14.9.07

Het Belang heeft geen belang

U hebt er een tijdje op moeten wachten, maar ik ga het er nu eindelijk over hebben.

De opkomst van het Vlaams Blok, ofte het Vlaams Belang. De Grote Verzuring. De Zwarte Zondagen. Het failliet van de democratie zoals we ze kennen en liefhebben. De mars van de Mestkever-brigades. U hebt ze afgelopen weekend nog eens in al hun theatrale glorie kunnen bezigzien, overigens.

Voilà, het hoge woord is eruit. Veel mensen, in de Wetstraat alsook erbuiten, wrijven mij het Blok/Behang onder de neus en stellen dat het mijn grootste mislukking betreft, mijn belangrijkste falen, een donkere stempel op een anders zo briljante carrière. Immers, is het niet allemaal tijdens mijn legislaturen gebeurd, onder mijn eerste-ministeriële auspiciën, on my watch, zoals ze over de plas zouden zeggen?

Jarenlang heb ik gezwegen. Mijn goed in het vlees zittende lippen op elkaar klemmend. Het was zwaar, ik heb mijn olifantevel dat eigenlijk al niet aan de dunne kant was, nog serieus moeten aanspekken. Heb mij niet proberen verdedigen. Maar nu Karel Dillen de eeuwige klaagvelden is ingestapt, de CD&V de verkiezingen met overdonderend succes heeft gewonnen en Van Rompuy mij zijn fiat heeft gegeven, is het misschien het juiste ogenblik. Om alles naar buiten te brengen.

Mijne dames en heren, het Blok is niet wat u denkt dat het was of is. De opkomst van het Blok is namelijk misschien wel de meest geniale tsjevenstreek ooit in de rijke traditie die de Vlaamse christendemocratie in deze discipline heeft opgebouwd; een magistrale, zij het licht uit de hand gelopen tour de force in politiek-strategisch inzicht: een tot in de grootste details uitgekiende machinatie ontsproten aan de briljante geest van Herman Van Rompuy, ofte de Scheve Palingvisser.

Of dacht u dat die Blokkers of Belangers of hoe moet ik dat stelletje half-analfabete troglodieten heden benoemen hun succes zelf hadden afgedwongen? Hebt u die wazige kalfsblik in de ogen van zo'n De Winter al eens van dichtbij mogen meemaken? De grootste intellectuele prestatie die dat stuk mentaal-andersvalide publieksopwarmer met zijn fors bewenkbrauwde trekpaardsmoel ooit heeft afgeleverd was het bijna-correct invullen van zijn belastingsbrief.

Heeft u misschien al eens in die schrille varkensoogjes van zo'n Van Hecke gekeken, gesitueerd net boven de pseudo-verongelijkte mondtrek die op de voorkant van zijn kop gebeiteld lijkt? Een ijle zombie-staar is uw deel wanneer ge woorden met meer dan drie lettergrepen tegen de man probeert uit te spreken.

Robotten zijn het, marionetten. Een hoop lompe spier- en vetmassa dat niet in staat is een enkele neuronensynaps onafhankelijk af te vuren. Bekijk hun partijstructuur, bestaande uit een serie voorzitters-voor-het-leven met daaronder een kudde neandertalers als voetvolk dat met de zweep in de rij wordt gehouden. Totdat de voorzitter uit ouderdomsdementie vergeet dat hij voorzitter is en zijn luidruchtigste akoliet hem van de troon duwt. Goed meegenomen, want het trachten organizeren van interne verkiezingen zou inhouden dat men de partijbasis eerst zou moeten alfabetizeren.

Neen, neem dan Van Rompuy: tijdens zijn middagpauzes in het Warandepark zit die de geschriften van Plinius de Oudere te vertalen naar vijf verschillende talen, gewoon voor zijn plezier. Hij kent het gehele œuvre van Marcel Proust uit het hoofd en kan door een paar gevatte citaten of one-liners uit zijn hoed te schudden eenieder die zelfs maar overweegt om zich een intellectueel te laten noemen terplekke vernederen. En hij heeft het Vlaams Blok uitgevonden.

