De Dienstnota

Het is nu - excuseer mijn Frans - godverhierenginder genoeg geweest. Het journaille is zonet een stap te ver gegaan, wat zeg ik, ze hebben een grens overschreden.

Het moet geleden zijn van toen ze in het geniep in Leo's Atoma-boekskes hebben liggen snuffelen dat ze nog zo laag zijn gevallen om hun visverpakpapier vol te kunnen scribbelen. Van achter mijn rug met zo'n overgroeide Kodak prentjes liggen schieten van mijn paperassen...

Vanaf nu geef ik ze geeneens een 'geen commentaar' meer - het enige dat nog uit mijn mond gaat komen als ik aangesproken word door een vertegenwoordiger van de pers zal een welgemikte rochel richting diens journalistieke smoelwerk zijn.

Over Leo gesproken... hoewel ik niet bepaald diens grootste fan ben heb ik altijd met interesse gevolgd hoe hij via zijn weblog de media en het publiek heeft weten bespelen. Van Atoma tot de wereldwijde Internets, de Leo is altijd wel mee met zijn tijd. En enfin, zelfs Geweerkolf Ananas komt als een min of meer redelijke en erudiete vent over als ge zijn interweb schrijfsels tot u neemt.

Het is voor mij dan ook het juiste moment meen ik om zelf met zo'n internet dagboekske te beginnen - ik vraag zonodig onzen Tom om wat praktische hulp. Wat ik te zeggen heb, zal ik voortaan hier - en enkel hier - komen zeggen.

Dus voor de Hugo De Ridders onder u: rot op, vanaf nu kunt ge een andere pipo zijn woorden proberen verdraaien. Ik heb jullie niet meer nodig om politieke geschiedenis te maken - toekomstige generaties zullen gewoon dit hier kunnen loslaten op bovenstaand internetstek adres om te leren hoe de vork aan de steel zat.