazenrug. 

Hoewel het in het begin wat stroef liep - het was een beetje als een oud lief weerzien die het indertijd met slaande deuren was afgetrapt - begon het ijs tussen ons helemaal te smelten toen ik hem aanraadde dat giftig wicht van een Ilse Schouteden aan de deur te zetten. Stellen dat Wilfried de vrouwen graag ziet is een beetje als zeggen dat er water door de Schelde loopt; Schouteden was evenwel de eerste die hem althans voor een tijdje onder de sloef wist te houden. Een vos leert men zijn streken echter niet af, en al spoedig kwam er heibel. Serieuze heibel - van het genre waarin er Chinees porcelein aan diggelen wordt gesmeten, en ze begon hem het leven ongelooflijk zuur te maken. Door haar toedoen was zijn carriere - moest dat uberhaupt mogelijk zijn - nog verder in het slop aan het draaien. 

Vandaar mijn advies dus - ik ging zelfs nog een stap verder door later koppelaar te spelen tussen Miet en hem, maar dat is voor een volgend artikel. Waar ik hier naartoe wil: Martens en ik waren weer volledig on speaking terms gekomen, eindelijk was er sprake van een détente in onze verijsd geraakte verhouding. Eén ding bleef hem natuurlijk nog dwarszitten: zijn publieke defenestratie uit '99, waarin ik, zoals bekend en tot mijn grote spijt, enige hand had. En  het zou een uiterste inspanning mijnentwege vergen om ook dit achter ons te kunnen schuiven.

We schrijven ondertussen najaar 2008, en de gehele vaderlandse politieke wereld kon met lede ogen aanzien hoe Yves er een klerezooi van aan het maken was. Leterme bedoelt het goed, maar zijn aanpak lijkt meer op die van een hysterisch stijfkopsocialist a la Frank Vandenbroucke die nog liever zijn zwart geld in de fik steekt dan er eens op gastronomisch weekend mee te gaan, dan op die van een edel christendemocraat.

Dat kon mij eigenlijk allemaal geen ene zier schelen, want mijn bestuurszetel bij Dexia zat nog comfortabeler dan de fauteuil waarin Célie mijn welgevormde nek pleegt te masseren. Maar toen het bleek dat de premier niet anders zou kunnen dan opstappen, ontwaarde ik een unieke gelegenheid om de laatste plooien tussen Wilfried en mij eindelijk gladgestreken te krijgen. 

Ge moet namelijk begrijpen, de Koning - ik mag Berre zeggen - heeft een uiterste teringhekel aan politieke crisissen, in het bijzonder aan crisissen die in vakantieperiodes vallen. Niet omwille van een diepe bezorgdheid over de cohesie van de monarchie of soortgelijke zever, neen, hij heeft gewoon geen geduld voor dingen die hem afhouden van zijn ware passie: gaan rondscheuren op zijn moto aan de Cote d'Azur. 

Een briljant plan begon te rijpen in mijn als vanouds scherpe politieke geest; een uniek quid pro quo - ge ziet, niet enkel de Van Rompuy kan op de proppen komen met intelligent klinkende Latijnse spreuken. Ik zou Berre's agenda weten vrijmaken door alle vergaderlast, tête-a-têtes en onderhandelingen gerelateerd aan de politieke crisis door te schuiven naar een 'koninklijk verkenner' - op voorwaarde dat ik die verkenner zou mogen uitkiezen. Berre was direct akkoord en kon gezwind naar het zuiden stuiven telkens hij de kans schoon zag; ik duidde uiteraard Wilfried aan als koninklijk verkenner, die zich fier als een gieter ineens helemaal in ere hersteld zag!

Het plan lukte een beetje al te goed naar mijn gevoelen, want Wilfried was zodanig in zijn nopjes met zijn opdracht en onze hernieuwde vriendschap dat hij bij mij begon aan te dringen of ik geen premier zou willen worden. Zoals ik eerder al heb laten uitschijnen, word ik niet bepaald wild van dit idee - in tegenstelling tot de delicieuze kalfsfricassée die ons Célie daarnet wist te serveren - maar als het echt moet wil ik wel uitzingen tot volgend jaar, met nieuwe parlementaire verkiezingen in juni 2009 dus. 

Het zijn natuurlijk die schele ajuinsmoelen bij de liberalen die hun postjes liever verlengd zien tot 2011 en daarom ook aandringen op de Scheve Palingvisser - ofte Herman Van Rompuy. Die is dan weer zogezegd niet geinteresseerd in het premierschap - ha, ze zouden eens moeten weten! Het is namelijk zo dat Van Rompuy nog liever zijn versgestreken hemdsmouwen opvreet dan aan dezelfde tafel te zitten met de in zijn woorden 'seriële echtbreker' Martens, laat staan met hem te onderhandelen over een regeringsvorming. En aldus zijn ogenschijnlijk afwimpelen van het premierschap.

Zo is het dus altijd iets, en het zal nog langdurig topoverleg en vele gangen in de Comme Chez Soi vergen alvorens we er helemaal uit zijn.

Miljaardegodvernondehierenginder

Ik kan mijn welverdiend gepensioneerdenbestaan, dat voornamelijk opgefleurd wordt door een gastronomisch weekendje hier, een feestelijke degustatie in het wildseizoen daar, wat lintjes doorknippen links en rechts en het inkasseren van mijn pree voor die Dexia-bestuurszetel, binnenkort waarschijnlijk goeiendag zeggen. 

Ik moet meer naar mezelf luisteren, of beter nog, mijn eigen retorische vragen leren beantwoorden.

In tempore non suspecto, het lijkt nu een eeuwigheid geleden, stelde ik namelijk alhier:

En nu staat Yves dus aan het roer. Ik wens hem alle succes toe en denk dat hij misschien geen onaardig premier gaat worden, maar laat ons wel wezen: in het rijtje Gaston Eyskens - Tindemans - Martens - Dehaene gaat geen Leterme bijgezet worden. Hij bedoelt het goed, maar of hij het ook kan?

Wel, we hebben ondertussen met meer dan lede ogen ruimschoots mogen aanzien hoe dit kalf zichzelf heeft weten verdrinken in een lauwe soep van onkennelijke incompetentie. Ik ga er niet teveel woorden meer aan vuilmaken, het blijft een partijgenoot, maar zijt gerust dat er nu momenteel van alle kanten aan mijn pens getrokken wordt.

"Als ge het niet zelf doet, komt er niks van in huis", zei mijn grootvader aan moeders kant zaliger altijd tegen mij als klein broekventje. Met het vorderen der jaren meen ik de nodige wijsheid opgedaan te hebben om hier met enig gezag een variatie op te plegen: 

"Als ge het niet zelf doet, verprutsen andere sukkelaars het wel voor u."

Tijd om opnieuw aan de slag te gaan!