Laat mij dit verduidelijken. Hiervoor moeten we ons even terug in de tijd begeven, het eind van de jaren tachtig, begin jaren negentig: de CVP zat veertig jaar onafgebroken in de regering, en we wilden er met plezier nog eens veertig bijdoen. Er waren echter kapers op de kust: zowel aan de linkerzijde - de sossen hadden met Louis Tobback, Karel Van Miert en Willy Claes sterke, inspirerende figuren aan het bewind (dat is nu wat anders!) - als aan de rechterzijde: ik had er net hoogstpersoonlijk voor gezorgd dat hij-waarover-ik-niet-kan-spreken, ge weet wel, samen met heel zijn partij in de oppositie gesukkeld was. Maar het Joenk was ondertussen in zijn Toscaanse wijngaard als een bezetene op wraak beginnen broeden en was van plan een salonrevolutie binnen de PVV door te voeren. Zijn electoraal gewicht was niet te onderschatten, en er begon wat ongerustheid in onze partij rond te waren.

Op een vergadering van het CVP-partijbestuur deed Herman Van Rompuy toen zijn briljante idee uit de doeken. Het Vlaams Blok was op dat moment het woord prutspartijke nog geeneens waard: ze zaten in dezelfde speeltuin als die irrelevante sukkelaars van de PVDA of RAL. De Scheve Palingvisser stelde voor een monster te creëeren, een Frankenpartij die stemmen aan zowel de linker- als rechterzijde zou weggraaien, voor de neus van hongerige sossen en liberalen, teneinde deze beiden electoraal impotent te maken. Mits goede executie van dit plan zou de CVP zowat voor eeuwig kunnen regeren!

Een cocktail van wat flamingantisme, xenofobie en een Robin Hood complex leek het ideale electorale recept, en Van Rompuy ging in alle discretie aan de slag; hij zat aan tafel met Karel Dillen, het verongelijkte ex-Volksunie-lid en samen met Gerolf Annemans de enige binnen het prille Blok die kon lezen en schrijven. Hij lepelde deze beiden een heel arsenaal aan politieke truuks in, kauwde hen technieken voor om de media te bespelen en ga zo maar door. De deal was simpel: de partijleiding zou doen wat wij hen vertelden en erover zwijgen, in ruil kon Dillen zich de geschiedenisboekskens in laten bombarderen en kreeg hij en zowat heel zijn familie allerhande vette postjes.

Enkel Van Rompuy, ikzelf (als toenmalig premier), Dillen en Annemans waren op de hoogte van de verdere details, maar de uitkomst kent u: een serie Zwarte Zondagen en ongelooflijke electorale successen voor het Blok. Veel mensen denken overigens dat de VLD is opgericht als reactie op de eerste Zwarte Zondag van 24 november '91, maar het is in feite omgekeerd: de opkomst van het Blok was een pre-emptive strike van ons tegen de liberalen! Het succes van Van Rompuys plan was overdonderend en de introductie van het cordon sanitaire deed de rest: de toekomst van de CVP was veilig; de Paarse Winterslaap was zoals gezegd weliswaar een spijtig accident de parcours (de schuld van Sjarel Pinksteren en zijn gifkiekens) maar alles zit nu terug snor.

Ik hoor u verzuchten: maar is dat dan niet danig uit de hand gelopen, hebt ge de controle over het monster niet verloren? En daarop antwoord ik u: het Vlaams Belang heeft geen belang.

Laat ons wel wezen. Dat heeft nu pakweg 20% van de stemmen aan Vlaamse kant. Zelfs als ze 30% of 40% halen - wat nooit zal gebeuren - is er nog altijd zonder probleem een tripartite aan Vlaamse kant mogelijk. En zelfs als ze 50% zouden halen kunnen ze België nog niet gesplitst krijgen (althans niet zonder het inschakelen van een paar tankbrigades): gegeven dat ze geen stemmen bij de Walen halen of aldaar een significante tegenhanger hebben moeten ze al meer dan driekwart van de stemmen in Vlaanderen hebben om een absolute meerderheid in het parlement te halen - en ge zult mij eerder op een dieet van knolselder, tofu en plat water zien gaan vooraleer dat erin zit.

Kortom, wij trekken ons geen zak aan van het Vlaams Belang. Als de camera's op mij gericht staan en het onderwerp komt ter sprake, doe ik misschien wel mijn best om een zuur gezicht te trekken, maar achter de schermen lig ik te bulderen van het lachen.

Tenslotte, u kan zich afvragen waarom ik dit alles nu in de openbaarheid breng, gaat dat het hele plan niet in gevaar brengen?

Niet echt, het electoraat van het Belang is namelijk zo stompzinnig dat die ene helft die kan lezen wat hier staat, het toch niet gaat geloven. De toekomst van de CD&V is verzekerd!

Geen opmerkingen: