Beauty and the Beast

Gazettevullers, neem akte.

Wat ik u nu ga vertellen, gaat ge hier voor het eerst gelezen hebben. En zeg later niet dat ik het u niet voorspeld heb.

In 2011, ten laatste 2015, heeft België zijn eerste vrouwelijke premier. Ik zeg België, want aangezien het meer dan twintig jaar duurt om iets simpels als een kieskring op te splitsen, zal het land zelf ongetwijfeld nog niet direct uiteenvallen - toch niet deze eeuw.

Ik heb het natuurlijk over Inge Vervotte. Inge heeft een grootse politieke carrière in haar genen. En het zit er dik in dat ze na pakweg twee legislaturen als premier vervolgens gaat voorgedragen worden voor de post van Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties. Onbegrensde mogelijkheden heeft Inge. Ik kan het weten, want ik heb haar al jaren onder mijn hoede.

Om een en ander te verduidelijken wil ik even teruggaan in de tijd. Theo Lefèvre. Leo Tindemans. Wilfried Martens. Als de CVP één historisch pijnpunt heeft, dan is het wel haar Oedipuscomplex. De vadermoord. Ikzelf ben het op tijd afgetrapt en heb de eer aan mezelf kunnen houden, hoewel mij geheel niks te verwijten viel (iets wat van die onbespoten paljas van een Sjarel Pinksteren niet bepaald gezegd kon worden). Zelfs bij mindere goden trad het fenomeen op: Johan Van Hecke, dat stuk wannabe Wilfried Martens, prematuur geëlimineerd. Stefaan De Clerck - ofte Klef Stefke - net iets te laat uit zijn lijden verlost. En over Van Peel wil ik het geeneens hebben want ik heb die geconfijte ringbaardsmoel indertijd zelf nog buitengesmeten.

En nu staat Yves dus aan het roer. Ik wens hem alle succes toe en denk dat hij misschien geen onaardig premier gaat worden, maar laat ons wel wezen: in het rijtje Gaston Eyskens - Tindemans - Martens - Dehaene gaat geen Leterme bijgezet worden. Hij bedoelt het goed, maar of hij het ook kan?

Ons Oedipuscomplex kan als een soort middel tot natuurlijke selectie beschouwd worden en in die zin ongevaarlijk, ja misschien zelfs nuttig, maar het probleem voor een machtspartij als de CVP, nu CD&V, is dat het tevens de continuïteit van de partijleiding en het bestuur van het land in gedrang brengt. Moest ik bijvoorbeeld nog aan het roer hebben gestaan, ik had de verkiezingen van 2003 niet verloren. Maar ja, we hadden in de plaats Klef Stefke, die het presteerde om een vier jaar durende oppositiekuur om te zetten in een klinkende nederlaag en de partij opsolferde met nog eens vier jaar Paarse winterslaap - nooit gezien!

En dus zit ik al jaren te broeden om iets te doen aan die corrosieve vader-zoon relaties die de opvolging van onze leidersfiguren zo bemoeilijkt. Mijn conclusie is dat wij mannen altijd de grootste willen hebben, en dat er maar plaats is voor één grootste. De oplossing bleek dan ook ineens heel simpel: probeer de Y chromosomen eens uit de vergelijking te gooien; stoom een sterke vrouw klaar, en misschien kan zij de partijzeden opfrissen, in alle sereniteit vele jaren lang leiding geven en tegelijk een gezonde lange termijn visie uitdragen. Zo'n lange termijn visie moet er uiteraard in bestaan de CVP... pardon CD&V zolang mogelijk aan het bewind te houden!

En zo viel mijn oog - toen nog ietsje minder lodderig dan heden - bijna een decennium geleden op Inge. Het talent droop toen al van haar bevallige verschijning. Ze had het perfecte CV: jarenlang actief bij de Chiro, net afgestudeerd als sociaal assistent optie syndicaal werk en ophef makend binnen het ACV. Ik voelde mij direct gepakt door een overweldigend warm vadergevoel. Goed, ze was nog pril, een ongepolijste diamant, maar haar genie was net beginnen te ontluiken - de patroons bij Sabena zouden het snel voelen. Ik besloot haar terstond te adopteren - zij en niemand anders zou mijn politieke erfgenaam worden!

Onzen Tom is een slimme gast en ik zie hem graag, maar laat ons wel wezen, hij is niet bepaald het politieke beest dat een partij als de onze in het gareel kan houden. Zonder veel ophef te maken nam ik dus zo Inge onder mijn hoede - zoals de Romeinse keizers indertijd hun adoptiefzonen en -dochters klaarstoomden voor een publiek leven in de hoogste cenakels van de macht. Tijdens de Grote Paarse Winterslaap had ik tijd genoeg om die ruwe diamant langzaam maar zeker te beginnen laten schitteren. En ge hebt nog maar het tipje van haar ijsberg aan capaciteiten gezien. Wacht nog een paar jaar.

Let the Beauty and the Beast go!